📚 หัวใจสั่นแปลก ๆ ˗ˏˋ ♡ ˎˊ˗ ⟡ ⑅◡̈

2389 Words

📚 ˗ˏˋ ♡ ˎˊ˗ ⟡ ⑅◡̈ คืนถัดจาก “การปกป้องครั้งแรก” 🌙 ร้านหนังสือปิดช้ากว่าปกติ เพราะพ่อยังนั่งนับสต็อกหลังร้าน 📦 ส่วนแม่เก็บแก้วชาคาโมมายล์ไปล้างจนเรียงแห้ง 🍵 สายธารช่วยจนเสร็จทุกอย่าง ทั้งผูกถุงขยะ พื้นถูกถูจนสะอาด ✨ ก่อนจะปิดประตูบานเลื่อนแล้วล็อก กุญแจเย็น ๆ กระทบกันเบา ๆ ดัง “กริ้ง” 🔑 ขึ้นห้องชั้นสอง 🏠 บรรยากาศเงียบสบาย เธออาบน้ำอุ่น 🚿 แล้วนั่งที่โต๊ะไม้เล็ก ๆ เปิดหน้าต่างรับลมปลายฝน 🌧️ กลิ่นดินผสมกับกลิ่นกระดาษจากชั้นหนังสือ 📚 เป็นความคุ้นเคยที่ควรทำให้ใจนิ่ง อย่างน้อยก็คิดว่านิ่ง แต่พอดับไฟหลัก เหลือแค่โคมไฟบนโต๊ะ 💡 แสงสีเหลืองอุ่นส่องลงบนสมุดบันทึกสีน้ำตาล 📓 เธอพลิกหน้ากระดาษ หัวใจก็เต้นแรงขึ้นโดยไม่รู้เหตุผล 💓 เธอเริ่มเล่าเรื่องวันนี้ให้ตัวเองฟังแบบเรียบ ๆ – ร้านกาแฟตอนเช้า รุ่นพี่ธันวาเข้ามาคุยดื้อ ๆ ☕ – วายุเดินมา ขวางไว้พอดี 👊 – คำพูดของเขา “เธอไม่สนใจนายหรอก” ชัดและนิ่ง 🗨️ – งานอ่านกลอนตอนค่ำผ่านไปด้วยดี 📖 เขานั่งเงียบ แวะช่วยยกเก้าอี้แล้วบอกลาอย่างสุภาพ 🙂 มันก็แค่นั้น เรื่องธรรมดา 3 เรื่อง ไม่มีจูบ 💋 ไม่มีสารภาพรัก 💌 ไม่มีดราม่า 🎭 แต่หัวใจกลับไม่เชื่อว่า “มันธรรมดา” 💓 เพราะตั้งแต่วินาทีที่ประตูร้านกาแฟสั่นกริ่ง 🔔 เธอเห็นเขาเดินเข้ามาภาพนั้นติดอยู่ในหัวเหมือนสติ๊กเกอร์ที่ลอกไม่ออก 📌 แสงข้างนอกลอดผ่านไหล่เขาเข้ามา ✨ เขายืนบังพอดี มือไม่ได้แตะใคร เสียงก็ไม่ดัง แต่ดวงตาที่หันมาถาม “โอเคไหม” 👀 ทำให้บรรยากาศร้านทั้งร้านเงียบไปในหนึ่งวินาที สายธารพยายามหายใจ ช้า–ยาว–ลึก 🍃 เหมือนเวลาอ่านกลอนที่กินใจเกินไป เธอหยิบปากกาขึ้น ✍️ แต่ไม่รู้จะเขียนอะไร ระหว่าง “ความจริง” หรือ “ความรู้สึก” สุดท้าย… เธอแค่ลากเส้นโค้งไปเรื่อย ๆ ➰ เหมือนคนฝึกเขียนอักษรที่ยังไม่เจอคำตอบของตัวเอง 🫠 🕐 ตี 1:18 นาที นาฬิกาดิจิทัลบนโต๊ะขึ้นตัวเลขสีน้ำเงิน ⏰ สายธารลุกไปเปิดเพลงคลาสสิกเบา ๆ 🎶 แล้วกลับมานั่งใหม่ เธอบอกตัวเองชัด ๆ ในหัว 👉 “ก็แค่เพื่อนร่วมงาน” ใช่… เขาคือพาร์ตเนอร์โปรเจกต์ 