รักน้อง น้องรัก

ปกป้องน้องรัก

อาร์ตรู้อยุ่แล้วว่าคนที่ทำร้ายชินนั้นเป็นใคร จึงได้ขับรถบิ๊กไบค์ไปยังห้องเช่าของคนนั้น เมื่อไปถึงรีบเคาะประตูทันที ด้วยความโมโหอย่างหนัก คนในห้องรีบเปิดประตูออกมาและยิ้มรับอย่างดีใจ

“ยังจะมีหน้ามายิ้มอีก”อาร์ตเดินเข้าไปในห้องอย่างคุ้นเคย

“ทำไมจะยิ้มไม่ได้ในเมื่อนายมาหาเรา”บีชายหนุ่มคนละคณะกับอาร์ตแต่อยู่ปีสี่เหมือนกันเอ่ยขึ้น

“นายก็น่าจะรู้ที่เรามาหานายเพราะอะไร ทำไมนายไปทำร้ายน้องชินจนหน้าปูดบวมอย่างนั้น”อาร์ตพูดด้วยเสียงที่ดุดัน พร้อมมองใบหน้าของบีที่ดูคมเข้มพอๆกัน ไม่ว่าจะหุ่นหรือส่วนอื่นก็ใกล้เคียงไม่แตกต่าง

“ก็มันอ่อยนายไง เรารู้จักกับนายมาตั้งนานแล้ นายยังไม่เคยจับแก้มเราเลย แล้วไอ้น้องนั่นเป็นใคร นายถึงจับแก้มมันอย่างเอ็นดู”บีพูดขึ้นด้วยความโมโห

“น้องที่คณะแล้วก็อยู่บ้านใกล้กัน รู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆแล้วเรียนโรงเรียนเดียวกันมาตลอด แบบนี้ทำไมเราจะเอ็นดูไม่ได้เพราะชินก็เหมือนน้องของเราคนหนึ่ง”

“ทำไมเราไม่เคยเห็นเลย”น้ำเสียงของบีไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่อาร์ตพูดออกมา

“ก็น้องชินเขาอยู่แต่หอใน พึ่งออกมาอยู่หอนอกเมื่อต้นเทอมนี่เอง ไม่ต้องมาถามโน้นถามนี้เลยนะ อย่ามาเบี่ยงประเด็นถึงน้องเขาจะเป็นอะไรมาจากไหน นายก็ไม่มีสิทธิที่จะไปทำร้ายน้องเขา อย่าว่าแต่น้องชินเลยแม้แต่กับคนอื่นๆนายก็ไม่มีสิทธิไปทำร้ายร่างกายใคร”อาร์ตจ้องมองบีอย่างอารมณ์เคืองอยู่มาก

“ทำไมนายต้องปกป้องมันด้วยไอ้น้องชินอะไรเนี่ย”

“ทำไมเราจะปกป้องไม่ได้ เราก็บอกไปแล้วนิ อีกอย่างพ่อแม่ของเรากับน้องชินก็รู้จักกัน มันเรื่องส่วนตัวของเรานายไม่มีสิทธิมาก้าวก่ายพูดนั่นพูดนี่ให้มาก”

“คือ ก็ได้เราขอโทษ”บีกลั้นความรู้สึกที่ไม่อยากจะพูดคำนี้ออกมา

“นายจะมาขอโทษเราทำไมไปขอโทษน้องชินโน้น และ อีกอย่างตอนแรกเราจะให้น้องชินเอาเรื่อง แต่น้องชินเขาจิตใจดีไม่ต้องการให้เรื่องบานปลาย แค่นี้นายยังไม่สำนึกอีกเหรอ”

“ได้ได้ ไปมหาวิทยาลัยแล้วเราจะไปขอโทษน้องเขา”

“อืม อย่าให้มีอีกครั้งนะ”

“แน่นอนเราสัญญา ว่าแต่คืนนี้นายจะอยู่ที่นี่หรือเปล่า”บีจับแขนของอาร์ตไว้

“เราก็ต้องกลับห้องสิ นายมีอะไรเหรอ”อาร์ตดึงมือที่จับแขนออก

“มันก็ดึกมากแล้วทำไมนายไม่นอนที่นี่เลยล่ะ เมื่อก่อนเราก็เคยนอนด้วยกันไม่ใช่เหรอ”

“นั่นมันเมื่อก่อนแต่เดี๋ยวนี้ไม่ใช่ นายก็รู้ว่าเรามีแฟนใหม่แล้ว เรื่องของเรามันจบไปตั้งนานนายจะมารื้อฟื้นอีกทำไม”

