📚 ꙳꒰•◡̎•꒱꙳ ♡̶ ⟡ ⑅◡̈ ✩‧₊˚
เช้าวันถัดมา 🌤️
ฟ้าขาวนวลเหมือนทุกวันในมหาลัย ลานตีนเป็ดมีคนเดินผ่านไปมา เสียงรองเท้ากระทบพื้นเป็นจังหวะเดิม ๆ วายุยืนพิงเสาหน้าตึกเหมือนเคย แต่ข้างในไม่เหมือนเดิม เขาเช็กเวลาบนมือถือถี่กว่าปกติ เปิด–ปิดแชต “Saitharn” หลายรอบ ทั้งที่ไม่มีข้อความใหม่เลย สักข้อความ
เขากำมือคลายมืออยู่พักหนึ่ง ก่อนถอนหายใจเบา ๆ “ใจเย็นหน่อยดิ ไอ้วายุเอ่ย” บ่นกับตัวเอง แล้วเงยหน้ามองไปยังทางเดิน มองอยู่อย่างนั้นรอเธอเดินผ่านมา 💭
ภาคินเดินมาสะกิดเบา ๆ “มึงยืนตรงนี้ยี่สิบนาทีแล้วนะ”
วายุหัวเราะแห้ง ๆ “รอเวลาเข้าห้องสมุด”
“รอคนมากกว่ามั้ง” ภาคินแซว แต่เสียงไม่กวน “มึงโอเคปะ”
“โอเคในเวอร์ชันที่หัวใจเต้นดังเกินกว่าปกติ” วายุตอบสั้น ๆ
“จำได้ไหม มึงเคยพูดว่า ‘ความคาดหวังคือดาบสองคม’”
“จำได้”
“งั้นถ้าเจอเขาเมื่อไหร่ เก็บดาบก่อน” ภาคินยักคิ้ว “ถือช้อนแทน ตักความจริงทีละคำนะ” 🍲
วายุห
