Aamin Ba Ako?

CHAPTER 1

Buwan na ang nakalipas pagkatapos ng pangyayaring 'yun. Naging maayos ang takbo ng buhay ko.

Naging malaya ako, nalaman 'ko na lang kasi na inurong na ng family ni Jin 'yung arrange marriage na mangyayari. Lahat ng pagod ko ay naging sulit dahil nakalaya ako, pero l, deep down inside my heart, pinagsisihan 'ko yung mga nasabi ko.

Nagsisi ako na yun ang mga sinabi ko sa kanya. Nasaktan ko sya at ngayon hindi ko na alam kung paano 'sya pakikitunguhan.

Oo nga pala, monday ngayon kaya naman maaga akong nagising at nagbihis para pumasok sa school namin. I'm a grade 10 student at kaklase ko ngayon si Jin.

Lumabas na ako ng kwarto at agad bumaba para magpaalam kina papa at mama para tuluyan nang makapasok sa school.

"Ma,Pa una na po ako." I said and kissed their cheeks.

"Sige, mag iingat ka." they both said kaya naman nagmadali na akong lumabas. Maaga pa naman pero sadyang natatakot akong ma-late. We'll, time concious ako.

Ayokong nasa-SAYANG ang oras ko sa kung saan-saan.

Habang nasa byahe, iba yung pakiramdam ko. Parang may mangyayaring hindi maganda ngayon. My heartbeat suddenly became rapid, that made me nervous.

Nasa loob lang ako ng kotse at nagdadasal na sana walang mangyaring masama sakin at sa family ko. And even sa family ni Jin.

Nang makarating kami sa school, duon lang ako nakahinga ng maluwag.

Phew!

Akala ko 'kung anong masama ang mangyayari.

Bumaba na ako sa kotse at naglakad na papasok ng school nang may makita akong hindi inaasahan.

Si Jin at 'yung classmate 'kong si Clarisse . Magka-holding hands. Hindi ko alam pero parang biglang tumigil ang mundo ko, na nasundan ng biglang pagkirot ang puso ko.

Para akong na-paralyze at hindi na makagalaw pa. Bakit ba nagiging ganito ang pakiramdam ko? Bakit parang humahapdi ang puso ko?

Natauhan lang ako ng makita ko ang sunod na ginawa ni Jin kay Clarisse. He kissed her on the lips.

don't know why but I feel like my whole world shattered. Parang nagsisi ako na pumasok ako ng maaga at nag stay duon. Hindi ko na naiintindihan yung sarili ko at parang gusto ko na lang maglaho.

Gusto ko na lang na umalis at kalimutan yung mga nakita ko. Hindi ko na alam kung ano pa ang nangyari basta ang alam ko, tumatakbo na ako ngayon. At halos madudurog na ang puso ko sa sobrang sakit.

✨

Pagdating 'ko sa classroom, nakahinga ako nang maluwag nang makita 'kong wala pang mga kaklase ko sa loob. Duon ako dumiretso sa upuan 'ko at agad na yumuko. Pagkayuko ko, tuluyan nang pumatak 'yung mga luha ko na kanina pa gustong lumabas.

Hindi 'ko alam kung bat ako umiiyak, samantalang wala naman akong dapat na iyakan. Ano bang nangyayari sakin? Bakit 'ko ba sya iniiyakan?

Diba eto naman 'yung ginusto 'ko? Diba ako naman yung humiling nito? Diba ako naman yung nagsabi na sana iwan nya na ko at kalimutan nya na ako pero bat ganito ang nararamdaman ko?

Bakit?

Bakit pakiramdam ko niloloko ako?

Bakit pakiramdam ko may sumira ng tiwala ko?

Bakit ba pakiramdam ko nadudurog ang puso ko?

Diba mali ako? Diba dapat wala lang 'to?

Diba dapat wala akong paki alam sa kanya?

Pero peste naman oh! Bat taksil yung luha ko at patuloy na pumapatak?

Patuloy lang ako sa pag iyak habang nakayuko nang bigla akong may narinig na yapak ng paa na papalapit sakin.

Agad 'kong pinilit na itigil ang paghikbi 'ko para hindi nya malaman na umiiyak ako .

Nakakahiya pag may nakakitang umiiyak ako.

Naramdaman 'kong may umupo sa bandang likuran ko. At ngayon nagka clue na ako kung sino iyon. Si Jin.

Mas lalo kong pinag igihan na wag iparinig ang bawat hikbi ko. Ayokong mapansin nyang umiiyak ako.

Lalo na dahil alam ko sa sarili ko na siya ang dahilan ng pagpatak ng bawat luha ko.

Tahimik lang ang buong classroom nang biglang rumihistro sa tenga ko ang malalim at kalmadong boses ni Jin.

Why are you crying?" He asked, using his formal voice. There's no sign of worryness, or empathy in it. He sounds like his usual voice. Parang makapagtanong lang siya.

I suddenly felt like I'm deprived to breath, I'm being affected by his tone. It makes me cry even more.

Slowly, I felt the longing, I longed how he used to ask me before. It was full of worry, empathy, and care. But now...it was all gone.

And I can"t find any words to say.

The truth that he knows that I am crying right now, embarassed me so much.

"Why are you crying?" Pag uulit nya sa nauna nyang tanong pero still, hindi pa rin ako sumagot.

Nanatili ako sa pwesto ko at hindi na sya pinansin. I don't have any plan to answer his question.

I don't want to tell him the reason.

I thought not giving him attention enough can make him silent, but I was wrong. Because suddenly, I felt someone's hand landed on my arm, and pulled me up.

And because of the sudden suprise, I didn't have the time to cover up my face before looking at the person who did that to me.

That is why Jin can see my whole face right now. He is looking at me with an expressionless eyes.

"Wala ka bang balak na sagutin ang tanong ko? Pinagmumukha mo na naman ba akong tanga?" He asked habang hawak hawak ang braso ko at nakatayo kami. Wala na akong nagawa kundi ang tignan sya.

Itong expression na 'to ang expression na pinakita nya nung huling nag usap kami. Nung bago pa sya naging cold. Hindi ko alam kung matutuwa ba ako dahil nakita 'kong bumalik sya sa dati o masasaktan dahil nakikita ko sa expression nya na ito na nasasaktan na naman sya ng dahil sa akin.

Nakikita 'kong may namumuong luha na naman sa mata nya na anumang segundo ay pwede nang tumulo.

Nakatitig lang ako sa kanya at walang ibang laman ang utak ko kundi ang pag iisip na sobra ko na syang namimiss. Namimiss ko sya, 'yung kakulitan nya, 'yung pagsunod nya sakin, 'yung pagtawag nya ng future wife sakin. Nami-miss ko na pala lahat ng yun, but why?

Why would I miss those, when in fact, when I was still experiencing all of that, I can only feel cringe and annoyance?

Way back when his full attention is solely on me, I don't actually give a damn to him. But now...why am I missing those gestures?

Why am I missing him?

Why am I crying right now just because I saw him kissing and attending someone else?

Why Zenaiah? Why do I suddenly miss him?

That is all the questions running on my head, while my eyes we're focused on Jin. Jin is also looking at me with that expression, when he suddenly dropped a question that made makes my knees weak.

"Mahal mo ba ako?" tanong nya na sobrang ikinagulat ko.

He's asking me the same question I am asking also to myself.

Do I love him?