หมอเทมส์

แชทไลน์ SomSom: น้องกรุ๊งกริ๊ง พี่มีเรื่องจะถามค่ะ KK กระดิ่งหมา: ค่ะพี่ส้ม SomSom: ทำไมอาจารย์หมอเทมส์ของน้องงานดีอย่างนี้คะ พี่มาประชุมกับเขาสามวัน เคลิ้มมาก KK กระดิ่งหมา: 5555 SomSom: ทำไมต้องมีเมียแล้ว KK กระดิ่งหมา: น้องเข้าใจดี น้องเคยเป็นค่ะ แต่พี่ส้มอย่าปล่อยให้เขาใช้รูปลักษณ์หลอก เขาหล่อ เขาดูดี แต่เขาใจร้าย SomSom: 5555 SomSom: ส่งรูปแอบถ่ายที่เห็นแต่มือและเงาในกระจกมาให้ดู SomSom: เห็นมือมะ SomSom: มือดี KK กระดิ่งหมา: ใช่มะ มือดี อะไรก็ดี แต่เขาใจร้ายไง SomSom: ใจร้ายไงคะ ไหนบอกมาสิว่าเขาไม่ดีตรงไหน KK กระดิ่งหมา: เขาไม่ให้น้องผ่านขยายเวลาไงคะ ให้ไปเขียนเหตุผลมาว่าทำไม SomSom: อ่าว คนที่ไม่ให้น้องผ่านใช่มั้ย นี่พี่เพิ่งรู้อาจารย์เทมส์เป็นประธานหลักสูตรเหรอ KK กระดิ่งหมา: เป็นตั้งแต่ปีที่แล้วแล้วค่ะ แทนอาจารย์อ๊อด ซึ่งน้องก็เขียนไปแล้วว่าติดช่วงโควิด แต่เขาก็ยังรีเจ๊คน้อง SomSom: เอ้า KK กระดิ่งหมา: ใช่มะ น้องไม่เข้าใจ ทุกคนก็ไม่เข้าใจว่าเขาจะเอาอะไร SomSom: หรือบางทีมันก็กร้าวใจดีนะคะ’ KK กระดิ่งหมา: อ่าววว KK กระดิ่งหมา: สติ๊กเกอร์หมีร้องไห้ SomSom: 5555 KK กระดิ่งหมา: แต่เจอเขาครั้งล่าสุด น้องบอกกำลังเขียนเล่มอยู่เทอมนี้จะสอบแล้วนะคะ เขาว่า อ้อ ดีครับ จะตั้งใจเซ็นให้นะ SomSom: เป็นบุญของธีซีสน้อง’ KK กระดิ่งหมา: น้องนี่ในใจแบบ อย่ามาพูดคุณธีรกร! ฉันไม่หลงคุณแล้ววววว SomSom: เขาพูดถึงน้องด้วยค่ะ KK กระดิ่งหมา: ทำไมคะ SomSom: ก็พี่เล่าว่า พี่จบตอนเขาเพิ่งกลับมา แต่ตอนนี้มีรุ่นน้องที่สนิทอยู่คนหนึ่ง ชื่อนัทธ์กมล KK กระดิ่งหมา: มาพูดอะไรอี๊กกกก SomSom: เขาเลย อ้อ เล่าว่าตอนนี้เขาเป็นประธานหลักสูตร KK กระดิ่งหมา: แล้ว… SomSom: เขาต้องดูแลค่ะ KK กระดิ่งหมา: แหมม ขอบคุณค่ะอาจารย์ KK กระดิ่งหมา: เดี๋ยวสอบแล้วจะไปบอกว่าขอบคุณที่ดูแลมาตลอดนะคะ สาธุ KK กระดิ่งหมา: สติ๊กเกอร์หมีสาธุ KK กระดิ่งหมา: เขาชอบบอกว่าให้ช่วยเอกสารอะไรบอกผมนะ แต่คนรีเจ๊คเอกสารหนูคืออาจารย์หรือเปล่าค๊า KK กระดิ่งหมา: กรี๊ดด/ KK กระดิ่งหมา: แต่เขาหล่อค่ะ น้องไม่มีข้อโต้แย้งในประเด็นนี้ 