รักน้อง น้องรัก

ชินนักศึกษาปีสามคณะเกษตรศาสตร์ เอกสัตว์บาล ยืนเชียร์รุ่นพี่ที่คณะมาต่อยมวยอย่างดุเดือด ซึ่งในค่ำคืนนี้มาคนเดียวเพราะเป็นรุ่นพี่ที่แอบชอบ ยิ่งเห็นเรือนร่างเปลือยเปล่าท่อนบนใจแท่บละลายในทันใด แต่เก็บอาการไว้อย่างมิดชิดไม่ให้ใครได้เห็น แม้กระทั่งรุ่นพี่ถึงแม้จะมองมาบางครั้ง ชินแสร้งทำหน้านิ่งๆไม่สนใจแต่อย่างใด เมื่อผลการแข่งขันเสร็จสิ้นปรากฏว่าอาร์ตเป็นฝ่ายชนะ แค่นี้ชินอิ่มเอมใจอย่างหนักไม่ต้องการสิ่งใดมากกว่านี้ ในขณะกำลังจะเดินกลับห้องพักรุ่นพี่หน้าตาคมเข้มได้เข้ามาหา “วันนี้น้องชินมาเชียร์พี่ด้วยเหรอเนี่ย”อาร์ตยืนยิ้มพร้อมเอื่อมมือมาหยิกแก้มน้อยๆอย่างเอ็นดู “พอดีวันนี้ว่างผ่านมาทางนี้เลยมาครับ”ชินยิ้มอย่างเอียงอาย “ขอบใจชินมากนะที่มาเชียร์พี่ วันหลังค่อยเจอกันที่มหาวิทยาลัย” “ครับ” ชินรับคำและมองรุ่นพี่เดินจากไปยังห้องเก็บตัวอย่างมีความสุข หลังจากนั้นได้เดินออกไปยังสนามมวยซึ่งอยู่ลึกพอสมควรจากถนนใหญ่ ในระหว่างที่กำลังคิดอะไรเพลินๆจูจูได้มีชายหนุ่มห้าถึงหกคนมาล้อมหน้าล้อมหลัง “พี่เป็นใครกัน”ชินหน้าตื่นมองไปรอบๆตัวซึ่งแต่ละคนหน้าตาดีๆทั้งนั้น “จะเป็นใครก็ช่างอย่ารู้เลย แต่มีสิ่งหนึ่งที่ต้องรู้ใครมายุ่งกับอาร์ตมันต้องเจ็บตัวทุกราย”ชายหนุ่มหนึ่งในกลุ่มพูดขึ้นพร้อมเดินเข้ามาใกล้ๆชินพร้อมกับบีบปาก “ปล่อยนะ”ชินจับมือของชายหนุ่มผู้นั้นออก แต่ไม่เป็นผลเพราะคนที่เหลือต่างเข้ามาประชิดตัวจับแขนไว้แน่น “นี่คือการสั่งสอน”ชายหนุ่มคนเดิมปล่อยมือออกจากปาก พร้อมกับฟาดมือไปที่ใบหน้าของชินอย่างแรง “เพลี้ยะ” “พี่มาตบผมทำไม ชินเจ็บนะ เราไม่รู้จักกันด้วยมาทำร้ายร่างกายแบบนี้ไม่ถูกต้อง”ชินตกใจทำอะไรไม่ถูกได้แต่ดิ้นให้หลุดพ้น “ไม่ต้องดิ้นหนีไม่พ้นหรอก” “เพลี้ยะ” “พี่อย่าทำอะไรผมเลยผมเจ็บ ผมกลัวผมยอมแล้วครับ”ชินรู้สึกหน้าชาพร้อมกับมีเลือดไหลซิบๆออกมายังริมฝีปาก “นี่ยังน้อยไปสำหรับการมาอ่อยอาร์ตของกู”ชายหนุ่มผู้นั้นดึงกระชากผมพร้อมกับเหวี่ยงร่างให้ล้มลงกับพื้นดิน ร่างกายของชินล่วงหล่นกองกับพื้นอย่างรวดเร็วและไม่ทันได้ตั้งตัว ในช่วงเวลานั้นนั่นเองชินรีบลุกขึ้นแต่ไม่ทัน ชายหนุ่มคนเดิมถีบชินจนกระเด็นนอนลงกับพื้นอีกครั้ง “นี่แค่ตักเตือนถ้าเห็นหน้ามึงอีกครั้งระวังตัวไว้จะเจ็บหนักกว่านี้”ชายหนุ่มผู้นั้นพูดจบเตะต่อไม่ยั้งจนชินแท่บจะทนไม่ไหว เหมือนโชคช่วยอาร์ตพึ่งออกมาจากสนามมวยกับเพื่อนร่วมค่ายเห็นเข้าพอดี