ภายในสถานที่รกร้างอันเงียบสงัด มีเพียงเสียงสายลมพัดผ่านกับเงาของผู้คนที่ยืนตระหง่านอยู่ใต้แสงจันทร์สลัว
แม่ทัพไป่เฉินถูกพันธนาการด้วยโซ่ตรวน ร่างกายของเขาแม้จะบอบช้ำจากยานอนหลับแต่ยังคงแผ่รังสีอำมหิตของนักรบผู้ผ่านศึกมาอย่างโชกโชน ดวงตาคมกริบจ้องมองชายตรงหน้าด้วยความเคียดแค้น
แม่ทัพซุนเทายืนกอดอกมองดูภาพนั้นด้วยรอยยิ้มเย็นชา สายตาของเขาเต็มไปด้วยความพึงพอใจ “ไป่เฉิน… เป็นอย่างไรบ้าง? เจ้าชอบที่ข้าจัดเตรียมไว้ให้เจ้าหรือไม่?”
ไป่เฉินกัดฟันแน่น เสียงหายใจหนักหน่วงด้วยแรงโทสะ “ซุนเทา… เจ้าคิดจริงหรือว่ากลอุบายสกปรกของเจ้าจะทำให้ข้าพ่ายแพ้?”
ซุนเทาหัวเราะเบาๆ “ข้าย่อมรู้ดีว่าหากเจ้ามีพลัง เจ้าคงไม่ยอมตกเป็นเหยื่อของข้าได้ง่ายๆ แต่เจ้าก็รู้ไม่ใช่หรือว่าศึกครั้งนี้ข้าชนะแล้ว”
“เยี่ยจิงหลิน ต่อไปพ่อก็ต้องฝากเจ้าแล้ว”
เสียงอ่อนโยนของซุนเทาดังขึ้น ก่อนที่หญิงสาวผู้หนึ่งจะปรากฏกายจากความมืด สี
