“บุรุษพวกนี้นับวันยิ่งนิสัยแย่จริง ๆ เชียว”
หลันฮวาบ่นด้วยความหงุดหงุิดเมื่อกลับมาถึงที่พัก หลิวซีเลิกม่านตามเข้ามานั่งลงตรงข้าม รินน้ำชาใส่ถ้วยเลื่อนไปด้านหน้า สหายรับมายกขึ้นดื่ม
“บริเวณโดยรอบเป็นของค่ายทหารทั้งหมด เป็นเรื่องธรรมดาที่เหล่าทหารจะต้องหมั่นซ้อมรบในพื้นที่ที่แตกต่าง ที่ราบ บนเขา แม่น้ำ เพื่อให้ชำนิชำนาญเวลาเจอสถานการณ์จริงเจ้าก็อย่าไม่พอใจไปเลย”
หลิวซีจิบน้ำชาคำเล็กพูดตามหลักเหตุและผล หลันฮวาแย่งกาน้ำชามารินให้ตนเอง ยกดื่มอีกถ้วยคล้ายจะให้ช่วยดับอารมณ์ขุ่นเคือง
“ข้าไม่ได้หงุดหงิดเรื่องนั้น ไหนบอกว่าจะคิดแต่เรื่องงานในใจมีแต่เรื่องชาติบ้านเมือง จะนำความสงบสุขมาสู่ราษฎร เพ้ย! ลมปากพ่นได้ไม่กี่วัน เจ้าดูสิ พาหญิงงามเดินชมนกชมไม้ช่างอารมณ์ดีเหลือเกิน” ปลายน้ำเสียงนางสูงขึ้นบ่งบอกว่าไม่พอใจ
หมอหญิงขมวดคิ้ว มองสหายอย่างตำหนิ “เจ้าอย่าพูดจาล่วงเกินแม่ทัพเซียวอย่างนี้ ในเมื่อต่