👨‍💻 ผู้ชายที่ทำงานได้จริงอย่างที่พูด เคยกวน แต่พักหลังเริ่มรู้เวลา ⏳ เริ่มหยุด เริ่มฟัง เธอภูมิใจใน “ระบบการทำงาน” ที่สร้างด้วยกันมากที่สุด 🗂️ ไม่อยากให้ความรู้สึกแปลก ๆ มาทำให้รวน “ก็แค่เพื่อนร่วมงาน” เธอย้ำอีกครั้ง เบา ๆ เหมือนสะกดจิตตัวเอง 🌀 แต่พอหลับตา…😌 ภาพรอยยิ้มเขาตอนนั่งแถวหลังร้าน 😊 รอยยิ้มเล็ก ๆ ที่ทำให้ใจนิ่ง กลับชัดขึ้นเรื่อย ๆ จนได้ยินเสียงหัวใจตัวเองดังเกินไป 💓 📒 เธอพลิกสมุดไปหน้าว่าง เขียนตารางพรุ่งนี้: ⟢ ส่งอีเมลแนบไฟล์ตอนเช้า 📧 ⟢ นัดกลุ่มเช็กสคริปต์ 11:00 🕚 ⟢ แวะรับหนังสือคำศัพท์จากโรงพิมพ์ 📚 ⟢ โทรบอกแม่เรื่องชงชาล็อตใหม่ 📞 เขียนเสร็จ เธอเงยหน้าขึ้น เหมือนหลอกสมองว่า “พอแล้ว” 🙄 แต่หัวใจยังไม่เชื่อ ❤️‍🔥 🌌 เธอมองออกไปนอกหน้าต่าง ท้องฟ้าปลายฝนยังมีเมฆบาง ๆ ☁️ แสงเสาไฟถนนกลม ๆ สีครีมส่องทาง 🚦 เสียงเมืองเงียบ มีแค่เสียงสุนัขเห่าไกล ๆ 🐕 📱 เธอเปิดแชตกลุ่มทีม ทุกโปรไฟล์เงียบสนิท 😶 มีแค่สติ๊กเกอร์ที่วายุส่งมาก่อนหน้านี้ “ถึงห้องแล้ว” 🏠 + รูปกล้วยการ์ตูน 🍌 เธอหัวเราะเบา ๆ 555 🤭 คนอะไรใช้สติ๊กเกอร์กล้วยจนกลายเป็นลายเซ็น แล้วหัวใจเธอก็เต้นแรงขึ้นอีกครั้ง ❤️‍🔥 ทั้งที่ไม่มีเหตุผล สมองก็ได้แต่ถอนหายใจ 🫠 👉 “ก็แค่เพื่อนร่วมงาน” เธอย้ำในหัวอีกที แต่คำว่า “แค่” เริ่มฟังดูหลวม ๆ ไม่มั่นใจแล้วว่าเป็นจริง หรือแค่พูดหลอกตัวเองเพื่อเอาตัวรอด เธอล้มตัวลงนอน 🛏️ ห่มผ้าบาง ๆ หลับตา 😴 แต่ภาพยังตามมา… ⟢ คำพูด “เธอไม่สนใจนายหรอก” 🗣️ ⟢ มือที่เก็บเก้าอี้เบา ๆ 🙌 ⟢ เสียงทุ้มที่อ่านสคริปต์แบบไม่กวน 🎤 ⟢ ดวงตาที่ถาม “โอเคไหม” โดยไม่ต้องพูด 👀 ทุกภาพปะติดปะต่อกันเหมือนโปสการ์ดซ้อนบนโต๊ะ 📸 จนกว่าความเหนื่อยจะชนะ เธอเลยหลับตื้น ๆ 😔 เหมือนยังไม่ยอมปล่อยมือจากวันนั้นจริง ๆ 💭 🌅 ตอนเช้า สายธารตื่นก่อนเวลาที่นาฬิกาจะปลุก ⏰ เธอขยับคอ ลุกขึ้นไปหยิบดื่มน้ำหนึ่งแก้ว 💧 แล้วลงไปช่วยแม่เปิดร้านหนังสือ 📚☕ กลิ่นชาร้อนคละกับกลิ่นกระดาษและไม้ใหม่ 🪵 เธอหัวเราะกับลูกค้าประจำที่มาแต่เช้า 🤭 หัวเราะง่ายขึ้น แต่ก็เงียบลงเร็ว