📚 เพื่อน ๆ ล้อ ⟡ ⑅◡̈ 𓇥 ✩‧₊˚
2513 Words
📚 ⟡ ⑅◡̈ 𓇥 ✩‧₊˚
เช้าวันจันทร์ 🌤️ อากาศดีแบบแปลก ๆ ฟ้าใสเกินฤดูกาล ลมเบา ๆ พัดกลิ่นหญ้ามา 🍃 พื้นหน้าคณะอักษรฯ แห้งสนิท
สายธารเดินเข้าตึกตามปกติ มือซ้ายถือแก้วอเมริกาโน่ ☕ มือขวาถือกระเป๋าผ้า 👜
เธอบอกตัวเองเบา ๆ “วันนี้ขอให้เงียบ ๆ หน่อยเถอะ” 🙏 แต่โลกเหมือนอยากเล่นตลกใส่
ยังไม่ทันถึงบันได มินตราก็พุ่งเข้ามาแบบไม่เบรก 🚀 “นางเอก! หยุดก่อน มีข่าวด่วน!” 📢
สายธารชะงัก 🛑 “ข่าวอะไร”
มินตราก้มมากระซิบ แต่ดังกว่าที่คิด จนโต๊ะข้าง ๆ ได้ยิน 👀 “เขาลือกันว่าสายธารสนใจพายุ!”
สายธารแทบสำลักกาแฟ ☕ “พูดอะไรของเธอเนี่ย”
“จริง ๆ นะ!” มินตราชูมือถือ 📱 “กลุ่มเมาท์ชมรมสันทนาการคุยกันทั้งคืนเลย” หน้าจอเป็นโพสต์บอร์ดนักศึกษา ไม่ได้เอ่ยชื่อ แต่คำใบ้ชัด สาวอักษรฯ ผมยาว 🧑🎓 ถือกระเป๋าผ้า 👜 ชอบถือชา/กาแฟ 🍵 ไม่ค่อยพูด แต่สายตาคม ๆ 👀 ที่คอมเมนต์เต็มไปด้วยอีโมจิกล้วย 🍌 กับหมวกแก๊ป ST 🧢
สายธารกุมขมับ 🤦♀️ “อิมเมจฉันกลายเป็นกล้วยไปแล้วเหรอ”
“ก็มีคนหนึ่งใช้สติ๊กเกอร์กล้วยบ่อย ๆ ไงล่ะ” มินตราทำตาปริบ ๆ 😏
“มินตรา…” สายธารลากเสียง “อย่าเริ่มนะ”
“ยังไม่เริ่มเลยจ้าเพื่อน 🤭 เรามีภาคสองด้วย” มินตราดึงแขนเธอให้เดินเข้าคาเฟ่ชั้นล่าง 🍰 “ไปเติมพลังก่อน แล้วค่อยมารับมือ”
ในคาเฟ่คนเยอะกว่าปกติ ☕ เสียงซุบซิบเบา ๆ ลอยไปมา 🐟 สายธารทำเป็นไม่ได้ยิน เธอสั่งชาเขียวไม่หวานแทนกาแฟ 🍵 เผื่อหัวใจจะได้ไม่เต้นแรงเกิน ทั้งคู่เลือกโต๊ะมุมเดิม แต่มุมเดิมไม่เหมือนเดิม เพราะมีหลายสายตาแอบมองมา แล้วรีบหลบแบบเนียนไม่เนียน 👀
“ฉันไม่ชอบแบบนี้เลย” สายธารบ่นเบา ๆ 😣
“ฉันก็ไม่ชอบ แต่เราจัดการได้” มินตราตอบทันที 🙋♀️ “ตั้งหลักสามข้อเลยนะ
หนึ่ง: ไม่ต้องตอบทุกคอมเมนต์
สอง: ทำงานเหมือนเดิม
สาม: ใครถาม ตอบสั้น ๆ ไม่ดราม่า”
“โอเค หัวหน้ากลยุทธ์” 😏 สายธารยกแก้วชนกับมินตราเบา ๆ 🥂
ไม่ถึงนาที เพื่อนปีสองอีกสองคน นีน่าและแพต 👫 ก็เดินมาสมทบ นั่งลงเร็วมาก หน้าเต็มไปด้วยแววตาอยากรู้ ✨
“ธาร งงไหม” นีน่าเปิดก่อน “เมื่อวานฉันอยู่ในไลฟ์อ่านกลอนนะ มีคนแคปภาพแถวหลังแล้วซูม—”
“หยุด” มินตราชูมือ ✋ “เราไม่คุยเรื่องซูมคนในไลฟ์นะ ผิดมารยาท”
