ยามราตรีมาเยือน
ณ เรือนพักแรมชั่วคราว เมืองจินหลิ่ง
“เจ้าว่าโคมไฟที่ข้าประกอบและวาดรูปเองดูเป็นอย่างไรบ้าง สวยงามดีหรือไม่ ทายสิว่าตัวอะไร”
หลันฮวาถามขึ้นด้วยน้ำเสียงร่าเริง ยกโคมไฟทอแสงสีเหลืองนวลอวดหลิวซี ขยับนิ้วชี้ไปที่ตัวโคมทำจากกระดาษวาดลวดลายเติมสีสันคล้ายสัตว์ปีกชนิดหนึ่งไว้
หลิวซีเพ่งมองพิจารณาอยู่นาน “อ้อ! ลูกไก่นะหรือ อุ๊ย! เจ้าตีข้าทำไมนี่”
เสียงอุทานตามด้วยคำถาม มือลูบคลำแขนตัวเอง แววตาแสดงชัดเจนว่าไม่เข้าใจ
หลันฮวาทำหน้าเรียบตึง มือที่ตีสหายกลับไปจิ้ม ๆ โคมไฟรูปนั้นแรงจนตัวโคมกวัดแกว่งไปมา “ข้าให้โอกาสเจ้าดูดี ๆ อีกครั้ง”
หลิวซีนึกย้อนตอนกลับมาจากตลาดช่วงบ่าย สหายสนิทเข้าไปขลุกตัวอยู่แต่ในลานด้านนอก เหมือนกำลังทำอะไรบางอย่าง
นางเองไม่ได้ใส่ใจเข้าไปดูให้แน่ชัด พอตกเย็นต่างคนต่างแต่งกายด้วยเสื้อผ้าบุรุษที่ไปเลือกซื้อหามาในตลาด หลันฮวาแต่งกายเป็นบัณฑิต ส่วนหลิวซีแต่งก
