CRAZY LOVE: Ang Topakin Kong T.O.T.G.A

Chapter 5 - Parting Bluff

Lumabas sila ng restaurant na parang may sariling pelikula— yung scenario na tipong slow motion sa mata ni Celine. Ang lamig ng hangin sa labas, humahampas ang kaunting simoy ng hangin sa kanyang mukha dahil padilim na. Napahsna ang tawanan at kwentuhan nila habang naglunch at di namalayang ilang oras na pala sila sa resto. Iba talaga oag kasama mo ang CEO kumain sa labas,maging ang oras ay hawak niya . Bitbit niya ang bag na kanina pa niya pinaglalaruan sa kanyang kandungan, habang pinipilit huwag tumingin kay Lance na ngayon ay kasabay niyang naglalakad.

“Grabe, busog na busog ako,” si Diane ang unang bumasag ng katahimikan. Nakangiti ito, parang walang ibang iniisip. “Sabi ko na nga ba, Lance, masarap talaga dito. Thanks for treating us.”

“Anytime,” sagot ni Lance na kalmado lang, pero ramdam ni Celine na parang may kakaibang aura sa kanya ngayong sila’y lumabas na ng resto. Para bang nagbago ang atmosphere.

Si Celine, hindi alam kung saan lulugar. Sa kaliwa niya si Lance, sa kanan si Diane. Para siyang third wheel kahit technically hindi naman sila date ng kahit sino. Pero bakit gano’n? Bakit parang bawat segundo, aware siya sa galaw ni Lance?

Naglakad sila papunta sa kanto, at doon tumigil si Diane. “Guys, dito na ako. May dadaanan pa ako saglit.”

Si Celine ay agad na napaangat ng kilay. “Sigurado ka? Kaya mo bang mag-isa?”

“Of course!” tawa ni Diane,may pa tapik pa sa balikat ni Diane. “Don’t worry. Saka… mukhang mas okay kung kayo na lang ni Lance ang maglakad, hmm?” sabay kindat na parang nanunukso.

Namula si Celine sa sinabi nito. “Hoy, hindi ah!” depensa agad niya. Pero wala na, kumaway na si Diane at mabilis na tumawid sa kabilang kalye.

At ayun na nga—naiwan silang dalawa ni Lance.

Tahimik. Ang naririnig lang ni Celine ay tunog ng sasakyan at ihip ng hangin. Hindi siya makatingin diretso kay Lance.

“So…” bungad ni Lance, mababa ang boses, parang hindi sanay sa small talk pero nagsusumikap. “Did you enjoy lunch?”

Napakagat-labi si Celine bago sumagot. “Hmm, yeah. It was good. Kahit medyo… awkward.”

“Awkward?” tanong ni Lance, sabay sulyap sa kanya. “Bakit?”

Napahinto si Celine sa paglalakad sandali. “Well… you know… with Diane showing up. And you being… you.”

“Me being me?” napataas ang kilay ni Lance, halatang naku-curious.

Nag-iwas siya ng tingin. “Yung tipong intimidating CEO vibes mo. Para kang walking business meeting.”

Lance chuckled. “That’s a first. Nobody’s ever told me that.”

“Then maybe nobody’s honest enough,” biro niya, sabay tawa ng mahina para takpan ang kaba.

Nagpatuloy silang maglakad, pero ngayon mas magaan ang hangin. Naglalakad sila sa gilid ng kalsada na may ilaw mula sa poste, at sa bawat hakbang, parang lumalapit silang dalawa nang hindi sinasadya.

Pagdating nila sa isang parte ng kalye na mas tahimik, biglang humampas ang malamig na hangin. Napayakap si Celine sa sarili.

“Cold?” tanong ni Lance, mabilis ang reaksyon.

“Konti lang,” sagot niya, pilit pinapakalma ang sarili.

At bago pa siya makatanggi, inabot ni Lance ang coat niya at ipinatong sa balikat ni Celine. Mainit pa iyon galing sa katawan niya, at parang biglang nanikip ang dibdib ni Celine.

“Lance, no need—”

“Just wear it,” putol nito, malamig pero may halong lambing.

Natigilan si Celine. Hindi siya makapaniwala sa gesture. “Thanks,” mahina niyang sabi.

Nang magpatuloy silang maglakad, hindi niya maiwasang maramdaman na para silang nasa ibang mundo. Ang ilaw ng mga poste, ang malamig na hangin, at ang presensya ni Lance na parang biglang naging mas personal, mas malapit.

“Hey, Celine.” Tumigil si Lance sa paglalakad, dahilan para mapahinto rin siya.

“Hm?”

Nakatitig ito sa kanya, seryoso ang mata. “About earlier… when Diane showed up. You looked uncomfortable.”

nilingon siya ni Celine, medyo defensive. “No, I was fine.”

“Really?”

“Yes,” pilit niyang sagot, pero halatang hindi siya convincing.

Tahimik si Lance, nakatitig lang sa kanya na parang binabasa ang isip niya. At doon, sa gitna ng katahimikan, parang may kuryenteng dumaloy sa pagitan nila. Hindi niya alam kung guni-guni lang niya, pero para bang may pull, isang hindi maipaliwanag na tension.

Unti-unting bumaba ang tingin ni Lance sa labi niya, at doon napalunok si Celine.

Wait. Is this… happening?

Nagkaroon ng ilang segundo na parang titigil ang oras. Konti na lang, at baka maglapit na talaga ang kanilang mga mukha. Ramdam ni Celine ang init ng hininga ni Lance kahit malamig ang paligid.

Pero bago pa man mangyari iyon—

“Excuse me! Pabili nga ng yosi!” biglang may dumaan na tricycle driver na sumigaw malapit sa kanila, dahilan para mabasag ang sandali.

Pareho silang napaigtad at agad na umiwas ng tingin.

“Oh my God,” bulong ni Celine, napahawak sa dibdib niya. “That was… close.”

Si Lance naman na sa halip na mainis, napailing lang at napatawa nang mahina. “Yeah. Too close.”

Nagpatuloy silang maglakad, parehong pilit itinatago ang ngiti. Hindi man natuloy ang moment, pero ramdam nila pareho na may nangyaring kakaiba.

Pagdating sa tapat ng condo ni Celine, doon sila muling natigil.

“Thanks for walking me home,” sabi ni Celine mahina pero may kasamang ngiti.

“No problem,” sagot ni Lance, nakatayo pa rin, nakatitig sa kanya na parang may gusto pang sabihin.

Pero imbes na magsalita, simpleng tumango lang ito at nagpaalam. “Goodnight, Celine”

“Goodnight,” sagot niya, sabay pasok sa loob.

At nang maisara na niya ang pinto, napasandal siya, hawak pa rin ang coat na ibinigay sa kanya ni Lance.

“Shoot…” bulong niya sa sarili, habang hindi mapigilan ang ngiti. “Why does it feel like this is just the beginning?”