📚 งานกลุ่มที่ติดขัด และ ครั้งแรกที่ยอม ⟡ ⑅◡̈ ⁺₊⋆♡ °₊
2857 Words
📚 ⟡ ⑅◡̈ ⁺₊⋆♡ °₊
🔆 เช้าวันอาทิตย์
ห้องสมุดกลางเปิดไฟสว่าง โต๊ะมุมเดิมถูกจับจองไว้แล้วโดย “ทีมงานครูยางลบ” อย่างเป็นทางการ วันนี้ไม่ใช่แค่สองคน แต่มีเพื่อนกลุ่มวิชาภาษาอังกฤษมาช่วยเสริมด้วยสองคน
สายธารมาก่อนเวลา สิบนาที เธอกางสมุด วางแฟ้ม และต่อโน้ตบุ๊ก เปิดสไลด์ที่เตรียมไว้เมื่อคืน พอครบเวลา สมาชิกอื่น ๆ ก็มาครบ…ยกเว้นวายุ
เธอมองนาฬิกา สี่สิบนาทีผ่านไป โต๊ะยังว่างฝั่งเขา
“เขามาแน่ใช่ไหมธาร” เพื่อนในกลุ่มถาม
“อืม…” เธอตอบไม่เต็มเสียง
ความจริงคือไม่มั่นใจเลย เพราะโทรไปตั้งแต่เช้า แต่ไม่มีการรับสาย
มินตรานั่งข้าง ๆ เอียงคอ “ไม่มานี่คือเรื่องปกติของเขาหรือเปล่า”
“ไม่ปกติ” สายธารกัดฟัน “ปกติจะกวน แต่ไม่เคยเบี้ยว”
เสียงบ่นจากเพื่อนอีกคนดังขึ้น “โปรเจกต์พวกเราขึ้นกับเขาส่วนหนึ่ง ถ้าไม่มา ใครจะพรีเซนต์ส่วนเปิด”
สายธารกดโทรศัพท์อีกครั้ง… “ตู๊ด…ตู๊ด…” ไม่มีใครรับ
ชั่วโมงผ่านไป เธอโทรซ้ำเป็นรอบที่หก ไม่มีวี่แววจะกดรับ มือเริ่มสั่นเล็ก ๆ ทั้งโมโหทั้งกังวล
“ธาร ถ้าเขาไม่มา พวกเราคงต้องแบ่งงานใหม่” เพื่อนพูดเสียงกังวล
“ไม่ได้” เธอสวนทันที “เพราะส่วนของเขาคือโครงหลัก ถ้าเปลี่ยนตอนนี้ งานเราพังหมด”
มินตรามองหน้าเธอเงียบ ๆ รู้ว่าเพื่อนกำลังตึงจนเกือบระเบิด
สายธารตัดสินใจ ลุกออกจากห้องสมุดไปยืนตรงบันได เธอกดโทรอีกครั้ง คราวนี้ตั้งใจจะไม่วางง่าย ๆ
เสียงรอสายนานกว่าทุกครั้ง จนเกือบหมดหวัง…แล้วในที่สุดก็มีเสียงกดรับ
“อือ…” เสียงผู้ชายทุ้ม ๆ ที่คุ้นหูดังแผ่ว ๆ เหมือนเพิ่งตื่น
สายธารเกือบระเบิด “วายุ! นายอยู่ไหน รู้ไหมว่าทุกคนรออยู่!”
ปลายสายเงียบไปสองวินาที แล้วตอบกลับช้า ๆ แบบกวนสุด ๆ
“โทรหาฉันหลายครั้งแบบนี้…คิดถึงฉันเหรอ”
“วายุ!” เธอตะโกนใส่จนคนแถวบันไดหันมามอง
เขาหัวเราะหึ ๆ “โอเค ๆ ล้อเล่นเอง อย่าเพิ่งโมโห น่ากลัวชะมัด”
“น่ากลัวก็เพราะนายทำงานล่มน่ะสิ!”
