Almost (Vol. 2) /SJU Series #1

CORINTHIAN Life could change in a blink of an eye, or in a nick of time. I believe God gives his greatest battle to his bravest soldiers, and maybe I am a lucky one. Five years ago, I woke up on the wrong side of the bed. I never knew I got this far. Kapag nga naman nagbiro ang tadhana ay gugulatin ka nito sa tindi ng mga pasabog. At kung minsan ang mali ay nagiging tama ng hindi sinasadya. "Ate!!!" "Bakit ka ba nanggugulat?" tanong ko sa makulit na si Amanda. "Gulat 'yan?" nakangising sabi nito bago naupo sa tabi ko. "Tulala ka na naman sa keychain na 'yan." Hinablot niya sa kamay ko ang half heart keychain na galing kay Dashiel. Kinurot ko ng bahagya ang kanyang tagiliran sabay kuha ng memento sa kanyang kamay. Maagap ko itong inisuksok sa aking bulsa Pakialamera ng taon ang batang ‘to. "Hindi ka pa rin nakaka–move on kay super fafa?" nakakalokang tanong niya. Nakapangalumbaba pa ang bruha habang nakatingin sa akin. "Ayan tayo, e, umatake na naman 'yang pagiging mimosa mo. Bumalik ka na nga sa ulap," saway ko pero hindi tumigil ang pasaway kong kapatid. Maintriga ang sumunod niyang tanong. "Gano'n ba talaga kapag na-inlababo ng todo? Kahit ilang taon na ang lumipas ay mahal mo pa rin?" "Yes. You know it's hard to forget people who gave you a lot things to remember. I can't unlove him because I have million reasons to continue on loving him." I have no choice but to answer. Tumangu-tango si Amanda at bahagyang nanahimik. Sinamantala ko ang saglit na pagkakaton para magmuni-muni kaya naman itunuon ko ang tingin sa tapat ng bintana. The soothing sound of the waves slithered through my ears. Kasabay ng paghugot ko ng malalim na paghinga ay ang pagbaling ko ng tingin kay Mandy. Nakahawak siya sa ilong at mataman na nakatingin sa akin. My brows furrowed as I kept on looking at her. "Problema mo?" tanong ko. "Grabe ka makatakip ng ilong mo. Nag–toothbrush ako 'no!" nakairap na sabi ko pero hindi ko naman mapigilan ang pagngiti. Pinisil niya ng maigi ang matangos na ilong bago inalis ng tuluyan ang kamay doon. "Ba't ka kasi nag–english? Hindi ako prepared, wala akong baon na tissue 'no!" nakangiting sagot naman niya. "May basahan dyan, ah, 'yan na lang ipamunas mo," biro ko. "Grabe ka sa'kin, ate," nakatawang balik naman niya. "Pero naisip ko lang kung hindi pumasok na driver si Kuya Teroy sa mga Verasco, di sana hindi ka pa rin namin kasama ngayon." Malungkot na ngiti ang sumilay sa labi ko bago marahan kong hinaplos ang malalalim na pilat sa aking hita. It was Teroy who saved me; was the one who brought me to the hospital; and the first person I saw when I regained consciousness. Nakiusap ako sa kanya na huwag ipaalam sa mag–asawang Verasco ang nangyari sa akin. Gulong–gulo ang isip ko noon at tanging siya lang ang pinagkatiwalaan ko. Ang taong tanging nasandalan ko sa panahong nagdurusa ako. Bukas‐palad ang pagtulong niya. He’s a responsible man with a good heart. Why not? Aristotle Marasigan was my twin brother. He told me everything from A to Z. At kung gaano kadali akong tumakbo palayo sa mga Verasco ay gano'n din kabilis ang naging desisyon ko para hanapin ang tunay kong pinagmulan. It was the hardest and painful goodbye in my life, yet I have to accept the truth so I could move on. Maya-maya ay nagsalita ulit si Mandy. Ang akala ko pa naman ay tapos na ito sa pangungulit sa akin. "Alam mo, ate, nahihiwagaan talaga ako sa fafa mo na 'yan.” She click the camera for a selfie. “Kapag nahanap ko 'yan sa social media, ia‐add ko kaagad siya." "Don't you dare Amanda," I reprimanded. Tumawa ang maldita. “Bakit naman di pwede, te? Ang kj, ha.” “Sinasabi ko sa’yo kakalbuhin kita kapag nalaman ko na virtual friends kayo. Alam mo naman na iniiwasan ko 'yon." Ibinaba niya ang hawak na phone at seryosong tumitig sa akin. Napataas tuloy ang kilay ko habang hinihintay ang sasabihin niya. Her lips twisted before she held my hand. “What?” I asked quizzically. “Hindi ka ba nauumay, te?” she questioned, eyes rolling madly. “Saan naman ako dapat maumay, aber?” “E di sa kakatitig sa lintik na memento na ‘yan. Napapagod na kaya akong makita ka'ng umiiyak tuwing nakatulala d’yan. Nasasaktan ako para sa'yo," prangka at derecho ang pagkakasabi niya. I hold back my tears as I hugged her. I needed this to comfort myself. Nasaling ang katiting na pride sa sarili ko. Nandito pa rin si Dashiel sa puso ko. Funny how his overdue absence made