📚 𖠋 ꕀ .* ♥︎₊˚⟢⊹
ค่ำวันนั้น 🌙
มหาลัยยังเงียบ แต่หัวใจของสายธารกลับเต็มไปด้วยเสียงของคำ ๆ เดียว — “คนสำคัญ” 💛
เธอนั่งริมหน้าต่าง เปิดโคมไฟส้มไว้เหมือนเดิม แสงอุ่นนวลกระทบผนัง เธอก้มอ่านบันทึกที่เขียนไว้ตอนบ่าย แล้วเผลอยิ้ม ก่อนน้ำตาจะซึมขึ้นมาอีกครั้งอย่างไม่รู้ตัว
ประโยคของวายุยังชัดในหัว “เธอไม่ใช่ของเล่น เธอคือคนสำคัญของฉัน”
เสียงนั้นเหมือนยังอยู่ในห้องนี้ ไม่จางไปไหน น้ำตาที่ไหลคราวนี้ไม่เจ็บเหมือนก่อน แต่กลับอุ่นเหมือนมีคนมากอดแล้วบอกว่า “ปลอดภัยแล้วนะ”
เธอหัวเราะเบา ๆ ทั้งน้ำตา “ร้องอีกแล้วนะ ธาร” แล้วดึงหมอนมากอดแน่น สูดหายใจเข้า…ค้าง…แล้วค่อย ๆ ผ่อนออก เหมือนที่เขาสอนจนใจเริ่มนิ่งลง 🌙
เสียงแจ้งเตือนดังขึ้นเบา ๆ 📱
วายุ: ถึงห้องรึยัง
สายธาร: ถึงแล้ว
วายุ: ร้องไห้อยู่ไหม
เธอชะงักไปนิด ก่อนพิมพ์ตามจริง
สายธาร: นิดหน่อย
วายุ: อยากฟังเสียงฉันไหม
สายธาร: อยาก
ไม่กี่วินาที เส
