📚 งานเลี้ยงคณะ ⟡ ⑅◡̈ 𓇥 ✩‧₊˚

2356 Words

📚 งานเลี้ยงคณะ ⟡ ⑅◡̈ 𓇥 ✩‧₊˚ ข่าวงานเลี้ยงคณะดังตั้งแต่ต้นเทอม 🎉 โปสเตอร์สีสดติดเต็มบอร์ด เสียงประกาศก็ดังทุกสัปดาห์ “งานคืนสู่คณะ กึ่งทางการ กึ่งสนุก” ทุกคนรู้ว่ามันใหญ่ ทั้งรุ่นพี่รุ่นน้อง ศิษย์เก่าศิษย์ปัจจุบันจะกลับมาเจอกันทุกปี วายุไม่เคยไป ไม่ใช่เพราะไม่รู้จัก แต่เพราะไม่อิน เขาไม่ชอบคนเยอะ ไม่ชอบเพลงดัง ๆ ไม่ชอบยืนยิ้มให้คนไม่รู้จัก และยิ่งไม่ชอบใส่สูทผูกไทแบบที่พ่อชอบบังคับ ทุกปีเขาจะขับบิ๊กไบค์หนีไปเปิดเพลงร็อก แล้วกลับมานอนเงียบ ๆ ปีนี้ก็คงเหมือนเดิม…ถ้าไม่มี “สายธาร” เช้าในห้องสมุดเหมือนทุกวัน โต๊ะมุมเดิม น้ำสามขวดเดิม โพสต์อิทสีเหลืองเดิม งาน “สรุปหลังโปรเจกต์” เหลือเกลาอีกนิด สายธารพิมพ์ไปเรื่อย ๆ ส่วนวายุก้มเกลากราฟ จากไกล ๆ ดูนิ่ง แต่ในหัวเขามีคำเดียววนไปวนมา งานเลี้ยง เขาเปิดไลน์กลุ่มคณะ “ศุกร์นี้ 18:00 ลานโดม” ภาคินเมนต์ “ปีนี้มีวงสด พวกมึงอย่าตายคาโต๊ะหนังสือ” พร้อมแท็กชื่อวายุแบบจงใจ วายุปิดจอ สูดหายใจยาว แล้วเหลือบมองคนข้าง ๆ ที่กำลังพิมพ์เงียบ ๆ ใบหน้าสงบเหมือนน้ำ เขาคิดแล้วคิดอีกว่าจะชวนยังไงไม่ให้ดูแปลก “หัวหน้า” เขาเอ่ยเสียงเบา “หืม” เธอไม่เงยหน้า แต่ฟังอยู่ “ศุกร์นี้…ไปโดมไหม” เขาพูดช้า ๆ “โดมไหน” เธอชะงัก “โดมงานเลี้ยงคณะ” เขาพยายามทำเสียงเหมือนชวนกินข้าว “ปีนี้น่าจะโอเค มีวงสด ไม่ดังเกิน…เค้าว่างั้น” สายธารทำหน้ามึนไปหนึ่งวิ “นายจะไป?” “อือ ถ้าเธอไป” คำตอบสั้นแต่ชัด เธอกะพริบตา “นายไม่เคยไปนี่” “ก็เลยอยากลอง” เขาเกาหลังคอเบา ๆ “ปีนี้มีเหตุผล” “เหตุผลคืออะไรคะคุณวายุ” เธอแอบยิ้มในตา เขานิ่งครู่หนึ่ง ก่อนเลือกพูดตรง ๆ “เพราะเธอ” สายธารค้างไปนิด ใจสะดุด เธอพูดออกมาได้แค่ “อืม…” วายุรีบเสริม “ไม่ต้องฝืนนะ ถ้าไม่อยากไปก็ไม่เป็นไร กูแค่ลองชวนดู” น้ำเสียงนิ่ม ไม่เร่ง ไม่กวน เธอนิ่งสองวิ แต่หัวใจย้อนกลับไปนึกถึงหลายโมเมนต์—วันที่เขายิ้มครั้งแรก วันที่เขายอมพูดตรง ๆ ว่า “ไม่ชอบ” วันที่เขาพยายามเดินพอดี… วันนี้เขายอมชวนไปงานที่ไม่เคยไป เพียงเพราะเธอ มันเหมือนเขากำลังขยับ “พอดี” ของตัวเองให้กว้างขึ้น เพื่อรวมเธอไว้ด้วย “โอเค” เธอพูดเบา ๆ “โอเค…คือจะไป?” เขาทวน “อือ ไปด้วยกัน” รอยยิ้มผุดขึ้นตรงมุมปากเขาแบบคุมไม่อยู่ “ดี” 🙂 มินตราที่แอบอยู่มุมชั้นหนังสือ ส่งไลน์ทันที Min: โอ้โห มีคนชวนไปงานเลี้ยงแล้วตอบตกลง! โลกสั่น Saitharn: อย่าล้อ Min: ไม่ล้อ แต่จะลากไปลองชุดด้วยเย็นนี้ 👗 Saitharn: โอเคก็ได้ 🌒 เย็นวันเดียวกัน หลังเลิกเรียน มินตราลากสายธารไปหน้ากระจก “ธีมกึ่งทางการ แต่อย่าแก่” 👗 เธอเปิดตู้เสื้อผ้า “ชุดเดรสเข่ายาว สีเรียบแต่ไม่หม่น…อ๊ะ เดรสคอวีสีครีม ใส่กับคาร์ดิแกนสีเทาอ่อน นี่แหละใช่เลย” สายธารลองใส่แล้วมองตัวเอง “จะจืดไปไหม” “ไม่จืดหรอก แกคือโทนนี้แหละ” มินตรายักคิ้ว “รองเท้าคัชชูเรียบ ๆ ต่างหูเม็ดเล็ก ๆ แหวนหนึ่งวงพอ แกไม่ต้องพยายามเป็นคนอื่น แค่เป็นเวอร์ชันที่อุ่นที่สุดของตัวเองก็พอ” สายธารยิ้มในกระจก “ขอบใจนะ” “ขอบใจแกต่างหาก ที่เริ่มยอมไปสนุกกับชาวบ้านบ้าง” มินตราหัวเราะ “ฉันอยากไปดูด้วยว่า ‘คนที่ไม่เคยไปงาน’ จะอยู่ในงานยังไง” “เออ นั่นแหละสนุก 😂 อย่าลืมถ่ายรูปส่งมาให้ด้วยนะ” ฝั่งวายุ ภาคินทำตัวเป็นสไตลิสต์จำเป็น “ไม่ต้องถึงขั้นทักซิโดนะเว้ย กางเกงสแลคเข้ม ๆ เสื้อเชิ้ตขาว แจ็กเก็ตผ้าวูลบาง ๆ พอ ไม่ต้องผูกไทก็เท่แล้ว” วายุใส่เชิ้ตเรียบ ๆ ลองสวมแจ็กเก็ตทับ มัดผมขึ้นนิด เอาหมวกแก๊ปออก มองกระจก “ไม่ชินเลยว่ะ” “ก็ต้องลองบ้างดิ” ภาคินตบบ่า “คืนนี้อย่าหนีเวทีนะ ถ้าวงสดขอมือกลองเสริม มึงขึ้นเลย” “บ้า กูไม่ได้จะไปโชว์” “ก็ไม่ได้ให้โชว์ แค่ถ้าอยากระบายก็เชิญ 🥁 แต่จำไว้นะเดินพอดี อย่ากวนจนพัง” วายุหัวเราะเบา ๆ “เออ ๆ รู้แล้ว” 🌒 ฟ้าค่ำ ลานโดมเปิดไฟส้มอุ่น ธงสามเหลี่ยมแขวนเรียง เสียงวงสดลองเครื่อง คนเริ่มทยอยมา กลิ่นลูกชิ้นย่าง น้ำส้ม ข้าวหน้าเนื้อ ลอยเต็มบรรยากาศงานเลี้ยง 🎶 วายุถึงก่อนเวลา ส่งข้อความ Vayu: อยู่หน้าโดมแล้ว ไม่ถึงครึ่งนาที Saitharn: กำลังเดินไป เขาหันไปทางประตู…แล้วเงียบไปครู่หนึ่ง สายธารเดินมากับมินตรา เดรสครีมเรียบ ๆ ผมรวบต่ำ แสงไฟตกโดนแก้มพอดี มินตราโบกมือ “ว่าไงคุณพายุ ไม่เห็นมาโผล่งานเลี้ยงนาน ดูโตขึ้นนะ” “ก็…มีคนลากมา” วายุยิ้ม แล้วหันไปสบตาสายธาร “สวย” 🙂 แก้มเธอร้อนนิด ๆ “ขอบใจ” มินตราถอย “ฉันไปถ่ายสตอรี่ก่อน พวกเธอไปเดินดูซุ้มกันเลย เดี๋ยวตาม” วายุหยิบขวดน้ำส่งให้ “เผื่อคอแห้ง” เธอรับยิ้ม ๆ เดินเคียงกันผ่านซุ้มอาหาร “อยากกินอะไรบอก เดี๋ยวกูไปซื้อให้” “ชามะลิน้ำผึ้งมีไหม 😆” “บูธเธอขายหรือไงล่ะ” เขาหัวเราะ “เอาน้ำเปล่าก่อน” เดินได้ครึ่งรอบ กฤตย์ก็โผล่มาในสูทเนี๊ยบ ไทสีกรม “สวัสดีครับคุณสายธาร คืนนี้สวยมาก” แล้วพยักหน้าให้วายุ “คุณก็ดูดีครับ” “ครับ” วายุรับสั้น ๆ น้ำเสียงเรียบ ไม่แข็ง เขายืนพอดี ไม่แทรก ไม่กวน แค่ยืนข้าง ๆ กฤตย์ยิ้มสุภาพ “ตรงโน้นมีมุมถ่ายรูป เดี๋ยวผมไปช่วยจัดไฟ ถ้าพวกคุณอยากถ่าย เดี๋ยวเรียกช่างให้” สายธารยิ้ม “ขอบคุณค่ะ เดี๋ยวไปดู” กฤตย์เดินไป วายุหันมา “อยากถ่ายรูปไหม” “ถ่ายก็ได้ แต่ฉันถ่ายไม่เก่งนะ” “กูถ่ายให้” เขาตอบทันที 📸 พอถึงมุมถ่ายรูป ไฟส้มอุ่นส่องพอดี วายุกดกล้องจริงจังจนรุ่นน้องชมรมถ่ายรูปแซว “พี่วิศวะนี่มืออาชีพปะเนี่ย” วายุยิ้มมุมปาก “สมัครเล่น…แต่จริงจัง” 📸 เขาถ่ายให้สายธารหลายช็อต ทั้งยืน ทั้งนั่งริมขั้นบันได ทั้งครึ่งตัวที่มีไฟโดมอยู่ไกล ๆ “ดูหน่อยไหม” เขายื่นมือถือให้ สายธารเลื่อนดูเงียบ ๆ ก่อนพูด “นายถ่ายเก่งกว่าที่คิด” “ก็…ถ่ายคนที่อยากถ่าย” เขาพูดสั้น ๆ แต่ตรงจนเธอกลั้นยิ้มไม่อยู่ 🙂 ระหว่างเดินกลับไปทางเวที ภาคินโผล่มา “โห่ สองคนนี้มาจริงด้วย กูนึกว่าจะเท” เขาเคาะไหล่วายุ “สองทุ่มถ้าวงขอมือกลองเสริม มึงขึ้นเลยนะ” “ไม่ขึ้น” วายุหัวเราะ “เออ ๆ อย่างน้อยโยกหัวตามจังหวะก็ยังดี” ภาคินหันไปยกมือไหว้สายธาร “คุณหัวหน้าสวยแบบนี้ เดี๋ยวพระเอกใจไม่ดีนะครับ” สายธารหัวเราะ “ปากดีตลอด” เพลงเปลี่ยนเป็นจังหวะช้า วงสดเริ่มเล่นโฟล์กเบา ๆ คนรอบ ๆ ขยับเข้าหาเวที ไฟสลับสีอ่อน วายุเอียงตัวถามเบา ๆ “อยากเดินออกไปตรงข้าง ๆ ไหม คนเริ่มแน่นแล้ว” “ไป” เธอพยักหน้า เขาเลยพาเลี่ยงฝูงชนออกมาด้านข้างที่ลมพัดเย็น ๆ 🌬️ สายธารมองรอบ ๆ “แปลกดีนะ ฉันไม่คิดว่านายจะชวนมางานแบบนี้” “กูก็ไม่คิด” เขาพูดตรง ๆ “แต่พอคิดแล้ว…ถ้าไม่มีเธอ กูก็ไม่อยากมาอยู่ดี” เธอหันมามอง นิ่งไปนิด “ขอบคุณนะ ที่พูดตรง ๆ” “ก็จริง” เขายิ้มบาง “เมื่อคืนคิดอยู่นานว่าจะชวนยังไง สุดท้ายเลยพูดสั้น ๆ ‘เพราะเธอ’” คำเดิมวนในอกเธออีกครั้ง คราวนี้ดังขึ้นกว่าเดิม เธอยิ้มบาง “ฉันเลยตอบว่า ‘ไปด้วยกัน’” “ดีใจ” เขาตอบเสียงเบา เพลงช้าพอดี หลายคู่จับมือกันโยกตามจังหวะ รุ่นพี่บางคนเต้นช้า