my heart fonder. Siya pa rin ang Peter Pan ng buhay ko. Ours' was like that cartoon. It had came to my mind since the day he took my innocence in that treehouse. Peter Pan always have Tinker Bell by his side. And Peter? He chose Wendy. The worst part? I thought I am his Wendy turned out Emilia was his end game. Sad life. "Sana kapag nagmahal ako hindi ako masaktan ng tulad sa'yo, ate. Baka kasi hindi ko kayanin." Amanda said as she sniffed. Kasabay ng paghagod niya sa likod ko ay ang pagpatak ng luha. Hindi ko na napigilan. I pulled out from our hug and stared at my sister. Her eyes were gloomy as mine. She wiped her peepers using the hem of her loose shirt. Iniipit ko naman ang ilang takas ng buhok sa likod ng kanyang tenga. "Alam mo kung magmamahal ka dapat handa ka rin masaktan. Love is a two way street, sister. As for me, I took the road less travelled. Hayaan mo magiging masaya rin ako... balang araw." Puno ng pag-asa na sabi ko. "P-pero ‘yung totoo, ate, nagsisisi ka ba na kami ang naging tunay mong pamilya? Di ba, dati b-beef steak lagi ulam mo tapos ngayon sinaing na tulingan na ang madalas mong kainin?" pahikbi–hikbi na tanong niya. Umiling ako saka tipid na ngumiti. "No regrets, sis. Masaya ako dito. Kayo ang pamilya ko." "Nakaka–touch naman, 'te. Teka punta muna ako sa kusina, nauuhaw ako.” She stood up. “Nakakapagod mag-emote.” Tumango ako bilang sagot. Nang makaalis si Mandy ay tahimik akong umiyak. I still ache for him and it was so unfair. Noon ako ang pilit niyang inaabot, pero ngayon isa na lang ako sa mga babaeng umaasam na sana ay maging akin siya. Suntok sa buwan kung matutupad pa ang ilusyon kong iyon. Malamang ay alam na niya ang buong katotohanan sa akin, gayundin sa pagkatao niya. I don’t belong in his world anymore. "Ate, awat na muna sa pagda-drama. Nagugutom na si Yumi." I heard Mandy said. Automatic akong napatingin sa batang akay-akay niya. She's really pretty and got the same eyes and nose as him. Mabilis kong pinunasan ang aking mga mata bago tumayo. I hugged the kid and kissed the top of her head. "Mommy,” my baby girl murmured as she propelled her soft arms around my neck. ________ DASHIEL "Hijo, hindi mo pa rin ba papalitan ang apelyido mo?" I sipped on my cup of coffee and stared at her. She’s aged yet still classy and eloquent as ever. "Mama, hindi ho ba napag-usapan na natin ang tungkol sa bagay na ‘yan? I would remain a Reedus no matter what." I firmly said. "But you're a Verasco.” Umiling ito saka bumuntong-hininga. “You’ve been a Reedus all your life kaya sana naman ay pagbigyan mo ako this time." Doña Gertrudes persisted. She looked weary as the lines on her forehead scrunched. Guilt instantly crept into me. Hindi makakabuti sa kanya kung patuloy kong dagdagan ang stress niya sa buhay. I let out a tired huff and gently massaged the back of my nape. The past few days was really toxic. Halos nauubos ang oras ko dami ng gawain sa farm. Idagdag pa ang paperwork sa office. I work my socks off to provide all the best to my family. "Don't worry, mom. Ako mismo ang kakausap kay Atty. Revamonte kapag nakapag–desisyon na ako tungkol sa bagay na iyan.” "Alright. Just don't let this old woman wait for too long." She said. I heard her frazzle sigh. “I’m going now, hijo.” Muli akong nagpakawala ng marahas na paghinga. Pagkatapos ay inalalayan ko siyang makatayo saka inakay hanggang sa porch. Hinalikan ko ng marahan ang kanyang pisngi bago niyakap niya ako ng mahigpit. "Take care. Don't come home late." I reminded and she turned to go. I headed to the garden to join the breakfast. Emilia and Katniss was busy planting orchids. The little girl saw me and quickly ran to where I was. Sinalubong ko ang bata at agad na binuhat. She wrapped her small arms around my neck and showered me wet kisses all over my face. "Daddy!" my little girl squealed merrily. "Have you had your breakfast?" tanong ko. "Yes, dad. Mom cooked my favorite sopas!" I ruffled her unruly shoulder-lenght hair then sat her on the wooden bench. Mabilis niyang kinuha ang iPad na nakapatong sa mesa at nagsimulang maglaro. "Did you eat a lot?" "Yep. I ate a lot 'cause it's so yummy!" bibong sagot nito. Naramdaman ko ang paglapit ni Emilia kaya naman binalingan ko siya. She hooked her arm on mine and I wrapped my arms on her waist. "Good morning, daddy." She said, batted her fake long lashes as she brushed her lips against mine. "Morning, Lia," tipid na sagot ko.