บ่วงรักคุณหมอสุดสวาท

1 บ่วงรักคุณหมอสุดสวาท ตอนที่ 1 ชีวิตน้อยๆ “ดอกรัก ดอกรักเอ๊ย อยู่ไหนน่ะลูก” เสียงของหญิงวัยกลางคนนามว่าจันทรากำลังออกตามหาบุตรสาวคนเดียวที่สติไม่ค่อยดีตั้งแต่เด็กด้วยความร้อนใจ “ดอกรักเอ๊ย! ไปเที่ยวเล่นอยู่ไหนลูก ออกมาหาแม่หน่อย” จันทราเดินหาจนทั่ว ก่อนจะได้ยินเสียงร้องไห้ของบุตรสาวตรงชายป่า “พวกเอ็งทำอะไรกัน หยุดเดี๋ยวนี้นะ” จันทราตวาดลั่น ตกใจหน้าซีดเผือดเมื่อเห็นว่าผู้ชายหลายคนในหมู่บ้านกำลังย่ำยีลูกสาวคนเดียวของตนอยู่ ดอกรักคลานหนีเสื้อผ้าหลุดลุ่ย แต่กลับได้ยินเสียงหัวเราะจากพวกสัตว์นรกที่ตามมาร่วมรักอย่างบ้าคลั่ง “เฮ้ย! แม่มันมาว่ะ หนีเร็วพวกเรา” พวกมันร้องขึ้นเมื่อเห็นว่าจันทราถือไม้หน้าสามอันใหญ่ตรงเข้ามาทุบตี “ฮือ ๆ ๆ” ดอกรักในวัยสิบเจ็ดร้องไห้สะอึกสะอื้น บอกว่าเจ็บๆ เลือดไหลเต็มช่องคลอด จันทราหน้าเสียมองลูกสาวอย่างตกใจ นางตรงเข้าไปกอดรัดเอาไว้แน่น อีกฝ่ายตัวสั่นท่าทีหวาดกลัวกอดร่างมารดาเอาไว้อย่างขวัญเสีย เพราะจิตใต้สำนึกรู้ดีว่ามารดาคือคนที่อยู่ด้วยแล้วปลอดภัยที่สุด “โธ่... ดอกรัก เป็นยังไงบ้างลูก ไอ้พวกเดนมนุษย์ ทำกันได้ลงคอ” ดอกรักแม้จะสติไม่ดีแต่เป็นหญิงสาวที่อวบอั๋นผิวขาวเนียนละเอียดและสวยมาก เสียดายที่เกิดมาอาภัพสมองพิการตั้งแต่เด็ก เลยทำให้ไม่ค่อยรู้ความ โดนรังแกมาตั้งแต่เล็กๆ จันทราเคยหวาดกลัวว่าสักวันอาจจะโดนข่มเหงแบบนี้ แต่ไม่คิดว่าจะเกิดขึ้นจริง แม้จะระวังเท่าไหร่ก็ยังเผลอ พวกของไอ้กล้าเคยแอบเอาขนมอร่อยๆ มาหลอกล่อหลายครั้ง แต่เธอเห็นเสียก่อนเลยไล่ตะเพิดไป ครั้งนี้เผลอเข้าห้องน้ำแป๊บเดียวเท่านั้น พวกมันก็มาหลอกล่อดอกรัก ออกมาทำไม่ดีไม่ร้ายได้สำเร็จ เธอเดินตามหาอยู่นาน กว่าจะเจอก็ถูกย่ำยีไปเสียแล้ว จันทราพาลูกสาวไปแจ้งความกับตำรวจ แต่กล้าเป็นลูกชายของกำนันเพิ่มผู้กว้างขวาง เป็นที่นับหน้าถือตาของคนที่นี่ กำนันเพิ่มมีทั้งอำนาจเงินและบารมีในแถบนี้ ทำให้นางไม่สามารถทำอะไรได้ ไกล่เกลี่ยและบอกว่าจะจ่ายค่าเสียหายให้เพื่อขอให้จบเรื่อง นางเป็นแค่ชาวบ้านจนๆ จึงได้แต่เก็บความชอกช้ำระกำใจเอาไว้ “แกทำอะไรลงไปฮะ ดีเท่าไหร่แล้วที่แม่มันไม่เอาแกเข้าคุก” กำนันเพิ่มต่อว่าลูกชายด้วยความผิดหวัง ไม่คิดว่าโตขึ้นมา กล้าจะเป็นคนเกเรขนาดนี้ ขนาดเรียนจบกลับมาก็ไม่รู้จักทำงานทำการอะไร นี่ถ้าภรรยาของเขายังอยู่คงจะเสียใจเป็นอันมาก แต่พอมาคิดๆ ดูแล้ว หากภรรยาของเขายังมีชีวิตอยู่ อาจจะสอนลูกได้ดีกว่าเขาก็เป็นได้ กำนันเพิ่มนึกโทษตัวเองที่สอนลูกให้เป็นคนดีไม่ได้ สร้างความเดือดร้อนให้คนอื่นไปทั่ว หลังจากที่ภรรยาเสียชีวิต เขาก็ตามใจลูกทุกอย่าง คิดว่าลูกขาดแม่ คงรู้สึกเหมือนขาดความรักตรงส่วนนั้นไป จึงพยายามชดเชยทุกอย่างให้ลูกอย่างเต็มที่ จนลืมคิดไปว่าอะไรก็ตามหากมันมากเกินไป จะเป็นผลร้ายมากกว่าผลดี   “มันก็เอาเงินไปแล้วนี่ครับ ก็จบๆ กันไป” “แกแต่งงานมีภรรยาแล้วนะ ต้องทำตัวเป็นสามีที่ดี” “กุลก็ไม่เห็นว่าอะไรผมเลยนี่ครับ เขาก็ดูมีความสุขดี กะแค่ผู้หญิงปัญญาอ่อนสมองไม่ดีคนหนึ่งเท่านั้น ไม่รู้คุณพ่อจะซีเรียสอะไรนักหนา” “สติจะดีหรือไม่ดีก็เป็นคนเหมือนกัน” กำนันเหิมเอ่ยขึ้น กล้ามองบิดาอย่างเอือมระอา ก่อนที่จะเดินหนี “นั่นแกจะไปไหน” “ผมเครียดจะไปบ่อน” “กลับมาเดี๋ยวนี้นะ วันๆ แกไม่คิดจะทำงานทำการบ้างเลยหรือไง” “ทำไปทำไมครับ บ้านเราก็รวยอยู่แล้ว ไม่ทำงานทำการอะไรก็มีกินไปตลอดชาติ” “ทรัพย์สมบัติมีเยอะก็จริง แต่ถ้าไม่ทำเพิ่มก็มีวันหมดได้นะกล้า” กำนันเพิ่มพยายามสอนลูกชาย “ชาติหน้าก็ไม่หมดหรอกครับ ที่ดินเรามีตั้งเยอะแยะ เงินทองที่ฝากธนาคารเอาไว้ก็มาก ใช้ไปชั่วลูกชั่วหลานยังไม่หมดเลย” กล้าเดินหนีบิดาไปที่บ่นจนน่ารำคาญ   บ่อนไก่ มีทั้งวัวชนและอบายมุขครบวงจร กล้าติดอบายมุขพวกนี้เพราะเพื่อนฝูงและลูกน้อง ห้ามปรามเช่นไรก็ไม่ฟัง ทำเอากำนันเหิมผิดหวังกับพฤติกรรมของลูกชายไม่น้อย เพราะต้องปกป้องลูกชาย ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าผิด แต่ถ้าไม่ทำลูกคนเดียวก็ต้องติดคุก กำนันเหิมไปที่บ้านของจันทราเพื่อช่วยเหลือเยียวยา แต่จันทรากลับไล่ตะเพิดออกมา เอาข้าวของขว้างปาใส่อย่างเกลียดชัง ด่าว่าไม่รู้จักสั่งสอนลูก กำนันเหิมจึงต้องล่าถอยออกมา ไม่ได้นึกโกรธเคืองที่โดนด่าว่าเช่นนั้น เพราะมันคือเรื่องจริงล้วน ๆ “นังจันทร์นี่มันปากจัด ปากไม่ดีจริงๆ เลยนะครับพ่อกำนัน ขนาดเราจะมาช่วย เอาข้าวสารอาหารแห้งกับของกินมาให้ มันยังไล่เราเหมือนหมูเหมือนหมา” ลูกน้องคนสนิทของกำนันบ่นไปตลอดทาง ขณะขับรถพากำนันกลับบ้าน “เขาก็สมควรโกรธเกลียดเรา ด่าว่าเราไหมล่ะ กล้ากับพวกของมันทำกับลูกสาวของเขาขนาดนั้น” ประโยคของกำนันทำให้เข้มเงียบปากเสีย นึกในใจว่าพ่อลูกช่างต่างกันราวฟ้ากับเหว อยู่มาไม่นานดอกรักก็มีอาการเหมือนคนแพ้ท้อง พอพาไปตรวจที่อนามัยก็ปรากฏว่าตั้งท้อง ยิ่งสร้างความเจ็บช้ำน้ำใจให้แก่จันทราเป็นอันมาก ฐานะทางบ้านที่ยากจนอยู่แล้ว ยังต้องมีภาระเพิ่มขึ้นมาอีก ดอกรักกินจุและไม่รู้จักทำงานทำการอะไร วันๆ ก็เอาแต่กิน ไม่รับรู้ว่าตัวเองท้องและกำลังเป็นแม่คน จันทราออกหางานทำ ดายหญ้ารับจ้างสารพัด กลับมาก็เจอเข้ากับพวกผู้ชายที่มาย่ำยีลูกสาว แม้จะตั้งท้องก็ไม่เว้น หัวอกคนเป็นแม่ชอกช้ำระกำทรวง อยากจะฆ่าตัวตายเสียให้พ้น ๆ “แกมันหน้าโง่ ทำไมถึงได้เห็นแก่กินนักนะ นังลูกหน้าโง่เอ๊ย ไม่รู้จะเกิดมาทำไม แกเกิดมาทำไมฮะ! เกิดมาแล้วต้องเป็นแบบนี้ ไม่น่าเกิดมาเลย ฉันน่าจะเอาขี้เถ้ายัดปากแกตั้งแต่เล็กๆ จะได้ไม่ต้องมาเจอเรื่องเลวทรามต่ำช้าเช่นนี้” จันทราเห็นเหล่าผู้ชายลงจากเรือนเก่าๆ ซอมซ่อของตนเองไป ก็รู้สึกไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว ตอนนี้เขาลือกันทั้งหมู่บ้านว่าลูกสาวของตนยิ่งกว่าโสเภณี ใครอยากระบายอารมณ์ใคร่ก็มาหาได้ทุกที่ทุกเวลา จันทราเห็นลูกสาวนอนแกผ้าตาปรืออยู่ก็ตบอกตัวเองด้วยความเจ็บใจ อยากตีอกชกตัวให้ตายๆ ไปซะให้รู้แล้วรู้รอด นางตรงเข้าไปจิกด่าจิ้มหน้าผากอีกฝ่ายแรง ๆ ด้วยความเสียใจ “แกไม่น่าเกิดมาเลย เกิดมาทำไมฮะ! นังดอกรัก เกิดมาแล้วเป็นแบบนี้ แกจะเกิดมาทำไม ทำไมแกไม่ตาย ๆ ไปซะ ฮือ ๆ ๆ” จันทราด่าซ้ำๆ ประโยคเดิม ด่าไปร้องไห้ไป เป็นความผิดของเธอเองที่คิดจะเก็บลูกคนนี้เอาไว้ เลยต้องมาเผชิญกับชีวิตเช่นนี้ “แม่จ๋า.. หนูเจ็บ เจ็บ! อย่าทำ อย่าทำหนูเลย หนูเจ็บ! ฮือ ๆ” ดอกรักมีท่าทีหวาดกลัวตัวสั่นเมื่อโดนมารดาทุบตีและจิ้มหน้าผากแรงๆ จันทรารู้สึกสะท้อนใจ มองลูกสาวคนเดียวอย่างสมเพชเวทนา มองมือตัวเองแล้วกำแน่น รู้สึกผิดที่ทำร้ายทุบตีลูกแบบนี้ “แม่ขอโทษลูก แม่ขอโทษ” คนเราเกิดมาเวรกรรมไม่เหมือนกัน ท่านไม่ควรไปลงกับลูกสาวที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่แบบนี้ จันทราตีมือตัวเองไปมา ดอกรักเข้ามาจับมือเอาไว้ ไม่ยอมให้มารดาตีมือตัวเอง