อมลรดาดูแลอคิณให้ทำธุระส่วนตัว ตลอดจนช่วยเช็ดตัวและเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เป็นชุดพร้อมออกเดินทาง พอถึงเวลาแปดโมงครึ่ง นายแพทย์วัยกลางคนที่เป็นเจ้าของไข้ก็เข้ามาตรวจอาการตามเวลานัดหมาย ซึ่งการตรวจใช้เวลาไม่ถึงสิบนาที
“อาการทั่วไปโดยรวมถือว่าเป็นปกติแล้วนะครับ จะเหลือก็แต่ทำกายภาพบำบัดให้กลับมาเดินได้เป็นปกติ กับฟื้นฟู ‘เจ้าหนู’ ให้กลับมาแข็งแรงเหมือนเดิม” คุณหมอบอกกับคนไข้หนุ่มด้วยสีหน้าแย้มแย้มโดยลืมไปว่า ที่ข้างเตียงยังมีหญิงสาวอีกคนที่ยืนก้มหน้าซ่อนแก้มสีแดงระเรื่อเพราะความกระดากอายจนทำตัวไม่ถูกที่ผู้ชายสองคนพูดถึง ‘เรื่องนั้น’ ให้ได้ยินอย่างเปิดเผย
“ไม่ต้องห่วงครับหมอ ตอนนี้ผมมีพยาบาลส่วนตัวแล้ว คิดว่าอีกไม่นานก็กลับมาฟิตปั๋งเหมือนเดิม” อคิณพูดพลางเอื้อมมือมาจับมือนุ่มของหญิงสาวที่ยืนก้มหน้าอยู่ใกล้ตัว
“ฝากคุณรดาดูแลต่อด้วยนะครับ” คุณหมอพูดด้วยรอยยิ้มมีเลศนัย “ผมขอตัวนะครับ”
คุณหมอเดิน