เพราะเมื่อคืนแทบไม่ได้นอน 😴 🕘 เก้าโมงกว่า เธอไปมหาลัย 🎓 ถือแฟ้มกับถุงชาซองไปให้มินตรา 🍵 อากาศสดใส แดดไม่ค่อยแรง 🌤️ เธอหายใจเข้าลึก ตั้งใจจะ “เป็นวันที่ปกติ ธรรมดา ราบรื่น” ทั้งวัน ✨ 📖 ห้องสมุด โต๊ะมุมเดิมยังว่าง สายธารวางของ เปิดโน้ตบุ๊ก 💻 เช็กไฟล์งานรอบสุดท้ายก่อนส่ง พิมพ์คอมเมนต์เล็ก ๆ “ปรับย่อหน้า 3 ให้สั้นลง 1 บรรทัด” กดส่งอีเมล พร้อมแนบลิงก์และไฟล์สำรอง 📧 ทุกอย่างเป็นไปตามระบบ ✔️ มั่นคงถูกต้องอย่างที่เธอชอบ 🥐 มินตรามาถึงพร้อมครัวซองต์ เธอโบกมือ “พี่คนนั้น คนเมื่อวานอะยังทักมาหาเธอไหม” “ใครนะ” สายธารทำหน้างง 🤔 “รุ่นพี่คนที่ดื้อ ๆ ที่ตื้อ ๆ เธอนั่นไง” “เปล่านะ เงียบหายเลย” เธอส่ายหน้า “พี่เขาคงน่าจะเข้าใจแล้วมั่ง” 🙅‍♀️ มินตราชูนิ้วโป้ง 👍 “ดีมาก” แล้วหรี่ตา 😏 “ส่วนอีกคนละ พักนี้ยังเงียบเหมือนเดิมปะ!” คำว่า “อีกคน” ไม่ต้องแปลก็คงรู้ว่าหมายถึงใคร 🔑 สายธารชงชาซองให้เพื่อน “ก็…เงียบพอ ๆ เดิมแหละ” “เงียบแบบสบายใจ หรือเงียบแบบกดไว้” เธอคิดแป๊บหนึ่ง 🤔 “แบบแรก…มั้ง” มินตรายิ้ม “โอเค ตามนั้น” 😊 🕚 ก่อนสิบเอ็ดโมง วายุเดินเข้ามาเงียบ ๆ เหมือนทุกครั้ง 🚶‍♂️ เขาใส่เสื้อยืดสีเทาเข้ม 🎽 หมวกแก๊ปห้อยกับกระเป๋า เขาวางขวดน้ำตรงหน้าเธอ 💧 “เอ้านี่ ! สำหรับคนที่นอนน้อย” “รู้ได้ยังไงว่านอนน้อย” 😳 เธอเงยหน้า “ตาเธอบอก” 👀 เขาพูดนิ่ง ๆ แต่แววตาแอบเป็นห่วง หัวใจสายธารสะดุดหนึ่งที ❤️‍🔥 เธอทำเสียงปกติ “ส่งไฟล์แล้วนะ เหลือรอคอมเมนต์” “ดี” 👍 เขานั่งลงอีกฝั่ง เว้นระยะพอดี “วันนี้ฉันจะไปค่ายมวยตอนเย็น 🥊 เจอกันพรุ่งนี้สิบโมงได้ไหม” “ได้” เธอพยักหน้า 🙂 มินตราแกล้งกระแอม 😏 “เอาน้ำให้ฉันด้วยก็ได้ คนที่นอนน้อยอีกคน” วายุหยิบขวดน้ำจากกระเป๋าอีกขวด “มีเผื่อ” ✌️ แล้วยื่นให้ มินตรารับแล้วยิ้ม 😆 เหมือนได้โบนัสจากครู 👩‍🏫✨ บทสนทนาหยุดแค่นั้น ไม่มีใครพูดกวนกันต่อ แต่ภาพเล็ก ๆ ยังติดตา 🌙 ⟢ มือเขาที่เลื่อนขวดน้ำมาอย่างตั้งใจ ⟢ สายตาที่มองแล้วรีบหลบ เหมือนกลัวรบกวน 👀 เธอเห็นทุกอย่าง และหัวใจดันสั่นเกินเหตุ 💓 ยังไม่รู้จะเรียกว่าอะไร