“ก็เรายังรักนายอยู่นะอาร์ต”บีเริ่มหน้าเศร้าขึ้นมาทันที

“แต่เราไมได้รักนายแล้ว เราสองคนไปด้วยกันไม่ได้หรอก ไม่ว่าเราจะคุยกับใครไปไหนมาไหนกับใคร นายตามหึงหวงเราตลอดเวลา แค่นั้นยังไม่พอตามไปทำร้ายคนที่ไม่รู้เรื่องอีก อย่างเช่นวันนี้ทั้งๆที่เราไม่ได้เป็นแฟนกันแล้วด้วย”

“เราว่าน่าจะมาเริ่มต้นใหม่กันก็ได้นะ ต่อไปนี้เราจะไม่ทำอย่างที่เคยทำอีกแล้วเราสัญญานะนายเชื่อใจเราเถอะ”บีจับแขนของอาร์ตอีกครั้ง

อาร์ตหันมามองหน้าบีแล้วส่ายหน้า ก่อนที่จะแกะมือของบีออกจากแขนของเขา หลังจากนั้นหันหลังให้ พร้อมกับเดินไปที่ประตูห้อง

“อาร์ต เรามีอะไรกันเฉยๆก็ได้ไม่ต้องผูกพัน”

อาร์ตหยุดนิ่งสักพักแล้วหันหน้ามามองบีที่กำลังยืนยิ้ม อย่างรอความหวังในคำตอบที่จะได้ยินอันใกล้นี้

“เรื่องของเรามันจบไปตั้งนาน ส่วนเรื่องแบบนั้นเราไมได้ต้องการ ถ้าเราอยากแฟนเราก็มี ทำไมยังต้องไปมีอะไรกับนายอีก”

เมื่ออาร์ตพูดจบก็เดินออกจากห้องไปอย่างไม่แยแสในตอนนี้ แต่เมื่อก่อนได้มีความรู้สึกดีๆที่เกิดขึ้นกับบีตอนปีหนึ่ง ด้วยบีตามจีบตามตื้อมอบทุกสิ่งทุกอย่างให้ จนอาร์ตใจอ่อนเพราะเป็นคนแรกที่เจอที่มอบความสุขให้ แต่ในเมื่ออยู่ไปนานๆความสุขนั้นได้เจือจาง เพราะบีขึ้หึงหวงจนเกินไปทำให้ชีวิตแต่ละวันวุ่นวาย จนถึงปัจจุบันจะเลิกรากันไปนานพอสมควร แต่บียังไม่เลิกตามติดชีวิตอาร์ต ไปทุกหนแห่งที่อาร์ตไปต่อยมวย ถึงจะรำคาญปานใดแต่ก็ต้องฝืนทน เพราะไม่อยากจะทำร้ายน้ำใจให้เสียใจไปมากกว่านี้ เพราะอาร์ตคิดว่าแค่บอกเลิกก็น่าจะเสียใจพอจึงไม่อยากจะทำร้ายจิตใจ

หลังจากที่ออกจากห้องของบีมา อาร์ตก็มุ่งพุ่งตรงมายังห้องพักของตัวเอง ซึ่งมีแฟนใหม่ได้รออยู่ แต่เป็นการรอที่อาร์ตไม่พอใจอย่างหนัก แทนที่จะไปตามเชียร์แต่นอนอยู่กับห้องอย่างเดียวไม่ยอมไปในที่สนามมวย เมื่อมาถึงเห็นเอสนอนเล่นมือถืออยู่ ใจของอาร์ตได้พุ่งพล่านด้วยความไม่พอใจอย่างหนัก

“ทำไมวันนี้พี่ไม่ไปเชียร์ผม”อาร์ตพูดขึ้นด้วยความโมโหแล้วนั่งลงบนเก้าอี้

“อาร์ตก็ชกมวยบ่อยๆอยู่แล้วทำไมพี่จะต้องไปเชียร์ด้วยล่ะ”เอสพูดขึ้นด้วยเสียงออกมาจากปาก แต่สายตายังจ้องมองโทรศัพท์มือถือไม่แม้แต่ชายตามามอง

“ตั้งแต่ผมคบมากับพี่ ผมไม่เคยเห็นพี่ไปเชียร์ผมสักครั้งเลย ตั้งแต่ผมอยู่ปีสามพี่อยู่ปีสี่ เราคบกับมาตั้งปีกว่าแล้ว ทำไมพี่ไม่ไปเชียร์ผมข้างสนามเลยแม้แต่ครั้งเดียว”อาร์ตพูดด้วยความน้อยใจแสดงออกสีหน้าอย่างชัดเจน