ๆ สายธารมองแล้วยิ้ม “นายเต้นเป็นไหม” “ไม่ค่อย” เขาตอบตรง “แต่ถ้าเธอสอน…อาจจะเป็น” “ฉันก็ไม่ค่อยเหมือนกัน งั้นยืนฟังพอ” “โอเค” เขาตอบง่าย ๆ ทั้งคู่ยืนใกล้ ๆ กัน มือไม่ได้แตะ แต่ระยะพอดีจนถ้าเผลอขยับก็เกือบชนกัน เสียงเพลงพาลมหายใจช้าลง 🌌 ไม่นาน กฤตย์เดินมาพร้อมกล้องฟิล์ม “ขอโทษนะครับ ขอถ่ายรูปคู่ได้ไหม แสงตรงนี้สวยมาก” วายุเหลือบมองสายธาร เธอพยักหน้า “ได้ค่ะ” ทั้งคู่ยืนหันข้างเล็ก ๆ เว้นระยะตามธรรมชาติ เสียง “แชะ” ดังเบา ๆ “ขอบคุณครับ” กฤตย์ยิ้ม “เดี๋ยวอัดให้แล้วส่งให้ สนุกนะครับคืนนี้” “ค่ะ ขอบคุณ” สายธารตอบ พอกฤตย์เดินไปไกล วายุหันมา “โอเคไหม” “โอเค” เธอยิ้มบาง “ฉันวางขอบเขตแล้ว นายก็เดินพอดีแล้ว ทุกอย่างโอเค” “อือ” เขาพยักหน้ายิ้มเบา ๆ โล่งขึ้นจริง ๆ ช่วงหัวค่ำ วงสดชวนศิษย์เก่ามาแจม กลองขึ้นจังหวะมัน ๆ ภาคินตะโกน “ขึ้น ๆ ๆ” จากกลุ่มเพื่อน วิศวะหลายคนวิ่งไปเวที วายุหัวเราะส่ายหน้า แต่เท้าเผลอเคาะพื้นตามจังหวะ สายธารหันมาขำ “ขึ้นไปก็ได้ ฉันยืนดูตรงนี้เอง” “ไม่เอา เดี๋ยวหลุดโหมด” เขายิ้ม “วันนี้กูอยากเป็น ‘คนดูข้างเธอ’ มากกว่า” “ก็ได้” เธอพยักหน้า ยอมรับว่าแอบชอบประโยคนี้เกินเหตุ 💬 เวลาผ่านไปสบาย ๆ พวกเขาเดินไปคุยกับอาจารย์ สวัสดีรุ่นพี่ที่เคยช่วยงานห้องแลบ หัวเราะกับแก๊งภาคิน แล้ววนกลับมาที่ข้างเวที ดึกขึ้น แต่บรรยากาศไม่หนักเลย ระหว่างเดินไปซุ้มขนม สายธารชะงักเมื่อเห็นพ่อแม่เดินเข้ามาที่ลาน แม่โบกมือ “ธาร!” แล้วชะงักเมื่อเห็นวายุ “อ้าว มาด้วยเหรอลูก” วายุยกมือไหว้ “สวัสดีครับป้า สวัสดีครับลุง” เสียงสุภาพกว่าปกติ พ่อหัวเราะ “มางานแบบนี้ด้วยก็ดี เด็กหนุ่มต้องมีบ้าง” “เพราะ…สายธารครับ” วายุพูดเบา ๆ แต่ชัด แม่กับพ่อมองหน้ากันแล้วยิ้ม “งั้นเอ็นจอยนะ” แม่กระซิบกับลูก “เขาดูตั้งใจมากคืนนี้” “แม่…” สายธารหน้าแดงนิด พ่อแตะแขนวายุ “พาเดินให้ทั่ว ๆ นะ” แล้วถอยไปนั่งมุมศิษย์เก่า หัวเราะกันเบา ๆ วายุหันมา “พ่อแม่เธอน่ารัก” “ก็น่ารักแบบนี้ทุกวัน” เขายิ้ม “โชคดีของเธอ…แล้วก็โชคดีของกูที่ได้เจอเธอ” เธอก้มหน้ายิ้ม ไม่พูด แต่หัวใจดังชัดกว่าเสียงเพลง 🎶 ช่วงประกาศขอบคุณทีมงาน อาจารย์เรียกชื่อทีม “ความซ้ำที่ไม่เจ็บ” ให้ขึ้นเวที สายธารกับวายุถูกดันขึ้นไป