แพตหัวเราะแห้ง ๆ 😅 “เออ ๆ ขอโทษนะ แค่อยากบอกว่า…ทุกคนเห็นพี่วายนั่งนิ่งมาก ต่างจากข่าวลือ ‘พายุคลับ’ ที่เคยได้ยินเลย”
สายธารกระแอมเบา ๆ 🤭 “เลิกเรียก ‘พายุคลับ’ ได้ไหม ฟังเหมือนชื่อนิตยสารไปแล้ว”
“โอเค ๆ แต่เธอก็ยอมรับได้ปะ ว่าเขานิ่งขึ้นจริง ๆ” นีน่าพูดจริงจัง 👀 “ฉันเห็นเองกับตา”
“นิ่งเพราะซ้อม” สายธารตอบทันที 💬 “ช่วงนี้เขาคุมตัวเองดีขึ้น ก็เลยดูนิ่ง”
แพตยื่นหน้ามาใกล้ 😏 “แล้วเธอล่ะ…คุมตัวเองดีขึ้นหรือยัง”
“คุมค่ะ!” สายธารยืนยันเสียงดังไปนิด 🙋♀️ “ฉันกับเขาเป็นเพื่อนร่วมงานที่ดีมาก”
มินตรายิ้มมุมปากทันที 😉 “ใช่…‘เพื่อนร่วมงานที่คุยได้นาน’ ใช่ไหมล่ะ”
แก้มสายธารเริ่มร้อนขึ้นมา 🔥 “เธอนี่…”
นีน่าตบบ่าเพื่อนเบา ๆ 👋 “ไม่เป็นไร ๆ เราไม่ได้จะลากเธอลงหลุมหรอก เราอยู่ข้างเธอนะ ถ้าใครมาทักแปลก ๆ เดี๋ยวพวกเราช่วยกันบล็อกเอง”
“ขอบใจ” 😊 สายธารยิ้มบาง ๆ รู้สึกดีที่ยังมีทีมสาว ๆ เป็นเกราะคอยอยู่ข้างกัน
แต่โลกก็ไม่ปล่อยง่าย ๆ 📱 เสียงแจ้งเตือนดังขึ้นจากมือถือของมินตรา ติ๊ง!
กลุ่ม: ห้อง 304 – โปรเจกต์
Pakinn: เห็นข่าวยัง หัวหน้าาาาาา
Pakinn: ไม่ต้องเครียดนะ เราอยู่ทีมเธอเสมอ #SaitharnTeam
Pakinn: คืนนี้มาซ้อมสไลด์ไหม เดี๋ยวผมทำสกู๊ป “ทำงานไม่เมาท์”
มินตราหัวเราะลั่น 🤣 “ภาคินนี่พร้อมเป็นประชาสัมพันธ์ให้เธอเลยนะ”
สายธารพิมพ์ตอบอย่างมีสติ 📱
Saitharn: ทำงานต่อปกติ เจอกัน 11:00 โต๊ะเดิม
Pakinn: รับทราบบบบ
Vayu: รับทราบ
แค่ชื่อ “Vayu” โผล่มา หัวใจสายธารก็เผลอเต้นแรงขึ้นอีกหนึ่งจังหวะ 💓 เธอวางมือถือ หายใจเข้าลึก ๆ แล้วบอกตัวเอง “ทำงานก่อน”
ช่วงสาย ๆ พวกเขาไปยึดโต๊ะมุมห้องสมุดได้ตามแผน 📚 วายุมาตามเวลาเดิม เสื้อยืดกึ่งทางการ กางเกงยีนส์สะอาด 👕👖 ไหล่ซ้ายไม่พันแล้วแต่ยังระวัง เขาวางขวดน้ำให้ทุกคนเหมือนเคย 💧 เหมือนเปลี่ยนเรื่องเมาท์ให้กลายเป็น “ระบบดูแลทีม”
“เริ่มจากหน้า 5” สายธารสรุปงาน ✍️ “วันนี้เราปิดแค่เกลาภาษา ไม่ยาก”
“รับคำสั่ง” ภาคินยักคิ้ว 😏 “แล้วรับข่าวลือด้วยไหม”
“ไม่รับ” สายธารตอบสั้น ๆ “ทำงานค่ะคุณภาคิน” 🙃
