📚 ⸝⸝⋆｡⋆ꈔ ·˚ ┊͙
☀️ ช่วงบ่ายวันนั้น
แดดแรงจนพื้นคอนกรีตสะท้อนแสงจนแสบตา วายุเดินออกจากห้องสมุดพร้อมถุงขนมปังกับน้ำสองขวด ตั้งใจจะเอาไปวางให้สายธารเหมือนทุกที แต่พอเลี้ยวมาทางหลังตึก ภาพตรงหน้าก็ทำให้เขาชะงัก
สายธารยืนคุยกับกฤตย์ใต้ร่มต้นตีนเป็ด ใกล้บันไดเหล็กที่เธอชอบไปยืนรับลม ทั้งคู่หันหน้าเข้าหากัน ระยะพอดีแต่ดูใกล้เกินไปในสายตาเขา กฤตย์ถือแฟ้มเอกสาร มืออีกข้างชี้บนกระดาษ สายธารก้มมองตาม ใบหน้าเลยอยู่ใกล้กันจนวายุได้ยินเสียงซ่า ๆ ดังในหัวตัวเอง
เขาเดินเข้าไปทันที จงใจเหยียบเท้าให้ดังเหมือนประกาศตัว
“เธออยู่นี่เอง” เสียงเขาเรียบแต่กดต่ำ
สายธารหันมา เห็นหน้าเขาแล้วชะงักเล็กน้อย “อือ กำลังคุยเอกสารกับคุณกฤตย์”
กฤตย์หันมาพยักหน้า “สวัสดีครับ”
“อืม” วายุตอบสั้น ตาไม่ได้หลุดจากสายธารเลย “ฉันลงไปซื้อขนมให้เธอ แล้วกลับขึ้นมา ถ้าไม่เจอคงคิดว่าเธอหายไปไหน”
“ฉันอยู่แถวนี้แหละ” สายธารตอบนิ่ง
