📚 ‧₊˚ᯓ◟𖦹
ลมจากลานโดมยังหอมกลิ่นหญ้า แต่ในหัวกลับร้อน 🌡️
สายธารจับแขนวายุแน่นโดยไม่ทันคิด นิ้วกดลงบนเส้นเอ็นแข็ง ๆ ตรงแขน เขาไม่สะบัด ไม่ถาม ไม่แซว เธอแค่พยักหน้าเบา ๆ เหมือนส่งสัญญาณ “ไป” แล้วพาเขาเดินตัดฝูงชนออกจากแสงไฟ
คนเยอะ เสียงหัวเราะดังทับกันจนกลายเป็นผืนเดียวกัน เธอไม่อยากได้ยินคำพูดยั่ว ๆ ซ้ำอีก เลยเลือกความเงียบที่มีแค่สองคน 🚶♀️🚶♂️
เธอแทรกตัวผ่านช่องระหว่างรุ่นพี่กับซุ้มลูกชิ้น เกือบชนถังน้ำแข็ง เขาดึงเธอไว้ทัน “ระวัง” เสียงต่ำ ๆ สั้น ๆ
“อือ” เธอตอบ แล้วยังพาเขาเดินต่อ เลี้ยวหลังเวที ผ่านแนวต้นไม้ เงามืดทำให้เสียงดนตรีเหมือนถูกดันออกไปไกลครึ่งคณะ เหลือแค่ลมหายใจของเขาที่ดังใกล้กว่า
“เร็วไปไหม” เขาถาม แต่ก็ยังยอมให้จูงมือ
“ไม่เร็วไปหรอก พอดี” เธอตอบ
พอพ้นแนวโดม สนามด้านหลังกว้าง ท้องฟ้าเปิด ลมแรงขึ้น 🌬️
สายธารค่อย ๆ ลดปล่อยมือลงจากแขนเขา แต่ยังไม่ปล่อยจนถึงทางคอนกรีต เธ