5555 @16.45 ตั้งแต่สาธุเขาไป สี่ห้าข้อความต่อมาคือเธอพิมพ์ไปเองทั้งหมด รุ่นพี่ที่กำลังเมาท์อาจารย์สุดหล่อในระยะเผาขนหายเงียบกริบ พี่ส้มกลับมาประมาณอีกสิบนาทีต่อมา พร้อมบอกเหตุผลของการหายไป SomSom: เขากำลังดิสคัสเรื่องการดูแลเด็กกันค่ะ SomSom: Reply ‘แต่เขาหล่อค่ะ น้องไม่มีข้อโต้แย้งในประเด็นนี้ 5555’ จริงที่สุดค่ะ อันนี้พี่เห็นด้วย หล่อแบบมากๆๆๆๆ ยิ่งโคสอัพยิ่งหล่อออ KK กระดิ่งหมา: 5555 ว่าแต่เขายกตัวอย่างน้องเหรอ อย่าคุณธีรกร เดี๋ยวกรี๊ดใส่นะคะ KK กระดิ่งหมา: สติ๊กเกอร์พ่นไฟ SomSom: ถ้าไม่นับที่เขาทำกับน้อง ดูภาพลักษณ์ภายนอกตอนพูดจาเรื่องอื่นนี่ ยืนข้างๆ แล้วใจสั่นค่ะ ดูดีทุกอณู KK กระดิ่งหมา: แต่เขามีเมียแล้วค่ะ!! SomSom: โอ้ย น้องกริ๊ง ก็เมียเขาไม่มา อย่าดับฝันพี่สิ จำตอนที่เขาพาเมียมาเปิดตัวที่ภาควิชาได้มั้ย พี่ล่ะแขนขาหมดแรง ใจมันเจ็บบบ KK กระดิ่งหมา: แต่พอเขามาเป็นประธานหลักสูตรเท่านั้นล่ะ…พอค่ะอาจารย์!! SomSom: 555 น้องไม่เข้าข้างคนหล่อ แต่พี่ยังเข้าข้างคนหล่ออยู่นะคะ KK กระดิ่งหมา: แบบนี้เขาเรียกว่าหล่อสังหารค่ะ SomSom: ชอบบุคลิกนาง ถ้าไม่นับเรื่องประธานหลักสูตรนะคะ 555 KK กระดิ่งหมา: ใช่มะ ชิลล์ๆ คุณชายอังกฤษ สบายๆ ลุคเหมือนหลุดออกมาจากนิยายมะ SomSom: มากกกกก KK กระดิ่งหมา: แต่ออกข้อสอบคือบ้าไปแล้วนะ โหดมากกกก SomSoom: โอ้ย KK กระดิ่งหมา: น้องได้บีวิชาเขาอ่ะ ตอบถูกแต่เขียนภาษาแกรมม่าผิด เขาเรียกน้องเข้าไปคุยเป็นชั่วโมง ชี้ทีละคำเลยนะ บอกว่า Ph.D เขียนแบบนี้ไม่ได้ SomSom: กร้าวใจมากค่ะ คุณชาย Cambridge KK กระดิ่งหมา: อ่อย คุณพี่ เจอกับตัวแล้วจะกร้าวไม่ออก ควรเข้าข้างน้องนุ่งบ้างนะคะ KK กระดิ่งหมา: สติ๊กเกอร์กรี๊ดใส่ SomSom: สติ๊กเกอร์หัวเราะ SomSom: Reply ‘ใช่มะ ชิลล์ๆ คุณชายอังกฤษ สบายๆ เหมือนหลุดออกมาจากนิยายมะ 55555’ มากค่ะ เมื่อวาน พี่ก็อุตส่าห์ชวนคุย ก็มีคนไทยมากันแค่ไม่กี่คน เขาก็แค่ครับๆ ทั้งวัน KK กระดิ่งหมา: เอ็นดู SomSom: ประหยัดคำมาก KK กระดิ่งหมา: 555 SomSom: แต่คือดี เออ เมียเขานี่คือใครนะคะ พี่จำได้ว่าเคยเจอตอนไปกินข้าวที่ห้างรอบหนึ่ง