“โอ๊ย”
มือบางยกขึ้นกุมท้อง ความปวดที่อยู่ๆ ก็แล่นขึ้นมาทำเอาร่างบางถึงกับเซ เธอคงล้มไปแล้วถ้าคนที่อยู่ด้านหลังไม่ก้าวเข้ามาประคองไว้ได้ทัน
“กรุ๊งกริ๊ง เป็นอะไร” ธีรกรถามเสียงเครียด เขาได้คำตอบตั้งแต่เห็นเธอเอามือกุมท้องตัวเองไว้ ทว่าคนหน้าซีดกลับเม้มปาก ส่ายหน้า ทั้งที่ตัวงอเป็นกุ้งต้ม
“ไม่เป็นไรค่ะ”
“จะไม่เป็นไรได้ยังไง ไปนอนบนเตียงก่อน ขอผมตรวจหน่อย”
เขาสั่ง ประคองไปด้วย แต่คนในอ้อมแขนขัดขืน คิ้วเข้มขมวดส่งสายตาดุให้เด็กดื้อ เธออึกอักก่อนเงยหน้าขึ้นมาบอกหน้าเจื่อน
“กลับไปกินยาก็หาย”
“แล้วอยู่กับหมอตรงนี้ จะทนกลับไปกินยาทำไม ยาอะไรก็ไม่รู้”
“รู้ค่ะ ไปซื้อมาจากร้านขายยา เภสัชบอก มีติดห้องไว้ ปกติเป็นโรคกระเพาะอยู่แล้ว” เสียงเบาสารภาพ
ยังจะเถียง ก็น่าอยู่หรอก เมื่อคืนกินแต่เหล้า ที่เมื่อกี้บอกว่ากินข้าวมาแล้วก็คงโกหกสินะ แล้วถ้าให้เขาเดาวันนี้เธอก็คงยังไม่น่าจะได้กินอะไร
ธีรกรส่าย