วายุเหลือบมองเธอ 👀 แววตาเหมือนถามว่า ทนไหวไหม แต่เขาไม่พูดอะไร แค่เปิดโน้ตบุ๊กแล้วลงมือทำงาน 💻 …อย่างที่เธออยากให้เป็น
งานไหลดีกว่าที่คิด 📑 บทสนทนาบนโต๊ะมีแต่เรื่องฟอนต์ เรื่องระยะกราฟ 📊 แล้วก็เวลาในการพรีเซนต์ ไม่มีคำว่า “ข่าว” ไม่มีคำว่า “ชอบ” ไม่มีคำที่ทำให้เลือดวิ่งเร็วเกินจำเป็น 🫀 ทุกอย่างเรียบเหมือนถนนที่เพิ่งลาดยางใหม่ 🛣️
จนถึงพักเที่ยง 🍴 โต๊ะข้าง ๆ เริ่มเมาท์เสียงดังขึ้น ชื่อ “พายุ” ลอยมาแบบไม่คิดจะซ่อน 🙄 ภาคินทำท่าจะหันไปสวน แต่ วายุส่ายหน้าเบา ๆ ✋ เหมือนบอกว่า “ไม่ต้อง” ภาคินเลยยักไหล่ แล้วหยิบหูฟังใส่หูข้างเดียว 🎧 ก่อนพิมพ์งานต่อ
มินตราก้มมากระซิบ 🤫 “เห็นไหม เขาคุมเกมได้”
“อืม” สายธารรับสั้น ๆ แต่ใจโล่งขึ้นไปครึ่งหนึ่ง 🙂
หลังบ่ายโมง แต่ละคนแยกไปเรียนย่อย 📚 สายธารมีคลาสวิชาอ่านบทกวีร่วมสมัย ห้องอยู่ชั้นสามริมหน้าต่าง 🌤️ อาจารย์พูดเรื่อง “จังหวะเงียบ” ในบทกวีช่วงว่างที่ทำให้คำถัดไปชัดขึ้น 🎶 สายธารนั่งฟังแล้วนึกถึงบทสนทนากับวายุวันก่อน เธอเผลอยิ้มออกมาเล็กน้อย 🙂
พอเลิกคลาส เธอกับมินตราตั้งใจจะไปกินข้าวเย็นที่โรงอาหาร 🍲 แต่ยังไม่ทันพ้นประตู ก็มีเพื่อนกลุ่มหนึ่งมาดักไว้สาวสาม หนุ่มสอง หน้าตาพร้อมแซวทุกคน 😏
“เฮ้ สายธาร” หนึ่งในนั้นยิ้มกว้าง 😀 “เห็นข่าวยังงงง”
“ข่าวอะไร” สายธารทำหน้านิ่ง 🫥
“อู้ววว ทำหน้านิ่งสู้กล้องแล้วนะ” อีกคนแซว 😂 “ไม่ ๆ เราแค่จะถามว่า…เขาดีขนาดไหนอะ ‘พายุ’ น่ะ”
มินตราก้าวมาข้างหน้า 🙋♀️ “ดีมากเรื่องทำงาน ที่เหลือไม่เกี่ยวกับคุณ”
เพื่อนหัวเราะ 🤣 “โห เพื่อนเธอดุแทนเลย จริง ๆ เราไม่ได้มาร้าย เราเชียร์ด้วยซ้ำ ฉันว่าสองคนนี้ออร่ามาก” ✨
อีกคนเสริม “ใช่ ๆ เขาแบด เธอซอฟต์ ได้บาลานซ์พอดี” ⚖️
เพื่อนสาวผมสั้นโน้มเข้ามา 👩🦱 “เอาจริงนะธาร ผู้หญิงในคณะกรี๊ดเขามานาน แต่เขามานั่งร้านบ้านเธอ นิ่ง ๆ แบบนั้น…มันไม่ค่อยเหมือนข่าวลือเลยนะ ฉันว่า…เขาอาจจะชอบเธอจริง ๆ ก็ได้”
คำว่า “ชอบ” ตีเข้ากลางอกสายธาร 💓 เธอสูดหายใจแล้วตอบให้เนียนที่สุด “เราเป็นทีมทำงานค่ะ แค่นั้น”
“หน้าแดงแล้ว ๆ” หนุ่มอีกคนชี้แซว 🤭
“เพราะเพิ่งขึ้นบันได” สายธารสวนกลับทันที 😂 มินตราหลุดหัวเราะ “พอได้ยัง ฉันหิว”