“ใจเย็นครู…ฉันกำลังมา” เสียงเขายังชิล
“รีบมาเดี๋ยวนี้! ถ้าอีกสิบห้านาทีไม่ถึง ฉันไม่รับประกันว่านายจะรอด!”
เสียงหัวเราะเบา ๆ ยังลอดมา “ครับ ๆ ครูยางลบโหมดปีศาจ ได้เลย เดี๋ยวเจอกัน”
เธอกดวางสายแทบจะทันที หัวใจยังเต้นแรง โมโหจนมือร้อน นี่เขาคิดว่ามันเรื่องตลกหรือไง!
สิบห้านาทีต่อมา เสียงเครื่องบิ๊กไบค์ดังจากลานจอด วายุเดินเข้ามาในห้องสมุดเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เสื้อยืดขาว กางเกงยีนส์ ลมพัดกลิ่นน้ำหอมติดมาอ่อน ๆ
“ขอโทษที่สาย” เขาพูด แต่ปากยังยกยิ้ม
สายธารลุกขึ้นทันที “ขอโทษ? รู้ไหมทุกคนเสียเวลาไปเกือบสองชั่วโมงเพราะนาย!”
เพื่อน ๆ รีบห้าม “ใจเย็น ๆ ธาร อย่างน้อยเขาก็มาถึงแล้ว”
แต่สายธารยังจ้องตาเขาไม่หลบ “ถ้านายยังไม่เลิกทำเป็นเล่น ๆ อีก ฉันจะยื่นเรื่องให้อาจารย์เปลี่ยนพาร์ตเนอร์จริง ๆ”
💬 ห้องเงียบกริบ
รอยยิ้มของวายุจางไปเล็กน้อย เขาสบตาเธอ เสี้ยววินาทีเหมือนกำลังคิดจะกวนต่อ แต่สุดท้ายเขาก็ถอนใจ นั่งลงเงียบ ๆ
“โอเค ครู…เริ่มทำเถอะ” เขาพูดเสียงเรียบกว่าทุกที
สายธารยังโกรธ แต่เลือกกลับมานั่งข้างโน้ตบุ๊ก เปิดสไลด์ขึ้นต่อ มือขยับเร็วกว่าเดิมราวกับจะชดเชยเวลาที่เสียไป
เพื่อน ๆ มองหน้ากันเงียบ ๆ แต่ในใจรู้นี่ไม่ใช่การกวนธรรมดาแล้ว มันคือการปะทะของ “พายุ” กับ “สายน้ำ” อีกครั้ง
…! และครั้งนี้ ใครกันแน่ที่จะยอมให้ก่อน ☔️
📚 ครั้งแรกที่ยอม ̶ ⟡ ⑅◡̈ 𓇥 ✩‧₊˚
🔆 เช้าวันรุ่งขึ้น
กลุ่มนัดกันที่ห้องสมุดเหมือนเดิม สายธารมาก่อนเวลา เธอเตรียมสไลด์และเช็กลิสต์ไว้ครบ
มินตรานั่งข้าง ๆ คอยเป็นกำลังใจ เพื่อนในกลุ่มอีกสองคนมาพร้อมโน้ตบุ๊ก
ทุกคนมองนาฬิกา…! วายุยังไม่มา…!
ห้านาที…สิบ…สิบห้า
สายธารกำปากกาแน่น เธอไม่อยากซ้ำเหตุการณ์เมื่อวาน
ประตูเลื่อนออก วายุเดินเข้ามา
วันนี้เขาแต่งตัวเรียบ เสื้อเชิ้ตติดกระดุมครบ กางเกงยีนส์สะอาดไหล่ซ้ายยังพันผ้ายืด แต่เขาหน้าตรง
“ขอโทษที่ช้า” เขาพูดเร็ว “แต่มีเงื่อนไขหนึ่ง”
กลุ่มเงียบทันที
คำว่า “เงื่อนไข” ทำคนหูผึ่ง
สายธารขยับตัว “อะไรอีก”
วายุวางกระเป๋า “วันนี้ขอย้ายที่ทำงาน”
เขามองไหล่ซ้ายแล้วถอนหายใจ “ไหล่มันตึง นั่งเก้าอี้แข็งนาน ๆ ไม่ไหว”
เขาชี้โทรศัพท์ “แล้วฝ่ายวินัยนัดช่วงเย็น ฉันต้องอยู่ใกล้ที่พัก”
เขาเงียบเสี้ยววินาที ก่อนพูดตรง ๆ “ทำที่ห้องฉันสิ ง่ายกว่า”
โต๊ะทั้งโต๊ะเงียบกริบ เพื่อนในกลุ่มอึ้ง มินตราอ้าปาก “ห้อง…ของนาย?”
