อมลรดาใช้เวลาอยู่ในห้องน้ำราวครึ่งชั่วโมง จากนั้นก็ออกมาในชุดเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นที่โชว์ขาเรียวยาวราวนางแบบ ใบหน้ารีรูปไข่ปราศจากเครื่องสำอาง กระนั้นเธอก็ยังสวยมาก และเป็นความสวยตามธรรมชาติที่อคิณชอบมากกว่าเวลาที่เธอแต่งหน้าเสียอีก
“หน้าฉันเหมือนแม่มดหรือไง จ้องอยู่ได้” อมลรดาแกล้งดุกลบเกลื่อนความเขินที่ถูกเขาจ้องราวกับจะกลืนกินเธอเข้าไปทั้งตัว ให้ตายเถอะ ขนาดเขาเสื่อมสมรรถภาพอยู่ยังมองเธอด้วยสายตาวิบวับได้ขนาดนี้ ถ้าหายดีจะขนาดไหน
อคิณอยากบอกว่าเธอสวยยิ่งกว่านางฟ้า แต่ก็เลือกที่จะเก็บไว้ในใจ “มานั่งนี่ เรามีเรื่องต้องคุยกัน”
“เรื่องอะไร” หญิงสาวเดินไปนั่งที่เก้าอี้ข้างเตียง แต่ถูกเขาฉุดแขนให้ขึ้นมานั่งบนขอบเตียง จากนั้นก็ขยับตัวมาชิดกับบั้นท้ายนุ่ม วงแขนข้างหนึ่งโอบรอบสะโพกกลมกลึงไว้หลวมๆ “แค่คุย ไม่ต้องเบียด ไม่ต้องกอดขนาดนี้ก็ได้มั้งคะ”
“อย่างอแงสิ อย่าลืมนะว่านี่เป็นงานของคุณ คุ
