CAHAYA POV
Hindi mawala ang ngiti ko habang papalapit sa kinaroroonan nina Ancel at Belle. Pakiramdam ko nakalutang ako sa ere. Ang gaan-gaan ng pakiramdam ko. Kung may makakakita nga sa akin ngayon, siguradong iisipin nilang nababaliw na ako.
Matapos ang isang linggong pagmumukmok sa kubo, heto na nga at lumabas na rin ako. Syempre, bati na kasi kami ng mahal ko. Kaya kahit pagod, and feeling sore, ang sigla ko pa rin. Ang saya ko pa rin. Nakarating nga kasi ako sa langit kagabi kasama ang mahal ko.
Panay pa ang tingin ko sa bitbit kong basket na naglalaman ng pagkaing hinanda ko para sa amin ni Ancel.
Noon ko pa kasi sana gustong gawin 'to. Noon ko pa siya gustong pagsilbihan, pero panay naman ang iwas niya, at sa tuwing magising ako, wala na siya. Umalis na at nakahanda na lahat