วายุพยักหน้า “ใช่ ห้องฉัน”
เขารีบอธิบาย “ไม่ใช่ชวนไปปาร์ตี้นะ ทำงานจริงจังเลย โต๊ะกว้าง เก้าอี้นุ่ม ปลั๊กเพียบ เน็ตไว ไม่ต้องพึ่งที่ใคร”
เขาเหลือบตาไปทางสายธาร “และ…ฉันจะไม่หายตัว”
มินตราหรี่ตา “เชื่อได้แค่ไหน”
วายุยกมือ “วันนี้ไม่มีมุก ฉันขอทางออกที่ทำให้งานเสร็จ”
เขามองหน้าสายธารตรง ๆ “ถ้าไม่โอเค จะกลับมาห้องสมุดก็ได้ แต่เวลาจะหายอีกครึ่งวัน”
เพื่อนในกลุ่มมองกันไปมา หนึ่งในนั้นพูดเบา ๆ “เรามีเดดไลน์เย็นพรุ่งนี้นะ ถ้าจะย้าย ก็ต้องย้ายตอนนี้”
สายธารเงียบ เธอชั่งใจเร็ว ๆ
ข้อดี: โต๊ะกว้าง ปลั๊กพร้อม ไม่น่าถูกไล่ที่
ข้อเสีย: ไปห้องผู้ชาย ข่าวลืออาจมา
เธอเช็กเป้าหมายในหัว “งานต้องเสร็จ”
เธอหันหามินตรา “เธอไปด้วยไหม”
มินตรากอดอก “แน่นอน ฉันไปนั่งคุม”
วายุพยักหน้าเร็ว “ได้ ยิ่งดี มีพยาน”
เขาหันไปทางเพื่อนอีกสองคน “ไปด้วยได้หมด ห้องพอ”
เพื่อนพยักหน้า “โอเค งั้นไป”
สายธารสรุป “ไป แต่ตั้งกติกา”
เธอยกนิ้วขึ้นทีละข้อ
“หนึ่ง เปิดประตูไว้ครึ่งตลอด ถ้าไม่มีเหตุผลต้องปิด”
“สอง โทรศัพท์ทุกคนเปิดเสียง เผื่อใครโทรมา”
“สาม หยุดพักทุก 50 นาที เปลี่ยนท่า ไม่ฝืนไหล่นาย”
“สี่ งานคือหลัก ไม่มีเพลงดัง ไม่มีเกม ไม่มีคนแปลกหน้า”
วายุยกมือรับ “ตกลงทุกข้อ”
เขาเสริมเอง “ห้า ถ้าใครไม่สบายใจ กลับได้ทันที ไม่มีดราม่า”
เขาหันมองสายธาร “โอเคไหม หัวหน้าทีม”
สายธารพยักหน้า “โอเค เริ่มเดิน”
หน้าตึกเรียน พวกเขาแยกย้ายไปเอารถ
วายุส่ายกุญแจ “ขี่ตามฉันไปได้ มอไซค์สองคัน
หรือจะนั่งรถเพื่อนไปพร้อมกันก็ได้ ห้องฉันอยู่คอนโดหน้า ม. แค่ห้านาที”
มินตราชี้นิ้ว “ฉันพาเธอไป ธารซ้อนท้ายฉัน”
เธอหันไปวายุ “อย่าหายกลางทาง”
“ไม่หาย” เขาตอบทันที
ขบวนมอเตอร์ไซค์เล็ก ๆ เคลื่อนออกจากมหาลัย
ลมบ่ายพัดอุ่น ๆ ผู้คนแน่นหน้าร้านชา
ไฟแดงแรก วายุชูมือเป็นสัญญาณ “ตรงยาว ๆ”
มินตราพยักหน้า ส่งสายตาว่า “ฉันยังจ้องอยู่”
สามไฟแดงผ่านไป ถึงคอนโดสูงหน้ามหา’ลัย
ทางเข้าเงียบ มี รปภ. นั่งอยู่
วายุจอด ยกหมวกกันน็อก “ขึ้นลิฟต์ฝั่งซ้าย ชั้น 12”
ทุกคนเดินตาม เขากดบัตรแตะลิฟต์
ลิฟต์ขึ้นเงียบ ๆ ตัวเลขเปลี่ยน 4…7…10…12
ประตูเปิด กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของทางเดินลอยมา
เขาพาไปหน้าห้อง 1207
วายุเสียบคีย์การ์ด เปิดประตู
“เชิญ” เขาถอยให้เพื่อนเข้า ก่อนปิดประตูครึ่งตามกติกา
ห้องไม่ใหญ่ แต่สะอาด มีโต๊ะยาวใกล้หน้าต่าง เก้าอี้สองตัว กับเก้าอี้พับอีกสอง ชั้นหนังสือเล็ก ๆ มีตำราเครื่องกล กับหนังสือซ่อมจักรยาน
มุมหนึ่งมีกระถางแคคตัสตัวเล็ก ๆ ที่ดูรอดตายเก่ง
โซฟาเดี่ยวอยู่ชิดผนัง ข้าง ๆ มีปลั๊กพ่วงหลายช่อง
โน้ตบนตู้เย็นเขียนปากกา “จ่ายค่าเน็ตแล้ว”
อีกใบ “อย่าลืมยืดไหล่”
มินตรากระซิบ “ห้องนาย…สะอาดกว่าที่คิด”
วายุทำหน้าตลก “นี่คือคำชมใช่ไหม”
“ใช่” มินตรายอม “ผ่าน”
สายธารกวาดตาเร็ว ๆ “โต๊ะพอ วางเครื่องได้”
เธอยิ้มเล็ก ๆ ให้แคคตัส “ยังไม่ตาย ดี”
“รอดเพราะฉันรดน้ำอาทิตย์ละครั้งตามสคริปต์” เขาขำ
สายธารวางแฟ้มลง “ตั้งโต๊ะเลย”
เธอแจกหน้าที่ “เพื่อน A เกลาคำ เพื่อน B ทำกราฟ ส่วนเปิด-กลาง-ปิดฉันกับวายุรับ”
วายุโยนหมวกไว้บนชั้น ยกเก้าอี้ให้ “เธอนั่งฝั่งหน้าต่าง แสงดี”
เขาเอาปลั๊กพ่วงมาวาง “ชาร์จได้พร้อมกันสี่เครื่อง”
มินตรานั่งเก้าอี้พับใกล้ประตู “ฉันเป็น รปภ. กับผู้ช่วยสะกดคำ”
ทุกคนหัวเราะเบา ๆ ความตึงลดลง
เริ่มทำงานยกแรก
วายุเปิดสคริปต์ของตัวเองขึ้นจอเสียงเขาเป็นงาน ไม่เล่น
“ตรงนี้เราเพิ่มตัวอย่างจริงจากแบบสอบถาม 3 อันนะ”
เขาชี้ไฮไลต์
“อันแรกคนที่เคยโดนเงียบหาย อันสองคู่ที่ฝึกเช็คอินทุกคืน อันสามคนที่ไม่เชื่อเรื่องรัก แต่ยังให้โอกาส”
สายธารพยักหน้า “ดี เอาให้สั้น กระทบใจ แต่ไม่เวิ่น”
เธอไล่ปรับคำ “ตัดคำซ้ำ เปลี่ยน ‘เวทมนตร์’ เป็น ‘มายา’ สลับบ้าง”
เพื่อน A พูดขึ้น “กราฟตัวที่สองถ้าใช้สีเยอะไปจะปวดตา ลดเหลือสองสีพอไหม”
“พอ” สายธารตอบเร็ว “น้ำเงินกับเทา”
มินตราชี้เวลา “พักยืด 50 นาทีครบแล้ว”