“เอาน่าเดี๋ยวพี่จะตอบแทนอย่างอื่นก็แล้วกัน”เอสวางโทรศัพท์มือถือลง

อาร์ตมองหน้าของเอสที่อ่อนหวานละมุน ถึงจะจบการศึกษาแล้วแต่หน้าตายังดูเล็กอยู่ ตอนนี้ได้ทำงานอยู่ในมหาวิทยาลัยในตำแหน่งเจ้าหน้าที่ธุรการ

“วันนี้ผมเหนื่อย ผมซ้อมมวยมาตั้งหลายวัน วันนี้ก็ต้องขึ้นชกอีกไม่อารมณ์อะไรหรอก”

“ก็อาร์ตเป็นซะอย่างนี้แหละ ในเมื่อความต้องการของเราไม่ตรงกัน อาร์ตก็ต้องยอมรับในสิ่งที่พี่ทำด้วย”เอสหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดูอีกครั้ง เพราะในตอนนี้ก็ไม่ได้อยากมีความสัมพันธ์อะไรกับอาร์ต แค่พูดเอาใจไปอย่างนั้นแหละ

“อาทิตย์หน้าผมอยากให้พี่ไปเชียร์ผมได้ไหม ใกล้ๆนี่เองที่สนามในมหาวิทยาลัยเป็นกีฬาคณะ”ต้อมลุกขึ้นยืนและเดินเข้าไปใกล้ๆเอสพร้อมกับนั่งลงข้างๆ

“ดูก่อนนะถ้ามีเวลาจะไป แต่จะว่าไปแฟนเก่าอาร์ตก็ไปเชียร์ตลอดทุกนัดไม่ใช่เหรอ พี่คงไม่มีความจำเป็นอะไรหรอกมั้ง”

“คนเก่าก็ส่วนคนเก่าสิ ส่วนพี่คนใหม่มันไม่เหมือนกัน”

“อืม ก็ได้พี่รับปากก็แล้วกัน ไปอาบน้ำได้แล้ว เหม็นเหงื่อมากๆจะได้นอนซะทีนี่ก็ดึกมากแล้วด้วย”

“ก็ได้ครับ”

ก่อนที่อาร์ตจะลุกขึ้นยืนได้ก้มลงไปหอมแก้มอันใสๆของเอาอย่างทะนุถนอม ซึ่งช่างแตกต่างจากคณะที่เรียนและความเป็นกีฬาต่อสู้อย่างสิ้นเชิง มีความละมุนอบอุ่นอย่างชายในฝัน

“เหม็นไม่ต้องมาหอมเลย”เอสดันหน้าของอาร์ตให้ออกห่าง

“แค่นี้ทำเป็นเหม็น มีคนอยากหอมผมเยอะมากนะ ถ้าไม่ให้ผมหอมเกิดผมไปหอมคนอื่นพี่จะเสียใจนะ”อาร์ตไม่ได้โกรธอะไรจากคำพูดของเอส เพราะรู้ดีว่าตัวเหม็นมีกลิ่นเหงื่อแต่แค่แกล้งเอสเท่านั้นเอง

“ลองดูสิจะหาว่าพี่ไม่เตือนนะ อย่างไอ้แฟนเก่าอาร์ตนั่นแหละ ขืนทำเกินกว่ามาเชียร์อาร์ตจะได้เห็นฤทธิ์พี่ก็คราวนี้แหละ”

“จริงเหรอ ผมก็นึกว่าพี่จะไม่หึงหวงผมซะแล้ว”อาร์ตยิ้มออกมา

“ใครจะไม่หึงแฟนตัวเองล่ะ มันก็ต้องมีบ้างแหละแต่แค่พี่ไม่แสดงออกมาแค่นั้นเอง แต่อาร์ตน่ะสิแสดงออกมาตลอดเลยว่าหึงพี่”

“ก็พี่น่ารักแบบนี้ จะไม่ให้หึงได้ไง”อาร์ตยิ้มออกมาอย่างมีความสุข

“ไม่ต้องมาปากหวานไปอาบน้ำได้แล้ว เพราะพูดแบบนี้แหละมั้งถึงมีแต่คนติดตามตลอดเลย”

“ธรรมดาของคนหล่อ”อาร์ตยิ้มออกมา

ใบหน้าอันคมเข้มมองเอสอยู่พักหนึ่ง เพราะยิ่งมองยิ่งมีความสุขปลื้มปริ่มอย่างบอกไม่ถูก เพราะตั้งแต่อยู่กับเอสมาถึงจะต้องตามใจทุกอย่าง อาร์ตไม่เคยเบื่อหรือหยุดความต้องการได้เลย แต่มีอยู่สิ่งหนึ่งที่อาร์ตไม่เข้าใจ ในเมื่อตกลงเป็นแฟนกัน ทำไมต้องแยกกันอยู่คนละห้องด้วยและห่างไกลกันมาก