ทั้งวันผ่านไปง่าย ๆ 🕰️ วิชาบ่ายไม่ยาก เพื่อนขอเลคเชอร์ก็ให้ยืม 📖 ตอนเย็นกลับร้าน ลูกค้าเข้ามาเรื่อย ๆ ไม่ขาดสาย 👥 เด็กมัธยมมาซื้อหนังสือสอบ พ่อแนะนำหนังสือให้เด็ก ๆ อย่างใจเย็น แม่ก็ยิ้มแย้มอารมณ์ดีเหมือนเดิม 😊 ทุกอย่างเหมือนเดิม… ยกเว้นใจเธอที่ไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว 💭💕 ระหว่างช่วยพ่อยกกล่องหนังสือ 📦 เธอเหลือบไปเห็นโพสต์อิทเล็ก ๆ บนเคาน์เตอร์ ที่วายุเคยเขียนไว้ว่า “พัก – ดื่มน้ำ – ยืดไหล่ – บันทึก – เสร็จ” เธอเผลอยิ้มออกมา 😊 คนอะไรเขียนโพสต์อิทเหมือนกำหนดขั้นตอนให้เครื่องจักร แล้วหัวใจก็เต้นแรงขึ้นอีกครั้ง 💓 “วันนี้ยิ้มบ่อยนะลูก” แม่แซวจากหลังเคาน์เตอร์ “เปล๊าาา” สายธารลากเสียง ทำเป็นก้มจัดหนังสือชั้นล่าง 📚 “เครียดงานต่างหาก” แม่หัวเราะ 😄 “เครียดแบบไหนถึงยิ้มเอา ๆ ได้ล่ะ” พ่อหันมามองเล็กน้อย 👀 แววตาเหมือนคนฟังเสียงเครื่องจักร “ความเงียบของลูก เปลี่ยนจังหวะไปนิดนะ” สายธารทำหน้าเหวอ “อะไรเปลี่ยนคะ” พ่อยิ้มบาง ๆ “เมื่อก่อนทำงานไม่มีเสียงหัวใจแทรก” เธออ้าปากค้างไปสองวิ “พ่ออ่ะ!” 😳 รีบหลบเข้าหลังชั้นหนังสือไปจัดเล่มต่อ มือสั่น หัวใจยิ่งสั่นแรงแบบที่ไม่ถนัดจะรับมือเลย ❤️ กลางคืน 🌙 เธอขึ้นห้องอีกครั้ง เปิดโคมไฟบนโต๊ะเหมือนคืนก่อน 📖 สมุดบันทึกเล่มเดิมรอหน้าว่าง เธอนั่งลง กดปากกาลงจุดแรก แล้วปล่อยให้ตัวเองเขียน คราวนี้ลองเปลี่ยนเป็นแบบ “ถาม–ตอบ” กับตัวเอง ✍️ ถาม: ทำไมเมื่อคืนถึงนอนไม่หลับ ตอบ: เพราะภาพตอนร้านกาแฟยังไม่หายไปจากหัว ☕ ถาม: ภาพไหน ตอบ: เขายืนบังแสงพอดี ไม่แตะใคร ไม่พูดมาก แต่ชัดเจน 👤 ถาม: แล้วมันสำคัญยังไง ตอบ: มันทำให้รู้สึกปลอดภัย ทั้งที่ไม่ได้ร้องขอ 🛡️ ถาม: แค่เพื่อนร่วมงานก็ทำแบบนั้นได้ไหม ตอบ: ได้สิ ถ้าเป็นเพื่อนที่เข้าใจขอบเขต และยืนอยู่ข้าง ๆ เวลาจำเป็น 🤝 ถาม: แล้วหัวใจสั่นทำไม ตอบ: …ไม่รู้ ❤️‍🔥 เธอหยุดปลายปากกาไว้หลายวินาที ✍️ ความเงียบในห้องดังจนได้ยินชัดยาวเกินไป เธอเงยหน้า ลูบผมทัดหู แล้วหัวเราะเบา ๆ 😂 มุกง่าย ๆ ที่ใช้เวลาหนีความจริงที่เข้ามาใกล้เกินไป