สายธารเงยหน้า “พักสองนาที ยืดไหล่ ยืดขา ดื่มน้ำ”
เธอมองวายุ “เธอด้วย”
วายุยิ้ม “รับทราบ”
เขาหยิบขวดน้ำ เดินไปหน้าต่าง ยืดแขนช้า ๆ
สายธารมองแน่ใจว่าเขาไม่ฝืน
มินตราชี้ป้ายกติกาที่เธอเขียนบนโพสต์อิท “ข้อหนึ่ง เปิดประตูไว้ครึ่งตลอด”
ประตูยังเปิดครึ่งตามนั้น
พักเสร็จ กลับเข้าท่า
เสียงพิมพ์ดังเป็นจังหวะ เบา ๆ ไม่มีกลิ่นอาหาร ไม่มีกลิ่นบุหรี่ มีแต่เสียงแอร์และลมหายใจ
ระหว่างทำ วายุแอบมองสายธารสองครั้ง
ครั้งที่หนึ่งตอนเธอก้มเช็กคำ
ครั้งที่สองตอนเธอยิ้มบาง ๆ ให้กราฟที่ลงตัว เขาไม่พูด เขาแค่ยิ้มเองเงียบ ๆ แล้วกลับไปพิมพ์ต่อ
มินตราเห็น แกล้งกระแอม
วายุสะดุ้งนิด “ไอ้เพื่อนนี่ ช่างจับได้”
มินตราเชิดหน้า “ฉันคือระบบตรวจจับความยิ้ม”
สายธารทำเป็นไม่ได้ยิน “โฟกัสงาน”
☀️ บ่ายแก่ ๆ
งานไหลขึ้น
เพื่อน B ส่งกราฟ “เรียบแล้ว”
เพื่อน A ส่งสคริปต์แก้คำ “สะอาดแล้ว”
วายุอ่านส่วนเปิดของตัวเองเสียงทุ้ม “ผมเคยคิดว่าเงียบคือการหนี…แต่ตอนนี้รู้ว่าเงียบคือที่ว่างให้คิดก่อนทำ”
เขาหันหาสายธาร “โอเคไหม”
สายธารฟังจนจบ “โอเค”
เธอเติมเพียงหนึ่งบรรทัด “แล้วปิดด้วย ‘นิสัยเล็ก ๆ ที่ทำซ้ำ’ ตามเดิม”
มินตราดูเวลา “พักอีก 2 นาที แล้วซ้อมรอบเต็ม”
วายุยกมือ “ก่อนซ้อม ขอลงไปซื้อกาแฟกับแซนด์วิชนิดหนึ่ง มีใครเอาอะไรไหม เดี๋ยวฉันเลี้ยงเอง”
เพื่อน ๆ โบกมือสั่งยาว
มินตราชี้หน้า “ห้ามหายนะ”
“ไม่หาย” เขาหัวเราะ “เดี๋ยวขึ้นมา”
เขาวิ่งลงไปแป๊บเดียว
กลับมาพร้อมถุงอาหารพอดี
วางกาแฟ ลาเต้ อเมริกาโน่ นมจืด ชาเขียว
มีแซนด์วิชไข่กับกล้วยหอม
เขาวางกล้วยหน้าสายธาร “กินก่อนหัวล้า”
สายธารมองกล้วยแล้วหัวเราะ “เวอร์ชันพ่อบ้านมาอีกแล้ว”
“พ่อบ้านทีม Saitharn” เขาชี้หมวก ‘ST’ ที่แขวนไว้
มินตราสะบัดผม “โอเค ๆ ให้ผ่านเรื่องเสบียง”
ทุกคนกินเร็ว ๆ แบบไม่เลอะโต๊ะ เสียงคุยเบา ๆ ทำให้ห้องไม่ตึงเกินไป ประตูก็ยังเปิดครึ่งตามเดิม
🔆 เข้าช่วง
