📚 ✦✩ ⟡ ⑅◡̈
เย็นวันถัดมา 🌆
แท็กซี่สีเขียวเหลืองจอดหน้าโรงพยาบาล แม่สายธารก้าวลงก่อน สีหน้าเต็มไปด้วยความห่วง มือหิ้วกระเป๋าใบใหญ่เหมือนยกทั้งบ้านมาด้วย พ่อเดินตามมา ไหล่กว้าง ดวงตาคมเข้ม ดูจริงจังทุกก้าว
สองคนกวาดสายตามองหาลูก แต่เจอก่อนคือ “เด็กหนุ่มสองคน” ที่ยืนรออยู่ วายุในเชิ้ตขาวพับแขน กางเกงยีนส์เข้ม ใบหน้าดูนิ่ง ภาคินใส่เสื้อยืดสีเทา กางเกงวอร์ม แต่สีหน้าไม่เล่นเหมือนทุกที
แม่หยุดนิดหนึ่ง พ่อก้าวนำ น้ำเสียงเข้ม “วายุ”
วายุรีบลุก ยกมือไหว้ “ครับ…วายุ”
พ่อเหลือบมองตั้งแต่หัวจรดเท้า รับไหว้เงียบ ๆ แต่แววตายังแข็ง แม่ถามทันที “แล้วลูกสาวแม่อยู่ไหน”
ภาคินตอบเสียงสุภาพ “อยู่ห้องพักฟื้นแล้วครับคุณน้า ปลอดภัยแล้ว เพิ่งทานข้าวไปนิดหนึ่ง”
แม่พยักหน้า รีบหันไปบอกพ่อ “ไปดูลูกกันก่อน”
ณ ห้องพักฟื้น 🏥
สายธารนั่งพิงหมอนอยู่ พอประตูเปิด เธอเห็นพ่อแม่ น้ำตาก็เอ่อขึ้นทันที “แม่…พ่อ”
แม่รีบก