จึงรีบลงจากรถบิ๊กไบค์เข้ามาช่วยอย่างรวดเร็ว ในขณะเดียวกันเพื่อนๆในค่ายต่างลงมาพร้อมกัน “เฮ้ย หยุดนะเว้ย”อาร์ตยืนนิ่งมองชายหนุ่มทั้งห้าคนที่คุ้นหน้าเป็นอย่างดี ก่อนที่นั่งลงมาประคองร่างของชินไว้ ชายหนุ่มกลุ่มนี้เห็นท่าไม่ดีต่างวิ่งหนีหายกันไปคนละทิศละทาง อาร์ตใช้มืออันหนาจับใบหน้าของรุ่นน้อง “เป็นไงบ้างชิน”อาร์ตมีสีหน้าที่เป็นห่วง “เจ็บมากเลยพี่อาร์ตเป็นครั้งแรกที่ชินโดนแบบนี้”ชินพยายามพยุงร่างลุกขึ้นนั่ง “เดี๋ยวพี่จะพาไปหาหมอนะ”อาร์ตพยุงร่างชินให้ลุกขึ้นยืนพร้อมกับอุ้มไปยังรถบิ๊กไบค์ของตัวเองหลังจากนั้นพาไปหาหมอรักษาแผลกาย เมื่อทำแผลทุกอย่างเสร็จสิ้นเรียบร้อยแล้ว ทีแรกอาร์ตจะพาชินไปแจ้งความแต่ได้รับการปฏิเสธ เพราะไม่อยากเป็นข่าวให้อื้อฉาว อาร์ตจึงได้แต่ทำตามอย่างไม่ค่อยพอใจเล็กน้อย จนกระทั่งพามาถึงห้องของชิน “น้องชินมัวแต่กลัวโน้นกลัวนี่พวกนั้นมันก็ได้ใจน่ะสิ พวกพี่มีตั้งเยอะจะเป็นพยานให้เอง”อาร์ตนั่งลงข้างชินที่ปากเจ๋อหน้าเต็มไปด้วยรอยซ้ำ “ไม่เอาหรอกชินกลัว แก้แค้นกันไปกันมามันไม่ได้ไม่จบไม่สิ้นซะที ไม่ต้องแจ้งความนี่ดีแล้วแหละ”ชินพูดเสียงแผ่วเบา “น้องชินก็เป็นแบบนี้ทุกทีตั้งแต่อนุบาลยันมัทธยมแล้วนะ โดนคนอื่นแกล้งตลอดเวลาเลย”สายตาของอาร์ตมองชินอย่างอ่อนโยน “ไม่เป็นไรหรอกครับ ชินก็เป็นของชินแบบนี้แหละ” “ตามใจน้องชินก็แล้วกันนะ ว่าแต่ห้องน้องชินนี่น่าอยู่มากเลย ตั้งแต่น้องชินมาเรียนที่นี่พี่ยังไม่ได้มาเที่ยวที่ห้องเลย นี่เป็นครั้งแรกที่ได้มาและอาจจะได้มาครั้งต่อๆไปด้วย”อาร์ตมองไปรอบๆห้องที่ดูสะอาดสบายตา ซึ่งแตกต่างจากห้องของเขาที่รกรุงรังยังกับรังหนู แต่ไม่นานก็จะมีหลายๆคนมาช่วยทำความสะอาดให้ดูดีเรียบร้อย “ขอบคุณพี่อาร์ตมากที่เข้าใจชิน”ชินอมยิ้มนิดๆอายหน่อยๆ “พี่ก็แปลกใจทำไมไม่ได้มาหาน้องชินเลยจนพี่จะจบการศึกษาอยู่แล้ว”อาร์ตมีท่าทีครุ่นคิด “พี่อาร์ตไม่ค่อยมีเวลาหรอก ชินเห็นไปกับคนโน้นคนนี้ตลอดเลย กว่าชินจะเจอพี่ก็อยากแสนเข็น เหมือนตอนเรียนมัธยมพี่อาร์ตก็ไม่ค่อยว่าง มีแต่คนห้อมล้อมเต็มไปหมดชินเข้าไม่ถึง” “พูดประชดหรือเปล่าน้องชิน” “เปล่าชินไม่ได้พูดอย่างนั้นซะหน่อย ชินแค่อธิบายให้ฟังพี่อาร์ตอย่าโกรธชินน่ะครับ”ชินเปลื่ยนสีหน้าเศร้าเล็กๆ “ดูน้องชินทำหน้าเข้าให้นั่น พี่พูดเล่นใครจะไปโกรธน้องชินได้ล่ะ พี่เห็นน้องชินตั้งแต่ประถมแล้วนิ ไม่ใช่สิตั้งแต่อนุบาลมากกว่า ร้องไห้ขี้มูกโป่งขี้แยด้วย พี่ต้องตามดูแลตลอดเวลาเลย