ซ้อมรอบเต็มทุกคนนั่งตำแหน่งพรีเซนต์ วายุเริ่ม เขาไม่มองโทรศัพท์ ไม่หันไปนอกหน้าต่าง สายตาเขานิ่ง เสียงชัด เพื่อน A, B จัดคิวสไลด์ สายธารขึ้นปิดท้าย น้ำเสียงนิ่งแต่ชัด
รอบแรก 3:20 นาที ยาวเกินเธอลดคำสองประโยค เสียบมือไว้เป็นสัญญาณ
รอบสอง 3:02 นาที ยังยาวนิดวายุตัดมุกที่อยากใส่เองหนึ่งบรรทัด
รอบสาม 2:58 นาที “ผ่าน”
ทุกคนเฮเบา ๆ
มินตราตบมือเบา ๆ “โอเค อันนี้คือคลิปจริงได้เลย”
สายธารหันไปหาวายุ “ขอบใจที่ไม่หาย”
วายุยักไหล่ “เพราะย้ายฐานมาแล้วหายไม่ได้”
เขาทำเสียงจริง “และ…ฉันอยากให้มันเสร็จจริง ๆ”
เพื่อนในกลุ่มมองหน้ากันแบบ “อืม วันนี้เขาเอาจริง”
มินตราก้มพิมพ์ในแชตส่วนตัวหาสายธาร
: โอเค ฉันให้ผ่านชั่วคราว แต่เธอก็อย่าใจอ่อนเพราะกาแฟนะ
สายธารพิมพ์กลับ
: ฉันใจอ่อนเพราะงานเสร็จ
: มินตราใส่อีโมจิยกนิ้ว
🌒 ช่วงค่ำ
ใกล้เสร็จจริงเหลืออัปโหลดไฟล์และเขียนบันทึกสรุป
เน็ตในห้องแรง อัปโหลดแป๊บเดียวเสร็จ สายธารเซฟลงแฟลชไดรฟ์ด้วย ตามสไตล์ “กันพัง”
ไฟล์ DONE
ทุกคนเอนตัว ถอนหายใจยาวพร้อมกัน
มินตราลุกยืดเส้น “โอเค งานเสร็จแล้วหนึ่ง ตอนนี้ฉันเป็นคนประกาศกลับบ้าน!”
เพื่อน A หัวเราะ “รับทราบ”
เพื่อน B เก็บโน้ตบุ๊ก “ขอบคุณเจ้าของห้องด้วยนะ”
วายุยกมือ “ยินดี”
เขาชี้ประตู “เดี๋ยวลงไปส่งถึงล็อบบี้”
ทุกคนทยอยออก
เหลือสายธารที่ยังเช็กเช็กลิสต์ “ปิดปลั๊กครบ แฟ้มครบ ขยะไม่มี”
วายุยืนข้าง ๆ “เธอเหมือนเช็กเครื่องก่อนบิน”
“ใช่ งานคือบิน” เธอตอบ “ตกไม่ได้”
เขาพยักหน้า “งั้นคืนนี้เราบินผ่านเมฆแล้วล่ะ”
หน้าลิฟต์ มินตราหันมามองสองคน “พรุ่งนี้เช้าเจอกันหน้า 304 นะ ห้ามสาย”
เธอจิ้มหน้าผากวายุเบา ๆ “โดยเฉพาะนาย”
“ครับ” เขาตอบแบบเด็กดี
ลิฟต์ลงถึงล็อบบี้
รปภ. ยิ้มให้ “ทำงานกันเก่งจังครับ”
“ขอบคุณครับ/ค่ะ” ทุกคนตอบพร้อมกัน
เพื่อน A, B บ๊ายบาย แล้วแยกไปที่จอดรถ
มินตราส่งสายธารขึ้นซ้อนท้าย
“ฉันตามไปส่งถึงซอย”
เธอเหลือบตามองวายุ “พรุ่งนี้เจอกัน”
“เจอกัน” เขายกมือเคารพ “ขอบคุณนะหัวหน้า”
มินตราขี่ออกไป สายตายังมองผ่านกระจกหลัง
วายุยืนมองจนไฟท้ายเล็กลง
