แสงแดดยามสายทอประกายลอดผ่านช่องหน้าต่างเก่าโทรมของสถานที่รกร้าง แต่แทนที่มันจะให้ความอบอุ่น กลับยิ่งตอกย้ำความสิ้นหวังให้กับแม่ทัพไป่เฉิน ร่างของเขายังคงนอนแน่นิ่ง แขนขาถูกพันธนาการไว้แน่น ความเจ็บปวดจากบาดแผลทั่วร่างกายยังไม่ทันจางหาย แต่สิ่งที่เลวร้ายกว่าความเจ็บทางกายคือความหวาดกลัวที่กำลังเกาะกินจิตใจ
ของเขาอย่างช้า ๆเสียงหัวเราะอันชั่วร้ายดังขึ้นมาแต่ไกล มันเป็นเสียงที่แม่ทัพไป่เฉินไม่มีวันลืมเสียงของ แม่ทัพซุนเทา
“ฮ่าฮ่าฮ่า… ข้ารับรองว่าเจ้าจะต้องชอบสินค้าชิ้นนี้แน่”
ร่างสูงใหญ่ของซุนเทาก้าวเข้ามาพร้อมกับบุรุษอีกคน ร่างกายของชายผู้นั้นเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อกำยำ เสื้อผ้าสีฉูดฉาดที่เขาสวมใส่ตัดกับหนวดเครารุงรังและสายตาหื่นกระหายที่กำลังจับจ้องเรือนร่างของไป่เฉินอย่างไม่ปิดบัง
แววตานั้น... มันทำให้หัวใจของไป่เฉินเต้นรัว ความกลัวแล่นริ้วไปทั่วทั้งร่าง
ชายร่างใหญ่กวาดสายตามองเขาอย่างพิ