ตอนที่พี่อยู่อนุบาลสองต้องดูแลน้องชินที่อยู่อนุบาลหนึ่ง คิดอีกทีหน้าขำหนอตัวพี่ยังเอาตัวไม่รอดดันต้องดูแลน้องชินอีก” “ตอนนั้นพี่อาร์ตรำคาญชินไหมครับ”ชินมองหน้าอาร์ตด้วยอยากทราบคำตอบ “ไม่นะ ก็บ้านเราอยู่ใกล้กันนี่พ่อแม่เราก็สนิทกัน พี่ก็ต้องดูแลน้องชินเหมือนน้องคนหนึ่ง”อาร์ตใช้มือลูบที่ศีรษะของชินอย่างเอ็นดู “ขอบคุณพี่อาร์ตมากนะที่ดูแลชินตลอดเวลา ตั้งแต่เด็กจนจะจบการศึกษาแล้ว ถ้าเกิดพี่อาร์ตเรียนจบชินคงจะเหงาอย่างแน่นอนเลยครับ” “เอาน่า อย่าพูดเรื่องนี้เลยยังเจ็บปากอยู่ไม่ใช่เหรอ พักผ่อนดีกว่านะเดี๋ยววันหลังพี่จะมาเยื่อมใหม่ อ่อ อย่าไปเรียนล่ะหน้าตาเละขนาดนี้”อาร์ตหัวเราะออกมา “ใครจะกล้าไปเรียนล่ะครับพี่อาร์ต ขืนไปคนคงมองทั้งมหาวิทยาลัยอย่างแน่นอน” “ไม่ชอบเหรอจะได้เป็นคนดังในมหาวิทยาลัยไง” “ดังแบบนี้ไม่เอาหรอกครับน่าอายมากเลย” “เอาล่ะพี่ไม่รบกวนแล้วนะ พี่ไปก่อน แล้วดูแลตัวเองดีๆด้วยล่ะพี่ไม่สามารถที่จะดูแลน้องชินได้ตลอดหรอกนะ” “ครับ” ชินพยักหน้ารับคำและมองอาร์ตได้ออกจากห้องไปจนลับตา นี่เป็นครั้งแรกที่ชินได้ใกล้ชิดถึงเนื้อถึงตัวอาร์ต เพราะตั้งแต่เรียนจบมัธยมศึกษาปีที่6 อาร์ตได้มาเรียนต่อที่มหาวิทยาลัยแห่งนี้จึงทำให้ห่างเหินกันไป แต่ความคิดถึงยังไม่ได้จางหายจากแต่ก่อนเจอกันทุกวัน จนมาถึงวันที่ห่างกันจึงทำให้คิดถึงทุกวันเวลา ชินได้ตัดสินใจมาเรียนคณะเดียวกันกับอาร์ต เพื่อได้เจอหน้าและกลับมาคุ้นเคยอย่างที่เป็นมาก่อน แต่แล้วไม่ใช่อย่างที่คิดเพราะต่างคนต่างอยู่มีสังคม เป็นเหตุให้ห่างกันไปตามระยะเวลา ต้อมยังคิดถึงวันที่จบการศึกษาได้ไม่มีวันลืม วันนั้นต้อมได้มาที่โรงเรียนซื้อดอกไม้ช่อใหญ่ให้อาร์ตเพื่อเป็นกำลังใจในวันจบการศึกษา “ของพี่อาร์ตนะครับ”ชินยื่นดอกไม้ช่อใหญ่ให้พร้อมกับยิ้มอย่างยินดี “ขอบใจน้องชินมาก แต่ไม่น่าลำบากเลย”อาร์ตพลิกช่อดอกไม้ดูอย่างมีความสุข ในช่วงเวลาที่ทั้งสองกำลังคุยกันอย่างสนุกนั้น ได้มีเพื่อนกลุ่มใหญ่ของอาร์ตเดินเข้ามาหา พร้อมกับส่งเสียงแซวกันยกใหญ่ “น้องชินให้แต่พี่อาร์ตแล้วพี่ล่ะไม่เห็นได้อะไรเลย แบบนี้ลำเอียงนี่พี่น้อยใจมากเลยนะ” “ใช่ พี่ก็อีกคน” “ไอ้พวกนี้อย่ามาแซวน้องนะ ดูสิหน้าแดงหมดแล้ว”อาร์ตเอ่ยขึ้น ด้วยความเขินอายชินจึงไม่พูดอะไร ยิ้มนิดหน่อยแล้วรีบวิ่งออกไปจากโรงเรียนในทันที เพราะไม่อยากเจอหน้าเพื่อนๆของอาร์ตไม่ใช่เหตุที่ไม่ชอบ แต่อายกลัวโดยแซวเลยเถิดไปมากกว่านี้