“โอเค ๆ ไม่แกล้งแล้ว” เพื่อนสาวโบกมือ 🙌 “แต่ยอมรับหน่อยก็ได้ว่าชอบ ทำงานด้วยใช่ไหมล่ะ”
“ใช่” สายธารยอมตามน้ำ 🙂 “ชอบทำงานด้วยมาก”
พอเพื่อน ๆ แยกย้ายกันไป 👋 สายธารพ่นลมหายใจแรง ๆ 😮💨 เหงื่อซึมใต้คอเสื้อ ทั้งที่อากาศไม่ได้ร้อน มินตราตบแขนเบา ๆ 🤚 “เก่งแล้วนะ ไม่หลุดสักคำ”
“แต่หัวใจจะหลุดออกมาแล้วเนี่ย” 💓 สายธารจับอกตัวเอง “มันดังโคตร”
“ใจสั่นคือสัญญาณว่ามีชีวิตไง” มินตรากะพริบตา 😉 “ไปเหอะ กินข้าวก่อน เดี๋ยวตาลาย”
สองคนเลี้ยวไปทางโรงอาหาร 🍲 เสียงช้อนส้อมกระทบจาน เสียงคนคุยกันจอแจ เสียงพัดลมเพดานหมุนครืด ๆ 🌬️ ปกติเป็นเสียงพื้นหลัง แต่วันนี้กลับเหมือนเสียงที่เร่งหัวใจเธอขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจ 🫀
กลางโรงอาหาร เพื่อนอีกกลุ่มโบกมือเรียกทันที 🙌 “มานั่งนี่ ๆ!”
ยังไม่ทันนั่ง เสียงแซวก็มาเป็นชุด 🔥
“เมื่อคืนร้านบรรยากาศดีปะ”
“พี่เขานั่งแถวหลังจริงไหม”
“เขายิ้มให้เธอรึเปล่า”
“เขาแวะทุกคืนเลยปะ”
คำถามรัวเหมือนปืนกล 🔫 สายธารยิ้มสุภาพ 🙂 “จะกินข้าวนะคะเพื่อน ๆ” แล้วก้มหน้ากับจานข้าวผัดไข่ 🍳 มินตราคอยกันด้วยสายตา คำถามเบาลง แต่เสียงขำ ๆ ก็ยังดังเป็นฉากหลัง
ระหว่างนั้นเหมือนโชคแกล้ง คนที่เพื่อน ๆ พูดถึงก็เดินผ่านมา 🚶♂️ วายุถือถุงสลัด 🥗 ข้าง ๆ มีภาคินถือกระป๋องน้ำอัดลม 🥤 เขาไม่ได้ตั้งใจมองหา แต่สายตาหลายคู่ก็หันไปทางเขา ทำให้โซนนี้เงียบแปลก ๆ
ภาคินเห็นก่อน “เฮ้ ทีม 304” 👋 เขาโบกมือ วายุเหลือบตามา แล้วบังเอิญสบตากับสายธาร เขาชะลอเท้าเล็กน้อย
เพื่อนโต๊ะสายธารรีบเรียก “มา ๆ ๆ นั่งด้วยสิคุณพายุ”
“อย่าเรียกแบบนั้นดิ” ภาคินหัวเราะ 🤣 “เดี๋ยวฟ้าผ่ากลางโรงอาหาร”
วายุยิ้มน้อย ๆ 🙂 แล้วหยุดข้างโต๊ะ เว้นระยะพอดีตามนิสัยใหม่ เขาไม่ได้มองใครนาน เขามองสายธาร “กินอะไร”
“ข้าวผัดไข่” 🍚 เธอตอบสั้น ๆ ปากแห้งนิดหน่อยผิดปกติ
“โอเค” เขาพยักหน้าเหมือนไม่มีอะไร แต่เพื่อนข้าง ๆ ไม่ปล่อย “คุณวายุ ๆ ขอถามหน่อย ข่าวเมื่อเช้า…จริงไหม”
วายุชะงักนิดเดียว ก่อนยิ้มกวน ๆ แบบซอฟต์ 😏 “ข่าวมันจริงหรือเปล่า…ต้องถามต้นข่าว”
โต๊ะทั้งโต๊ะเฮดังสนั่น 🎉 “โอ๊ยยยยยยยยยยย!”
มินตราตีแขนภาคิน 👋 “อย่าตามน้ำสิ!”