เขาหันขึ้นห้องอีกครั้ง ปิดประตูเบา ๆ
บนโต๊ะยังมีโพสต์อิทของสายธารเขียนว่า
“เปิดประตูไว้ครึ่ง – ดื่มน้ำ – ยืดไหล่ – ส่งไฟล์ – สำรอง – เสร็จ”
เขาหัวเราะเบา ๆ “หัวหน้าทีมโหมดบ้านแท้”
🔆 เช้าวันพรีเซนต์
วายุถึงก่อนเวลาห้านาที เขายืนรอหน้าห้อง 304 พร้อมแฟ้ม
สายธารเดินมา เขายกแก้วน้ำให้ “น้ำเปล่าเย็น ๆ หนึ่ง”
มินตราโผล่มา “นายเริ่มเข้าโหมดผู้ช่วยแล้วนะ”
“โหมด Saitharn Team” เขาชี้หมวกแก๊ป
สายธารรับแก้ว “ขอบใจ”
เธอมองหน้าเขา “เมื่อวาน…ขอบคุณที่ยอมย้ายที่”
เขายักไหล่ “ครั้งแรกที่ยอม เพราะอยากให้เสร็จ”
เขาหยุดนิด “และเพราะไม่อยากเห็นหน้าเธอเครียด”
เธอเงียบ ไม่ตอบ แต่หางปากยกนิดเดียว
หัวใจเธอเต้นช้า ๆ แต่ดังพอ
ไม่ต้องพูดเยอะ
งานเสร็จเพราะทุกคนยอมขยับ
เพื่อนในกลุ่มมาครบ
อาจารย์เรียกชื่อเตรียมเข้าห้อง
สายธารหันบอกสั้น ๆ “ไป”
วายุตอบ “ไป”
พรีเซนต์ผ่านลื่น อาจารย์ถามสองสามข้อ ทุกคนตอบได้
คำชมสั้น ๆ มา “โครงดี คลิปชัด สื่อสารง่าย”
คะแนนจะประกาศสัปดาห์หน้า แต่ในใจทุกคนรู้วันนี้โอเค
ออกจากห้อง วายุหันมาทำหน้าตายแบบกวนเบา ๆ
“สรุป ห้องกูก็มีประโยชน์ใช่ไหม”
มินตรากอดอก “มี…ถ้าไม่กวน”
สายธารพยักหน้า “มี…เพราะนายยอม”
วายุยิ้ม “ก็ได้ ครั้งแรกที่ยอม”
เขาเก็บแฟ้มเข้ากระเป๋า “คราวหน้า ถ้าต้องย้ายอีก ก็บอกแต่ตั้งกติกาเหมือนเดิม”
“แน่นอน” เธอตอบ “กติกาไม่เคยหาย”
เขาหัวเราะเบา ๆ “โอเค หัวหน้า”
มินตราแซว “โอ๊ย เรียกหัวหน้าจนชินละสิ”
“จริง” เขายอมง่าย ๆ
สายธารมองเขาแวบหนึ่ง
ในหัวคิดสั้น ๆ ว่าบางที…การยอมของใครบางคน ก็เป็นจุดเริ่มต้นที่ดี
เธอยกกระเป๋าผ้า “ไปกินข้าว”
“ไป” เขาตอบเร็วเกินไปนิด จนมินตราหัวเราะ
สามคนเดินไปด้วยกันบทสนทนากวน ๆ ยังมีแต่อยู่ในกรอบงาน อยู่ในเวลาที่ชัดและวันนี้งานที่เคยติดขัด ก็เดินต่อได้เพราะมีคน “ยอม” ครั้งแรก
จบแบบเรียบ ๆ เท่านี้พอ
ที่เหลือ…ค่อยลุยต่อในวันหน้า
พร้อมกติกาชัด ๆ และทีมเดิม 🫠☔️
♡ ⋆｡ ₊˚•꒱‧⁺◟˚ ༘ •₊ ˎˊ˗
- Writer