ตอนนั้นคุณชายแกเพิ่งกลับมาจากอังกฤษเลย เพิ่งเข้าภาควิชา กำลังฮ๊อต กำลังป๊อบ แต่ยังไม่ได้สอนเลยค่ะ KK กระดิ่งหมา: เป็นหมอตามั้งคะ ถ้าจำไม่ผิด SomSom: หมอกับหมอกินกันเอง เบื่อมากนะ KK กระดิ่งหมา: ก็จริง SomSom: ว่าแต่เขาเลิกกันไปยังคะ KK กระดิ่งหมา: อันนี้ไม่รู้เลยค่ะ พอติดช่วงโควิด ล็อคดาวน์น้องก็ไม่ได้เจอเขาอีกเลย SomSom: ไม่เป็นไรค่ะ ตราบใดที่ยังไม่แต่งงานพี่ยังมีความหวัง พี่ยืนอยู่ข้างเขาตลอดนะคะตอนนี้ เมียหลบไปสามวันค่ะ!! KK กระดิ่งหมา: คุณพี่!! ทาบอกตกใจ นัทธ์กมลหัวเราะ บทสนทนาของวันนี้จบลงเพียงเท่านี้ ตอนนี้เป็นช่วงเวลาพักสายตาของเธอ หญิงสาวลงไปรับกาแฟแก้วที่สองของวันที่สั่งไว้ ทำอะไรเรื่อยเปื่อยอีกร่วมครึ่งชั่วโมงห้องแชทไลน์ก็ยังเงียบกริบ ตอนนี้ที่ญี่ปุ่นกี่โมงแล้วนะ ไม่แน่พี่ส้มอาจกำลังไปกินข้าวเย็นกับเขา งั้นไม่รอแล้วกัน เธอต้องเร่งปั่นธีซีสต่อ ยังเหลืออีกบานเบิก เดี๋ยวจะจบไม่ทันเทอมนี้ตามที่ลั่นวาจาเอาไว้ รองศาสตราจารย์ ดร. นพ. ธีรกร ภัควัฒน์ อาจารย์นายแพทย์หนุ่มหล่อดีกรีนักเรียนทุนเคมบริจน์ ความทรงจำแรกของเธอเริ่มจากลืมตาขึ้นมาริมชายหาดปราณบุรีเห็นเขานั่งอยู่ตรงหน้ารอผูกข้อมือให้ แล้วหลังจากนั้นเธอก็แอบมองอยู่ห่างๆ ปลาบปลื้มเขามาโดยตลอด ไม่แปลกหรอกก็เขาสูง ขาวสะอาดเหมือนอาบน้ำอยู่ตลอดเวลา นอกจากความพิเศษทางด้านวิชาการ แถมยังเป็นหมอ เธอก็เหมือนเด็กสาวคนอื่นๆ นั่นแหละ ไฮด์โปรไฟล์แนวหล่อเลอค่าต่อสังคมขนาดนี้เป็นใครใครก็หลง ถ้าไม่นับที่เขาตัดเกรดสูงจนสอบตกทั้งภาควิชา!! เรียกเธอเข้าห้องเย็นเดี่ยวไปแก้แกรมม่า เธอเกือบไม่ได้สอบจนต้องมาลงเรียนเทอมใหม่ก็เพราะเขา ผลกรรมตามทันตาหลังจากนั้น เพราะรุ่นเธอไม่มีใครเข้าแลปกล้าเลือกเขาเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาเลย ชื่อเสียงเลื่องลือทำเอานักศึกษาเข็ดขยาดกันจนถึงปีต่อมา อย่างนี้ต้องเรียกหล่อสังหารล่ะสิไม่ว่า ยิ่งตอนเขาพาเมียมาเปิดตัวอีก อกหักกันเป็นแถว อันนี้เบื่อมาก… ขอยืมคำพี่ส้ม ดีที่จบคอร์สเวิร์คอาจารย์ที่ปรึกษาส่งเธอไปทำวิจัยที่อื่นให้พอเยียวยาแผลในใจ อาจจะมีครั้งสองครั้งที่เธอเจอเขาโดยความบังเอิญทั้งที่ไม่ได้อยากเจอ แต่เธอก็ไม่ค่อยได้เจอเขาอีกเลยหลังจากนั้น จนปีก่อนเพิ่งรู้ว่าเขาเป็นประธานหลักสูตร ตอนที่เธอทำเรื่องขอขยายเวลา แล้วเขาไม่เซ็นให้ผ่าน! ถามหาเหตุผลของการขยายเวลาการศึกษา อย่างที่ไม่เคยมีอาจารย์คนไหนกล้าทำมาก่อน!! ไม่ไว้หน้าอาจารย์ที่ปรึกษาเธอที่มีตำแหน่งเป็นถึงฝ่ายบริหารของมหาวิทยาลัย เล่นทำเอาอาจารย์เดือดปุด แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะตำแหน่งของเขา แต่มันก็มีข้อดีคือทำให้อาจารย์ที่หันไปเอาดีแต่ด้านบริหารหันมาสนใจเธอบ้าง หลังจากทำเธอตกหลุมดำมาเป็นปีจนแทบจะเป็นโรคซึมเศร้า ‘อ้อ ดีครับ จะตั้งใจเซ็นให้นะ’ นัทธ์กมลยังจำได้ วันนั้นบังเอิญเจอเธอวิ่งไปบอกเขา อยากขอบคุณด้วยล่ะที่เขาทำตัวเป็นตัวเร่งทางอ้อมให้ แต่ก็ไม่รู้ว่าตาฝาดไปหรือเปล่าที่เห็นมุมปากยักโค้งกระตุกนิดๆ เหมือนจะ…ยิ้ม หรือเปล่านะ? ไม่แน่ใจ แต่ช่างเขาเถอะ ตอนนี้เอาตัวเองให้รอดก่อนดีกว่า อยู่แต่หน้าจอคอมฯ ทั้งวันแบบนี้ตอนนี้หางตาเธอนี่สิชักกระตุก หลังก็แข็งร่ำๆ ว่าอีกไม่นานหมอกายภาพได้ถามหาแน่ ดีที่อเมริกาโน่น้ำผึ้งมะนาวร้านโปรดพอเยียวยาจิตใจให้มีแรงเขียนเล่มต่อไป มันช่วยได้มากจริงๆ แลกกับค่าส่งห้าสิบบาท หญิงสาวทนนั่งแก้พาร์ทผลการทดลองจนเสร็จ ส่งอีเมลล์ให้อาจารย์ที่ปรึกษาเรียบร้อยก็เผลอหลับไป ก่อนตกใจตื่นขึ้นมาเพราะเสียงข้อความแชท SomSom: วันนี้คนโปรดของน้องเป็น speaker ค่ะ ลุคส่งออกคือดีมาก SomSom: ส่งรูป SomSom: แต่เมื่อเช้า เสื้อเชิ้ตเขาปลดกระดุมกันเม็ดเดียวใช่มั้ยคะ พี่แกปลดสองเม็ดค่ะ! เลือดกำเดาจะไหล’ KK กระดิ่งหมา: ฮ่าๆ น้องเหมือนเห็นตัวเอง SomSom: ทำไม ปกติเขาชอบปลดสองเม็ดเหรอ KK กระดิ่งหมา: ขี้อ่อยเนอะ อีกฝ่ายไม่ได้ตอบกลับน่าจะติดธุระอยู่ ส่วนเธอก็มีธุระต้องไปทำเหมือนกัน วันทั้งวันผ่านไป จนเกือบเที่ยงคืน เธอกำลังจะนอนแล้วเชียว ก็มีข้อความส่งเข้ามาอีก SomSom: น้องกรุ๊งกริ๊ง ผู้ชายของน้องใส่กางเกงบอลขึ้นเครื่องค่ะ! แต่เพราะง่วงมากเหนื่อยมาก รบราฆ่าฟันกับแอดไวซ์เซอร์มาทั้งวัน เธอเลยตอบรุ่นพี่ไปได้แค่สองสามคำก็ฟุบหลับไปคาโทรศัพท์ ปากเล็กน่าเอ็นดูขมุบขมิบ “ขี้อ่อย!”