“กรุ๊งกริ๊ง…” เสียงทุ้มเรียกอีกครั้ง แรงกระชับบนฝ่ามือที่สั่นน้อยๆ กระแสอุ่นวาบจากปลายนิ้วส่งผ่านถึงหัวใจเรียกนัยน์ตาอ้างว้างให้เหลือบขึ้นไปมอง เห็นใบหน้าคมอยู่ใกล้จนรู้สึกได้ถึงลมหายใจของเขาที่สัมผัสรดแก้มแผ่วๆ
“โอเคมั้ย”
หญิงสาวเกือบส่ายหน้า…ไม่โอเค ใกล้จนเห็นชัดแม้กระทั่งขนตาขนาดนี้ ความอ้างว้างในแววตาคู่หวานหายไปโดยพลันเหลือเพียงหัวใจที่เต้นแรงยิ่งกว่าเก่ากับสิ่งที่เขาทำ คิ้วเข้มเลิกขึ้นเป็นเชิงถาม
“มะ… ไม่เป็นไรค่ะอาจา…”
นัทธ์กมลตะกุกตะกักตอบ คำสุดท้ายของประโยคที่เกือบหลุดออกไปถูกเก็บทันด้วยคิ้วเข้มที่ขมวดฉับ เขาส่งสายตาดุเป็นเชิงห้าม
“พี่” เสียงทุ้มแก้ให้
หือ… คราวนี้ปมเปลี่ยนมาอยู่บนคิ้วคนฟังแทน
“ไม่เป็นอาจารย์แล้ว เรียกพี่สิ ไม่งั้นเขาได้นินทากันทั้งโรงพยาบาล” …แค่นี้ไลน์คนทั้งโรงพยาบาลก็ดังไม่หยุด ไม่เชื่อให้เธอหันไปดูสายตาพยาบาลที่มองเราอยู่ แค่นี้ก็ไม่รู้พรุ่งนี้ชีวิตเขาจ
