“มานั่งนี่” อคิณตบมือลงที่ว่างข้างตัว
อมลรดานั่งลงที่ขอบเตียงและเพิ่งสังเกตเห็นว่าเขาถอดเฝือกที่แขนขวาออกแล้ว “ตัดเฝือกออกแล้วเหรอคะ เป็นยังไงบ้าง ขยับแขนได้ตามปกติมั้ย”
“พอได้ แต่ยังไม่ค่อยมีแรงเท่าไหร่ เพราะไม่ได้ขยับเลยเป็นเดือน” ชายหนุ่มตอบพลางขยับแขนตั้งศอกขึ้นลงเบาๆ ให้ดู “หมอบอกอีกสักพักจะดีขึ้น ส่วนขาถ้าขยันทำกายภาพบำบัด ไม่เกินสามเดือนก็น่าจะเดินได้ปกติ ส่วน...” เสียงของอคิณหายไปในลำคอ แต่อมลรดาก็เข้าใจว่าเขาหมายถึงเรื่องอะไร
“เอาน่าคุณ ของแบบนี้มันต้องใช้เวลา” เธอยิ้มให้กำลังใจ “แล้วนี่คุณทานข้าวเย็นหรือยัง”
“เรียบร้อยแล้ว”
“ทานอะไรคะ พี่แพรบอกว่าปกติคุณไม่ทานอาหารโรงพยาบาลนี่”
“ไก่ที่เหลือ กับผลไม้นิดหน่อย แล้วก็น้ำทับทิมอีกนิดนึง”
อมลรดาเดินไปเปิดกระติกเก็บความร้อนที่บรรจุไก่ดำตุ๋นยาจีน พบว่าหมดเกลี้ยงทั้งน้ำทั้งเนื้อ จากนั้นเดินไปเปิดตู้เย็น ก็เห็นว่าผลไม้พร่องไปเยอะ ส
