โรงแรมนี้เจ้าที่เฮี้ยน

บทนำ

“กินอะไรดีนะวันนี้ อาหารทะเลก็เบื่อ ข้าวในโรงแรมก็ไม่อร่อย ร้านสเต็กก็อยู่ไกล ทำไมชีวิตฉันลำบากขนาดนี้เนี่ย คิดไม่ออกเลยว่าแต่ละวันจะกินอะไรดี” เสียงหนึ่งดังขึ้นไม่ใกล้ไม่ไกลนัก มองดูดี ๆ ถึงได้รู้ว่าเป็นนักท่องเที่ยวสาวสวย กำลังนั่งเขี่ยโทรศัพท์มือถืออยู่ริมสระว่ายน้ำใกล้โรงแรม ประโยคเมื่อครู่ของเธอ ทำเอาคนที่เดินปาดเหงื่อตากแดดยามเที่ยงวันอย่างฉันต้องส่ายหัวไปมา

“ลำบากกับผีอะไรล่ะ” ฉันบ่นกับตัวเอง

ชีวิตฉันตอนนี้ลำบากกว่าเธอตั้งหลายเท่า ต้องหาเงินมาใช้หนี้ที่ตัวเองไม่เคยได้แตะเงินต้นสักบาท ทำงานงก ๆ ทั้งงานหลักงานเสริมแต่ก็ยังไม่พอค่าใช้จ่ายในแต่ละวัน ลุงกับป้าก็เหลือเกิน ตายไปแล้วยังทิ้งหนี้ก้อนโตไว้ให้อีก อยากเรียนเหมือนคนอื่นแต่มันก็ได้แค่ฝัน เพราะวัน ๆ แค่หาเงินมาจ่ายค่าเช่าห้อง กับส่งดอกรายวันของหนี้นอกระบบก็จะตายอยู่แล้ว

“เฮ้อ! ทำไมมันร้อนแบบนี้เนี่ย” บางทีก็อิจฉาคนที่ตายไปแล้วแต่ยังใช้เงินไม่หมดเหมือนกันนะ อยากรู้จริง ๆ ว่าชีวิตที่มีเงินให้ใช้เหลือเฟือจนน่าเบื่อมันเป็นยังไง เพราะฉันตอนนี้เงินหมดตั้งแต่ยังไม่ตาย แถมทำงานหาเงินมาได้ก็แทบไม่เคยได้ใช้ น่าสลดชีวิตตัวเองจริง ๆ!

“วุฒิมอหกเขาจะรับไหมนะ...” เดินมาถึงหน้าโรงแรมแห่งหนึ่งก็เห็นป้ายติดประกาศรับสมัครพนักงานเข้าพอดี

วันนี้เดินหางานจนทั่วหาด ไปสมัครทุกที่ตามป้ายประกาศแต่ก็เต็มหมด เศรษฐกิจแบบนี้นอกจากจะหาเงินยากแล้ว งานก็หายากด้วย ข้าวของก็แพง จะใช้เงินแต่ละบาทต้องคิดแล้วคิดอีก

“หือ? อะไรน่ะ... รับแม่บ้านทำความสะอาดศาลเจ้าที่ ไม่จำกัดวุฒิการศึกษา?” ฉันเลิกคิ้วให้กับตำแหน่งแปลก ๆ ที่ประกาศรับสมัคร

“เกิดมาใช้ชีวิตบนโลกใบนี้ตั้งยี่สิบสองปีแล้ว เพิ่งรู้ว่ามีตำแหน่งนี้ด้วย หรือว่าโรงแรมใหญ่ ๆ หรู ๆ แบบนี้เขาจะมีตำแหน่งนี้เป็นปกติอยู่แล้วนะ”

“ว่าแต่ ทำความสะอาดศาลเจ้าที่สมัยนี้ต้องใช้วุฒิการศึกษาด้วยเหรอ? มันก็ต้องไม่จำกัดวุฒิอยู่แล้วไหมล่ะ” พึมพำกับตัวเองได้สักพักก็มองหาเคาน์เตอร์สมัครงาน ก่อนจะเดินตรงเข้าไปในโรงแรม

“สวัสดีค่ะ มาสมัครงานค่ะ” ฉันทักทายพนักงานต้อนรับที่นั่งประจำเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์

“สวัสดีค่ะ มาสมัครตำแหน่งอะไรคะ” เจ้าหน้าที่คนสวยถามด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

“เอ่อ… สมัครคนทำความสะอาดศาลเจ้าที่น่ะค่ะ เห็นป้ายประกาศหน้าทางเข้า”

“เอ๋? ป้ายเหรอคะ…” คนตรงหน้าเลิกคิ้วราวกับงุนงง 

“ได้คนแล้วเหรอคะ พอดีเห็นป้ายยังติดอยู่เลยเข้ามาถามน่ะค่ะ”

“อ๋อ ยังค่ะยังไม่มีใครมาสมัครเลยค่ะ” คนตรงหน้ารีบตอบก่อนจะยื่นนามบัตรใบหรูมาให้ฉัน “ตำแหน่งนี้ไม่ต้องเขียนใบสมัครงานนะคะ เดี๋ยวโทรมาที่เบอร์นี้ตอนตีสาม จะมีคนรอสัมภาษณ์งานค่ะ สัมภาษณ์ทางโทรศัพท์”

“เอ๋? ทำไมล่ะคะ” ที่นี่แปลกจังเลย

“ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ แต่ฝ่ายบุคคลแจ้งไว้แค่นี้ แล้วก็…ต้องโทรมาตอนตีสามเท่านั้นนะคะ”

“ค่ะ”

“ว่าแต่…มองเห็นเบอร์โทรชัดไหมคะ” คนตรงหน้าถามราวกับอยากรู้ จะไม่เห็นได้ยังไงล่ะ เบอร์โทรตัวใหญ่ขนาดนี้

“ชัดค่ะ ตัวใหญ่มากเลย มีตั้งหลายเบอร์แน่ะ”

“ถ้างั้นก็…ไว้เจอกันนะคะ”

“อ่า โอเคค่ะ ขอบคุณมากนะคะ” ฉันส่งยิ้มให้คนตรงหน้าก่อนจะรีบเดินออกมา ขากลับลองเดินไปอีกทางเผื่อจะมีที่อื่นเปิดรับสมัครงาน จะได้ทิ้งใบสมัครไว้หลาย ๆ ที่ แต่จู่ ๆ ก็รู้สึกขนลุกขึ้นมาเมื่อเดินผ่านศาลเจ้าที่ไม้เก่า ๆ หลังหนึ่ง

“ศาลนี้หรือเปล่านะ ถ้าสัมภาษณ์ผ่านต้องมาทำความสะอาดศาลเจ้าที่หลังนี้เหรอ” มองซ้ายมองขวาพอเห็นว่าไม่มีคนก็เดินเข้าไปดูใกล้ ๆ “พื้นที่แค่นี้ทำไมต้องมีตำแหน่งเฉพาะด้วยนะ ศาลหลังเล็กนิดเดียวเอง”

ศาลไม้หลังน้อยดูโทรม ๆ ไม่เหมาะกับโรงแรมหรูเลยสักนิด เคยเห็นศาลเจ้าที่โรงแรมอื่นใหญ่โตหรูหราสมกับเป็นศาลประจำโรงแรม แต่ที่นี่...เก่าจัง?

“ว่าแต่… ศาลนี่เหมือนเราเคยเห็นที่ไหนเลยแฮะ คุ้นจังเลย”