ภาคินหัวเราะจนเก้าอี้สั่น 🤣
สายธารคอร้อนวูบ 🔥 เธอหันไปมองวายุแวบหนึ่ง เขายังคงยิ้มแบบเบา ๆ ไม่กดใคร ไม่กร่าง แค่โยนลูกกลับมาให้ แต่พอลูกนั้นมาตกบนโต๊ะเธอ หัวใจก็เด้งเหมือนลูกปิงปอง 🏓
เพื่อนสาวผมสั้นรีบทำท่าถือไมค์ 🎤 “แล้วต้นข่าวว่าไงคะ”
สายธารรู้ว่ามีสองทาง
หนึ่ง หัวเราะแล้วปล่อยผ่าน 😂
สอง หนี 🏃♀️ เธอเลือกทาง
สาม ยิ้มบาง ๆ “ข่าวอะไรก็ไม่รู้ ฉันหิวค่ะ” แล้วลุกถือถาดขึ้น “ไปเอาน้ำก่อนนะ” 🚶♀️
มินตรารีบลุกตาม “เดี๋ยวไปด้วย” หันไปทางวายุ “นาย! หยุดยิ้มแบบนั้นเลยนะ!”
“อะไร แบบไหน” วายุยิ่งยิ้ม 🙂
“แบบนั้นแหละ!” มินตราถลึงตา ก่อนรีบวิ่งตามสายธาร
ออกมาพ้นโซนเสียงดัง สายธารยืนพักตรงตู้กดน้ำเย็น 🚰 ก้มมองฝาขวดในมือเหมือนคิดไม่ตก ลมหายใจยังไม่ปกติ มือสั่นนิด ๆ แม้คนอื่นไม่เห็น แต่เธอรู้สึกชัด 💓
มินตรายืนบังด้านข้าง “โอเคไหม”
“อือ ๆ แค่…เขาพูดแบบนั้นต่อหน้าคนเยอะ ๆ” เธอกลืนน้ำลาย “ใจเต้นแรง”
“แล้วเต้นเพราะเขา ยิ้มกวน หรือเพราะ ข่าว” มินตราถามตรง ๆ 👀
“ทั้งคู่” สายธารตอบซื่อ ๆ จนตัวเองยังตกใจ 😳
“โอเค ทางแก้—หนึ่ง ดื่มน้ำ 💧 สอง เดินช้า ๆ 🚶♀️ สาม กลับโต๊ะไม่ต้องมองหน้าใครนาน เดี๋ยวฉันกันให้”
“ขอบใจ” สายธารดื่มน้ำสองอึกใหญ่ แล้วพยักหน้า “ไปกันเถอะ”
กลับมาที่โต๊ะ เสียงล้อเบาลง เพราะมีคนอื่นนั่งแทน ส่วนวายุกับภาคินก็ย้ายไปโต๊ะไกล ๆ เหมือนรู้จังหวะถอย ⏳ สายธารนั่งลง กินต่อเงียบ ๆ แต่ใจยังเต้นเร็วอยู่
หลังมื้อเย็น เธอตั้งใจขึ้นห้องสมุดไปเกลางานเดี่ยวต่อ 📖 มินตราไปชมรม เธอเลยเดินคนเดียว โถงหน้าตึกมีแสงแดดคล้อย 🌇 เงาต้นไม้ทอดยาวบนพื้น ครึ่งทางมีเสียงรองเท้าผ้าใบตามมา
“เฮ้”
เสียงทุ้มคุ้น ๆ ดังขึ้น วายุเดินมาข้าง ๆ 🚶♂️ เว้นระยะห่างครึ่งฝ่ามือเหมือนเคย
“เมื่อกี้…ขอโทษนะ” เขาพูดก่อน “ไม่น่าพูดมุกแบบนั้นต่อหน้าคนเยอะ”
“ไม่เป็นไร” สายธารส่ายหน้า “ฉันหนีเก่งอยู่แล้ว”
เขาหัวเราะเบา ๆ 😅 “หนีแบบน่ารักปะ”
“หนีแบบกินน้ำเยอะ ๆ” เธอชูขวดให้ดู
“โอเค” เขายอม “แต่ถ้าอะไรทำให้ไม่สบายใจ บอกได้ กูจะถอยเร็วขึ้น”
คำว่า ถอยเร็วขึ้น ทำให้เธอมองเขาตรง ๆ 👀 “นายถอยเป็นแล้วจริง ๆ”