โทรศัพท์สั่น 📱 มินตราส่งรูปแมวส้ม 🐱 พร้อมแคปชัน “วันนี้เหยียบเซนเซอร์เปิดลิฟต์ให้พี่วายุหรือยัง” ตามด้วยสติ๊กเกอร์ยักคิ้ว 😉 สายธารตอบสั้น ๆ “ยังไม่ได้เจอ” แล้ววางโทรศัพท์คว่ำลง รู้สึกหน้าร้อนขึ้นมาโดยไม่รู้เหตุผล 🔥 เธอเอื้อมหยิบหนังสือเล่มบาง ๆ ที่วางอยู่บนโต๊ะ 📚 ชื่อ ความรักในนิสัยเล็ก ๆ เปิดไปหน้าที่เคยขีดเส้นไว้ว่า “ความรักบางทีไม่ใช่เรื่องเข้าใจ แต่เป็นเรื่อง ‘เห็น’ และ ‘อยู่’ ให้ตรงจังหวะ” เธออ่านแล้วนิ่งไป 👀 สายตาหันมองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นเสาไฟอีกดวงดับตามเวลา 🌙 แต่ในห้องยังอุ่นจากแสงโคมไฟเล็ก ๆ ข้างโต๊ะ 💡 เธอคิดถึงคืนที่ห้องของเขา 🏠 ⟢ กรอบรูปแตกที่มีตัวอักษรตัว “Y” เอียงนิด ๆ ⟢ เสียงเขาเล่าถึงฝนตกบนหลังคาสังกะสี 🌧️ ⟢ มือที่ยกขึ้นปิดปากตัวเอง ตอนคำพูดเกือบหลุดเกินไป ✋ ⟢ ประโยค “อย่าพยายามเข้าใจฉัน เธอจะเสียเวลาเปล่า” ที่ทำให้เธอเลือก “อยู่” เงียบ ๆ ข้าง ๆ 🫂 ⟢ กล้วยหอมที่เขายื่นให้บนโต๊ะ 🍌 แต่ละชิ้นดูไม่เกี่ยวกันเลย แต่พอเรียงไว้บนโต๊ะใจ 💭 มันกลับกลายเป็นภาพที่คุ้น เหมือนเคยเห็นในหนังสือสักเล่ม 📖 เพียงแต่ไออุ่นจาก “เวอร์ชันจริง” ต่างออกไปมากกว่า เธอก้มหน้าลงจะเขียนต่อ ✍️ แต่สมองอีกด้านยังอยากป้องกันตัว เลยตั้งกฎใหม่ในหัวไว้เบา ๆ 1️⃣ ทำงานให้เสร็จเหมือนเดิม 2️⃣ ไม่อ่านสัญญาณเกินจริง 3️⃣ ไม่รีบตั้งชื่อความรู้สึก 4️⃣ ถ้าหัวใจสั่น 💓 → หายใจลึก แล้วกลับไปข้อ 1 กฎพวกนั้นเธอตั้งขึ้นเอง 📝 เพราะเป็นคนรักระเบียบมากกว่ารักการเสี่ยง แต่ก็รู้ดีว่าความรู้สึกไม่เคยยอมเซ็นสัญญาอะไรง่าย ๆ 💭 เธอเลยใช้กฎพวกนั้นเหมือนเทปพันสายไฟที่เริ่มหลวม ให้มันแน่นพอจะอยู่ถึงเช้า ตีสองกว่า ๆ เธอหลับไปจริง ๆ 😴 คราวนี้หลับลึกกว่าคืนก่อน ฝันเลือน ๆ ว่านั่งอยู่บนระเบียงห้องสมุด 📚 ฝนตกเบา ๆ 🌧️ ไม่เปียกแต่ได้ยินเสียงชัด วายุนั่งข้าง ๆ เงียบ ๆ ทั้งคู่แค่มองแสงไฟไกล ๆ แล้วหัวใจก็เดินไปเรื่อย ๆ โดยไม่รีบ 💡❤️ เช้าวันใหม่มาพร้อมแดดอ่อน ☀️ เธอลุกขึ้นยืดเส้นยืดสาย ทำท่าแอโรบิกนิดหน่อย