ยิ้มรับเกียรติบัตรกันคนละใบ เขาก้มกระซิบ “เก่ง” เธอเหล่มอง “นายด้วย” ไฟแฟลชแวบ ๆ ลงเวทีมาก็หัวเราะพร้อมกัน “อายอะ” เธอบ่น “กูก็อาย” แต่ยิ้มเต็มตา เพลงปิดงานเริ่ม ทุกคนร้องตาม วายุถาม “เมื่อยไหม กลับเลยก็ได้” “ไม่เมื่อย ขออีกเพลง” “ก็ได้” ทั้งคู่ยืนฟังจนเพลงจบ โดมดับไฟ คนทยอยกลับ ภาคินตะโกนลา “ไอ้พายุ คุณหัวหน้า ขอบคุณที่มาทำให้โดมคืนนี้ดูคลีน!” แล้ววิ่งหายไป วายุถาม “ส่งไหม” “ส่งก็ได้ แต่เดินผ่านสนามก่อนนะ อยากเอาลมอีกนิด” “จัดไป” 🌙 สนามเงียบ ลมเย็น หญ้าเปียกนิด ๆ เขายังเดินฝั่งนอกเหมือนเคย เธอเดินฝั่งใน “ขอบคุณนะ” เธอพูด “ขอบคุณอะไร” “ขอบคุณที่ชวน และอยู่ข้าง ๆ แบบพอดี ฉันเคยคิดว่างานแบบนี้ไม่ใช่นาย แต่วันนี้นายทำให้มัน ‘เป็นนาย’ ได้” เขาหัวเราะ “เพราะเธอทำให้สนามที่กูไม่คุ้น กลายเป็นที่ที่กูยืนได้” “โอเค งั้นสรุปคือเราไปต่อได้…ทั้งงานแบบนี้ และวันธรรมดา” “อือ” เขาพยักหน้าสั้น ๆ แต่แน่น ถึงหน้าอาคารจอดรถ สายธารหันมา “วายุ” “หืม” “เมื่อเช้านายพูดว่า ‘เพราะเธอ’ …ฉันเลยตอบตกลง” เขายิ้ม “ดีใจที่เธอตอบแบบนั้น” “แล้วคืนนี้ ถ้านายจะจำอะไรไว้สั้น ๆ” เธอยิ้มบาง “จำว่า ‘ฉันยิ้มเพราะนาย’ ก็ได้” เขาชะงัก แต่ยิ้มกว้าง “โอเค เก็บเข้าหัวใจแล้ว” ❤️ เขาเดินไปส่งถึงป้ายรถเมล์ แล้วยื่นน้ำให้ “เอาไว้ดื่มบนรถ” “ขอบใจ” เธอรับ รถเมล์มาพอดี เธอขึ้นไป มองออกมา เห็นเขายกมือแตะปีกหมวกเหมือนเดิม ถึงคืนนี้ไม่มีหมวก แต่ท่าทางนั้นยังคงเป็นสัญญาณลับของสองคน บนรถ เธอหยิบมือถือ Saitharn: ถึงแล้วจะบอกนะ Vayu: รับทราบหัวหน้า เธอยิ้ม ดูรูปที่เขาถ่ายให้ทีละใบทุกใบมี “เขา” อยู่ในเงา เงาที่ทำให้ภาพสมบูรณ์ขึ้น ถึงบ้าน เธอเปิดสมุด เขียนสั้น ๆ “คืนนี้ไปงานเลี้ยงคณะกับวายุ เขาไม่เคยไป แต่ชวน…เพราะฉัน ในงาน เขาเดินพอดี ไม่กวน ไม่หาย ฉันยิ้มเพราะเขา และเพราะเราเจอ ‘เสียงดังของโลก’ ด้วยกัน” โทรศัพท์สั่น Vayu: [ถึงห้องแล้ว] Saitharn: [ถึงบ้านแล้วเหมือนกัน] Vayu: [ขอบคุณที่ไปด้วย] Saitharn: [ขอบคุณที่ชวน] จุดสามจุดขึ้น แล้วหายไป เหลือความเงียบอุ่น ๆ เหมือนลานโดมตอนปิดไฟ…ยังสว่างจาง ๆ ค้างอยู่ในอากาศ 🌌 ⟡ ⍤ ♡̶ ⟡ ⑅◡̈ 𓇥 ✩‧₊˚

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more