“ฝึกอยู่” เขาเกาแก้มเก้อ ๆ “ส่วนข่าว…เดี๋ยวก็ซา คนเบื่อเร็ว”
“หวังว่าอย่างนั้น” เธอยิ้มบาง 🙂
เขาพยักหน้า แล้วมองรอบ ๆ เหมือนเช็กว่าไม่มีใครแอบอัดคลิป 📵 “งั้นกูไปโรงกลึงต่อละ เจอกันพรุ่งนี้”
“อือ…ขี่ระวังนะ” 🚲
“รับทราบ หัวหน้า” วายุยกมือแตะหมวกในกระเป๋าตามสไตล์ แล้วเดินออกไป
สายธารยืนนิ่งสองวินาที ก่อนสูดหายใจยาว ๆ แล้วเดินขึ้นห้องสมุด เปิดโน้ตบุ๊กทำงานเดี่ยว “บทวิเคราะห์บทกวี” ✍️ ตอนแรกมือแข็ง ๆ แต่สักพักก็ลื่นขึ้นเพราะใจเริ่มนิ่ง
หัวค่ำ เธอกลับร้านหนังสือ 🏠 ช่วยแม่จัดชั้นหนังสือ 📚 พ่อเลื่อยไม้ทำกรอบรูปใหม่ กลิ่นไม้สดทำให้ใจเย็นลง 🌿
ขึ้นห้อง อาบน้ำ เปิดโคมไฟเล็ก ๆ 💡 นั่งลงที่โต๊ะ สมุดบันทึกวางรอ เธอเขียนไปตามใจ
“วันนี้ข่าวลือวิ่งไวเหมือนลม 🍃
เพื่อนล้อจนหน้าแดง
เขาเดินผ่าน ยิ้มกวน ถามว่า ‘ข่าวมันจริงหรือเปล่า’
ฉันหนี แต่หนีไม่พ้นใจตัวเอง
ใจยังสั่น…และสั่นอยู่นานกว่าที่คิด”
เธอวางปากกา แตะหน้าอกเบา ๆ 💓 จังหวะเริ่มกลับมาปกติ แต่ทุกครั้งที่นึกถึงรอยยิ้มกวน ๆ นั้น หัวใจก็ยังเด้งขึ้นนิดหน่อย
มือถือสั่น 📱 มินตราส่งรูปแมวส้มถือป้าย “สู้ ๆ” 🐱 พร้อมข้อความ
Min: [พรุ่งนี้ฉันดักปากคนล้อให้เอง]
Saitharn: [ไม่ต้องดักมาก เดี๋ยวเป็นเรื่อง]
Min: [โอเค งั้นล้อแทน]
Saitharn: [บ้า]
สติ๊กเกอร์หัวเราะเด้งไปมา ทำให้เธอไหล่เบาขึ้น 🤭
อีกแจ้งเตือนเด้งมา
Vayu: [ถึงห้องแล้ว]
Vayu: [วันนี้ขอโทษอีกครั้ง เรื่องมุกในโรงอาหาร]
สายธารค้างนิ้วไปหนึ่งวิ ก่อนพิมพ์กลับ
Saitharn: [ไม่เป็นไร]
Saitharn: [พรุ่งนี้ 10:00 โต๊ะเดิม]
Vayu: [รับทราบ หัวหน้า]
พร้อมสติ๊กเกอร์กล้วยยิ้มถือธง “OK” 🍌🚩
เธอหัวเราะเบา ๆ 😌 ปิดจอ วางมือถือข้างสมุด มองเงาตัวเองในกระจกหน้าต่าง แล้วคิดสั้น ๆ ว่า “ข่าวมันจริงไหม”
เธอไม่ตอบ แค่ยิ้มบาง ๆ ให้เงา หรี่ไฟลง แล้วเข้านอน 🛏️ ใจยังสั่นเล็ก ๆ แต่ไม่ใช่สั่นเพราะกลัว…เป็นสั่นแบบตื่นเต้น คล้ายเสียงลมผ่านใบไม้ 🌿
ภาพสุดท้ายก่อนหลับ คือรอยยิ้มกวน ๆ ของเขาในโรงอาหาร กับคำถาม “ข่าวมันจริงหรือเปล่า” ที่ยังวนในหัวอยู่…
⸝⸝⸝ 𓆸 𖠋 εїз ꔚ ꕁ 𐂴 ੯‧̀͡u
- Writer