แล้วคว้าขวดน้ำที่เขาให้เมื่อวานขึ้นดื่ม 💧 น้ำเปล่าธรรมดา แต่รู้สึกอุ่นในท้อง พ่อเรียกให้ลงมาช่วยยกกล่อง 📦 เธอทำอย่างคล่องมือ เงยหน้าเห็นเงาตัวเองในกระจกหน้าร้าน 🪞 รอยยิ้มบาง ๆ โผล่ตรงมุมปากโดยไม่ตั้งใจ 😊 เธอยกมือแตะแก้ม มันไม่ร้อนเท่าเมื่อคืน แต่ก็ยังอุ่น ก่อนออกไปมหาลัย 🎒 เธอหยุดที่โต๊ะ สมุดบันทึกยังเปิดค้าง ปากกาเสียบคั่นอยู่ ✍️ ตอนแรกคิดจะปิดแล้วไป แต่ปลายมือกลับเขียนเพิ่มช้า ๆ โดยไม่คิดเยอะ “ทำไมไม่เหมือนเดิม” แค่ห้าคำตรง ๆ ที่ไม่ซ่อนอยู่ใต้กฎข้อไหน 🖊️ เธอวางปากกา สูดลมหายใจลึก แล้วปิดสมุด เสียง “ปึก” ดังเบา ๆ เหมือนเครื่องที่ล็อกฝาแน่น พร้อมเริ่มวันใหม่ 🔒🌱 ระหว่างทางไปมหาลัย 🚶‍♀️ ลมเช้าแตะผิว แดดส่องเป็นวงกลมเล็ก ๆ บนถนน ☀️ เธอคิดถึงวันนี้ มีประชุมกลุ่มสิบโมง 📑 มีคาบบ่ายหนึ่ง 📚 ต้องถามเพื่อนเรื่องเรฟเฟอเรนซ์ และยังต้องส่งเมลขอบคุณอาจารย์ด้วย ✉️ ชีวิตของเธอยัง “เรียบและชัด” อย่างที่ชอบ แต่หัวใจกลับ “สั่นแปลก ๆ” อย่างที่ไม่ชอบ…แต่ก็ไม่เกลียด ❤️‍🩹 เธอยิ้มจาง ๆ ให้ตัวเองหน้ากระจกในลิฟต์ 🪞 ภาพสะท้อนซ้อนกับสติกเกอร์คำคมที่ใครติดไว้ “ยังหายใจอยู่ ก็ยังเริ่มใหม่ได้เสมอ” ใช่ วันนี้เธอจะเริ่มใหม่อีกครั้ง 💪 ⟢ เริ่มด้วยการทำงานให้เสร็จ ⟢ และถ้าเจอเขาตรงระเบียง หน้าห้องสมุด หรือใต้กันสาด 🌿 เธอจะยิ้มเล็ก ๆ ให้หนึ่งที 🙂 ไม่พูดอะไรมาก เพราะบางที…การยอมรับว่า “ไม่เหมือนเดิม” ก็ไม่ใช่การพังระบบ แต่มันอาจเป็นการอัปเดตเวอร์ชัน ที่ทำให้ทุกอย่างทำงานลื่นขึ้นกว่าเดิม 🔄 แค่ยังไม่รู้ชื่อฟังก์ชันใหม่ก็เท่านั้น เมื่อเข้าห้องสมุด เธอเห็นวายุยืนคุยกับภาคินอยู่ไกล ๆ 👥 ทั้งคู่หัวเราะสั้น ๆ แล้วแยกไป วายุหันมาเห็นเธอพอดี 👀 เขายกมือขึ้นเล็กน้อย ท่าทางสบาย ไม่รุก 🚶‍♂️ เธอยกมือกลับ พร้อมรอยยิ้มบาง ๆ บนใบหน้า 😊 หัวใจเธอสั่น…ไม่แรงเท่าคืนก่อน แต่ชัดพอให้รู้ว่า “ไม่เหมือนเดิม” นั้นยังอยู่ 💓 และสำหรับวันนี้…แค่นี้ก็มากพอแล้ว 🌸 ♡ ·͜·♡ യ ♡⃛ ʚ♡⃛ɞ ˙ỏ˙ ꔛ 𓈒 *

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more