PROLOGUE

802 Words
IT WAS DAWN. And it was still dark outside when I rushed in and took the crowded alley out of the apartment that I was staying in to get to my work immediately. Kung bakit ba naman kasi alas singko na akong nagising kanina at halos trenta minutos na lang tuloy ang naging pagprepara ko. Kainis! Kaya ngayon ay para akong hinahabol ng sampong kabayo! I hurriedly walked down the street with a little bit of fear and I'm confused why there's no other people is walking along with me. But I just ignore it and shrugged my shoulders. It was my first day at work and six o'clock was my exact work time so I was really in a hurry. Hindi na ako nagabalang maghanap ng masasakyan dahil sayang naman ang ipapamasahe ko. So, tuluyan na akong naglakad. When I took a glanced at my wristwatch, it was only a few minutes for me to reach my working place! "Jesus! I can't be late because my boss might not let me in!" I gasped. Lakad-takbo na ang ginawa ko! Nakakapagod tumakbo pero kailangan ko ng magmadali! Sandali akong napasulyap sa suot ko dahil bahagya iyong tumataas kapag tumatakbo ako. Naiirita akong ibinababa iyon! I just wore my uniform given to me yesterday and I don't like it! Eh, kasi kita na ang kaluluwa ko sa sobrang iksi no'n! Red dress iyon at sleeveless type pa. At sa sobrang ka-fit-tan ay halos di na ako makahinga! Pero keri lang.. Kailangang tiisin! Sales agent kasi ng isang kilalang brand ng alak ang pinasukan ko at akma raw dapat ang damit sa trabaho kaya wala akong choice. By the way, what matters to me is that I will be having a high salary. And aside from having a high salary, I still have a commission and will also have incentives when I sell more drinks. Kaya na-engganyo akong um-apply dahil nga sa malaki ang kikitain ko sa isang araw lang. So that, I'll definitely have some money to follow my dad and my youngest brother to New York. Sa lalim ng iniisip ay hindi ko na namalayang malapit na pala ako sa pribadong gusali ng mga Chon. Isang kilometro lang naman kasi ang pagitan nito sa apartment na nirirentahan ko. While I was looking at the tenth storey building, my heartbeat became faster. I can't explain! This is probably the feeling of first time getting into work. Excitement, i think so. Bumuntong hininga na lamang ako ng malalim saka nakangiting nagpatuloy sa paglalakad. At nang sa muli ay sipatin ko ang orasan ko ay tatlong minuto na lang ang natitira sa akin kaya't tinakbo ko na ito ng matulin na animoy hindi ako nakasuot ng three inches heels na stiletto. However, I was not able to get into the entrance of the building when all of a sudden someone grabbed me out of the back and immediately put a poisonous handkerchief in my mouth! Nagpupumiglas ako at pinagsususuntok ang braso ng kung sinuman itong humablot sa akin ngunit dahil sa mas malakas ito ay hindi ko magawang makawala. I really can't get rid of him! I wanted to cry for help but no voice came out of my mouth. I was so frustrated when I turned my head back coz I don't see his face! He's wearing a black mask. Buhat-buhat na ako nito papalapit sa nakabukas na pinto ng puting sasakyan at nang makalapit ay agad ako nitong ibinalibag sa loob na animo'y isang bagay lang. But, even though my body was almost aching, I immediately stood up and tried to flee again to the open door but I was again chased by two more men whom I did not notice were there inside. Hinila nila ako hanggang sa maisarado nila ang pinto ng sasakyan. "W-What do you want f-from me?!" I cried as I struggled and fortunately, they released me. Umiiyak akong tumakbo papunta sa likod ng sasakyan at doon nagsumiksik. "I-I'm not rich and I have no money! H-Have mercy on me! L-Let me go! Please!!" I was trembling with fear, pero nilalakasan ko pa rin ang loob ko. "Inglisera ang p*ta! Tiba-tiba si boss dito!" ani ng isa na may dalang shutgun. Doon ay nagtawanan ang mga ito at tila mga demonyong nagsitinginan sa akin. Sinakluban na ako ng napakatinding takot nang dahan-dahan ay lumapit ang mga ito sa kinaroroonan ko at itinutok ang mga b***l sa akin. Alam kong ito na ang katapusan ko at wala na akong takas pa sa mga ito. Kung ito man ang kapalaran ko, sanay maging maayos pa rin ang libingan ko.. Because of too much fear that I felt and the poison I breathed into the handkerchief that was being covered in my face a while ago, I passed out. To be continued.....
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD