บทที่ 3 - มาเป็นภรรยาของผม [2]
1063 Words
“ผมกับพี่สาวคุณแต่งงานกันเพราะเงื่อนไขบางอย่าง นี่สัญญาการแต่งงาน” อคิณส่งซองเอกสารสีน้ำตาลให้หญิงสาวข้างกาย เมื่อเธอดึงแผ่นกระดาษสีขาวออกมาจากซอง เขาจึงกดปุ่มเปิดไฟในรถให้ “อ่านให้ละเอียด แล้วคุณจะเข้าใจ”
อมลรดาก้มหน้าอ่านเอกสารอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงเงยหน้าขึ้นมามองหน้าชายหนุ่มข้างกายแบบอึ้งๆ “น้ำเน่า จ้างมาแต่งงานเพื่อจะให้อุ้มบุญลูกชายให้เนี่ยนะ”
“ที่น้ำเน่ากว่าคือ พี่สาวคุณเชิดเงินค่าจ้างกับเครื่องเพชรประจำตระกูลที่คุณแม่ผมขนออกมาจัดฉากแต่งงานตบตาคุณปู่หนีไปกับคนรัก” ยิ่งคิด อคิณก็ยิ่งแค้น เขาบอกสุมาลีตั้งแต่แรกแล้วว่าไม่ให้ใช้วิธีนี้ อีกทั้งเขาก็ไม่ไว้ใจวริษา แต่สุมาลีก็ยืนกรานว่า วริษาเป็นลูกสาวของลูกน้องเก่าของพ่อเขาซึ่งไว้ใจได้ แต่สุดท้าย คนที่ไว้ใจก็ร้ายที่สุด ทั้งพ่อและลูก
“ฉันไม่เคยรู้เรื่องพวกนี้เลย พ่อกับพี่ริษาชอบทำเหมือนฉันเป็นคนนอก มีอะไรก็ไม่ค่อยบอกฉันหรอก” อมลรดาบอกหน้าเศร้า พ่อเกลียดเธอ เพราะคิดว่าเธอเป็นสาเหตุที่ทำให้แม่ต้องจมน้ำตาย
“แต่คุณก็รักพ่อคุณ ยอมชดใช้หนี้ตั้งสี่สิบล้านแทนเขา”
“ถึงพ่อจะไม่รักฉัน แต่ฉันรักพ่อนี่ ฉันทนเห็นพ่อติดคุกไม่ได้หรอก อีกอย่างเงินที่พ่อโกงคุณมา พ่อก็เอามาส่งฉันเรียนหนังสือด้วย เพราะฉะนั้น ฉันก็มีส่วนต้องรับผิดชอบเหมือนกัน”
“โลกสวย”
“ถ้าการกตัญญูต่อบุพการีถูกมองว่าโลกสวย ฉันก็จะถือว่าเป็นคำชม” พูดจบอมลรดาก็เปิดประตูรถ แต่ยังไม่ทันได้ก้าวลงไป ก็ถูกวงแขนแข็งแกร่งโอบกระชับล็อกรอบเอวไว้
“เรายังคุยกันไม่จบ คุณไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น”
“ปล่อยฉันนะ” คนตัวเล็กพยายามดิ้น ทว่าสู้แรงแขนเพียงข้างเดียวของคนตัวโตที่บาดเจ็บอยู่ไม่ได้เลย
“ปิดประตูรถ” อคิณสั่งเสียงเข้ม
“ไม่!”
“ผมบอกให้ปิดประตูรถ” เขาย้ำเสียงเข้มกว่าเดิม
“ฉันไม่ปิด!”
“ก้อง! ปิดประตูรถ”
สิ้นเสียงสั่งอย่างทรงอำนาจ ประตูรถก็ถูกปิดโดยชายในชุดสูทสีดำที่ยืนเฝ้าอยู่ข้างประตูรถ
“ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับคุณแล้ว”
“งั้นคุณก็เตรียมตัวไปเยี่ยมพ่อกับพี่สาวในคุกได้เลย ผมไม่ปล่อยให้คนที่โกงผมลอยนวลไปได้ง่ายๆ แน่”
“คุณรู้เหรอว่าพ่อฉันกับพี่ริษาอยู่ที่ไหน จนป่านนี้ฉันยังติดพวกเขาต่อไม่ได้เลย”
“พ่อคุณอยู่ฮ่องกง กำลังเตรียมตัวบินต่อไปนิวยอร์ก ตอนนี้ตำรวจไทยประสานงานไปทางตำรวจฮ่องกงแล้วว่าให้ช่วยสกัดจับ อีกไม่กี่วันก็คงถูกส่งตัวกลับมาเมืองไทย” อคิณไม่ได้ขู่ ตลอดระยะเวลาที่พักรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาล เขาสั่งก้องภพให้ช่วยประสานงานกับตำรวจ ตามหาพ่อของอมลรดาอย่างเร่งด่วนที่สุด ก่อนที่จะถูกตัวบงการให้ยักยอกเงินโรงแรมฆ่าปิดปาก ถ้าจับตัวสุรชัยมาได้ เขาก็จะได้รู้ว่า ‘บิ๊กบอส’ ที่เป็นตัวการใหญ่คือใคร ตอนนี้เขาได้แต่สงสัยเจษฎา แต่ก็ยังไม่มีหลักฐานที่จะเอาผิด “ส่วนริษา ตอนนี้อยู่เกาหลี กำลังเตรียมตัวบินไปเจอพ่อคุณที่นิวยอร์ก ถ้าคุณยอมมาทำหน้าที่ภรรยาและอุ้มท้องลูกของผมแทนพี่สาวคุณ ผมจะให้คนของผมเอาแค่เครื่องเพชรกลับมา แล้วปล่อยพี่สาวคุณไป”
“จะบ้าเหรอ! จะให้ฉันไปเป็นภรรยาของคุณ แล้วยังต้องท้องกับคุณอีกเนี่ยนะ” อมลรดาตกใจหน้าเหวอ
“ผมไม่บังคับนะ คุณมีทางเลือกสองทางคือ ‘ยอม’ หรือ ‘ไม่ยอม’ แล้วแต่คุณเลย เอาที่สบายใจ” อคิณยักไหล่อย่างเหนือกว่าแล้วปล่อยมือที่โอบอยู่รอบเอวบางออก เป็นเชิงอนุญาตให้เธอลงจากรถไปได้ ทว่าเธอกลับนั่งก้มหน้านิ่งอย่างครุ่นคิด
“เรื่องใหญ่ขนาดนี้ ฉันขอเวลาคิดสักเจ็ดวันได้มั้ย” อมลรดาต่อรอง เผื่อว่าระหว่างนี้จะพอมีช่องทางหาเงินมาใช้หนี้เขาโดยไม่ต้องเอาตัวเข้าแลก
“นานขนาดนั้นผมรอไม่ได้ ผมมีเวลาให้คุณคิดแค่สามสิบวินาที”
“สามสิบวินาที! ใครจะไปคิดทัน”
“ผมเริ่มจับเวลาแล้วนะ” สายตาคมเข้มมองไปที่นาฬิกาดิจิตอลที่แผงคอนโซลหน้ารถ “อย่าคิดนาน เวลาจะหมดแล้ว”
“ถ้าฉันยอม คุณจะไม่จับพ่อฉันกับพี่ริษาเข้าคุกใช่มั้ย” อมลรดาถามเสียงอ่อยอย่างหมดหนทาง
“แน่นอน”
หญิงสาวคิดทบทวนอยู่ครู่หนึ่งแล้วตัดสินใจให้คำตอบ “ฉันตกลงก็ได้ แต่คุณต้องสัญญาว่าจะปล่อยคุณพ่อกับพี่ริษาไป”
“ผมเป็นคนพูดคำไหนคำนั้นอยู่แล้ว แต่คุณต้องทำให้ผมทำให้คุณท้องให้ได้ภายในหกเดือนนะ”
“คุณพูดว่าไงนะ” หญิงสาวขมวดคิ้วมุ่นงุนงงกับคำพูดที่ชวนสับสนของเขา
“เอ่อ...คือผม...” ชายหนุ่มรู้สึกเสียหน้าที่จะต้องเล่าอาการป่วยของตัวเองให้หญิงสาวฟัง แต่ก็ไม่มีทางเลี่ยง เพราะเขาต้องขอความช่วยเหลือจากเธอ “ผมมีปัญหาเกี่ยวกับประสาทไขสันหลัง ทำให้ไม่สามารถ...ทำลูกได้ตอนนี้”
“นกเขาไม่ขัน?” พูดแล้วก็แก้มแดงด้วยความกระดากอาย เกิดมาไม่เคยพูดเรื่องแบบนี้กับใครมาก่อน
อคิณพยักหน้ารับแบบเสียหน้าสุดๆ “คุณต้องช่วยทำให้สมรรถภาพของผมกลับมาเต็มร้อยเหมือนเดิมก่อน แล้วเราถึงจะทำลูกกันได้”
“จะให้ฉันทำยังไง ฉันไม่ใช่หมอนะ”
“คุณก็แค่ยั่วให้ผมเกิ
ดอารมณ์อยากขึ้นเตียงกับคุณแค่นี้เอง”
“ฉันทำไม่เป็นหรอก”
“ผมจะสอนให้เอง”
อมลรดาอยากจะบ้าตาย ทำไมชีวิตเธอจะต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย!
- Writer
