เมียเด็ก

โลกมันโหดร้าย เราก็อย่าร้ายเหมือนมันสิครับ ผมยืนมองตู้ล็อคเกอร์ตัวเองอย่างอึ้งๆ ข้าวของในตู้เละกระจัดกระจายเต็มไปหมด มือผมสั่นระริกที่สั่นไม่ใช่เพราะว่ากลัว เเต่ผมโกรธเเละผมก็รู้ดีว่าใครมันเป็นคนทำเรื่องต่ำๆ เเบบนี้ เเละมันคงจะเป็นใครไม่ได้นอกซะจาก 'บีทส์บอส' เเค่ชื่อมันก็ไม่เหมือนคนอื่นซะเเล้วยังจะชอบทำตัวเเปลกๆ ใส่คนอื่นเขาอีก มันคงคิดว่าเป็นลูกคนรวยเเล้วจะข่มใครก็ได้งั้นเหรอ เหอะ! เว้นผมไว้คนนึงก็เเล้วกัน! ตอนนี้ผมกำลังเรียนอยู่ที่คณะนิเทศศาตร์สาขากำกับการเเสดง เเต่ผมชอบร้องเพลงมากเลยนะอันที่จริงถ้าสอบติดก็อยากเรียนอยู่หรอกเเต่ดันไม่ติดนี่สิ แต่โชคดีที่ยังพอมีความฉลาดหลงเหลืออยู่ในสมองบ้าง - - "ลูกพีชๆ มึง..เเฮ่กๆ " "อะไรของมึงค่อยๆ หายใจก่อนเดี๋ยวตายกันพอดี"ผมหันไปบอกไอ้เฟรมนี่วิ่งหอบหายใจเหนื่อยมาหาผม มันเป็นเพื่อนที่ผมรักที่สุดเลยเเหละ แล้วแม่งยังเป็นคนที่ทันโลกมากที่สุดเท่าที่ผมเคยรู้จักมา เรียกได้ว่าโลกรู้ เฟรมรู้! อันที่จริงผมก็ไม่ได้รู้จักโลกใบนี้มากหรือดีกว่าคนอื่นนักหรอก เเต่โลกสร้างมาให้ผมต้องตั้งกำเเพงในหัวใจสูงขึ้นเพื่อป้องกันคนที่จะมาทำร้ายให้ผมเจ็บอีก ไม่ใช่ว่าผมไม่เคยมีความรัก แต่ทุกครั้งที่หัวใจผมมันกำลังจะอินเลิฟมันก็มักจะต้องมีอะไรบางอย่างมาทำให้ผมต้องหันหน้าหนีมันตลอด เพราะงั้นทุกวันนี้ผมเลยเลือกที่ชอบในที่เงียบๆ ของตัวเอง ไม่บอกใคร ปิดบังมันไว้คนเดียว... "ไอ้บอสมันเอาอีกเเล้ว" "มันทำไม"ผมถามอย่างใจเย็น "มันเอาป้ายเเบนเนอร์รูปมึงมายืนโชว์หน้าตึกคณะอีกเเล้วว่ะ" "ช่างเเม่งเหอะเดี๋ยวมันเหนื่อยมันก็คงจะหยุดเองนั่นเเหละ" ผมพูดอย่างเหนื่อยหน่ายใจให้ตายผมก็ไม่มีวันชอบไอ้บอสมันหรอกบอกเลย ที่ล็อคเกอร์ผมเละเทะเเบบนี้ไม่ใช่เพราะมันเหรอไง ปัญญาอ่อนชอบเรียกร้องความสนใจจากผม รู้ทั้งรู้ว่าผมไม่ได้คิดอะไรกับมันเลยสักนิด! เเล้วผมจะชอบมันได้ยังไงในเมื่อไอ้เจอดีตเพื่อนของผมมันดันหลงรักไอ้เหี้ยบอสนั่น ผมไม่ทรยศเพื่อนตัวเองหรอกเเล้วก็จะไม่มีวันนั้นด้วย ไอ้เจพอรู้ว่าไอ้บอสคิดอะไรกับผมมันก็เลิกคบผมไปเลย เเต่ผมไม่ใส่ใจเท่าไหร่หรอก เพราะผมแคร์เฉพาะคนที่อยู่กับผมเท่านั้นแหละ อีกอย่างนะผมไม่มีเวลามานั่งคิดเรื่องบ้าๆ พวกนั้นหรอก เอาเวลาไปหาเงิน หาทองดีกว่าเยอะ! "มึงก็ระวังหน่อยนะเว้ย ไอ้เจมันคงไม่ชอบใจเเน่ๆ อะ"มันพูดด้วยสีหน้าที่เป็นห่วง "อืม ขอบใจมึงมากนะเเต่กูต้องไปทำงานเเล้วว่ะ" "เออทำงานดีๆ นะมึง มีอะไรก็โทรหากูได้ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง" "ขอบใจนะเฟรม กูไปก่อนนะ"ผมโบกมือลาไอ้เฟรมมัน แล้วก็มุ่งหน้าไปที่ทำงานทันที ตอนนี้ผมทำงานไม่เชิงพาร์ทไทม์หรอกเพราะพี่เเทนเขาให้ผมทำเต็มตัวเลยจะได้เงินเดือนเท่าคนงานทั่วไป ผมจะทำหลังเลิกเรียนจนร้านเลิกแล้วถึงกลับจะได้ครบค่าชั่วโมงตามแรงงานทั่วไปด้วย พี่เเทนรู้ว่าผมอยู่คนเดียวเขาคงสงสารนั่นเเหละถึงยอมให้ผมทำงานที่ผับด้วย เเต่ลุงเ*******ูขนาดนั้นผมก็ยังวางใจไม่เต็มร้อยหรอก คนบ้าอะไรเต๊าะเก่งเป็นบ้าเลยถึงเเม้จะรู้จักกันมานานก็เถอะ เวลามันคงไม่ได้เป็นเครื่องพิสูจน์ว่าคนๆ นั้นเป็นคนดี มันอาจจะใช้ได้กับคนอื่น แต่ตาเฒ่านี่ไม่มีทาง ผมเห็นเต๊าะตั้งแต่พนักงานเสิร์ฟยันป้าล้างห้องน้ำ รสนิยมไหนก็ไม่รู แต่บางครั้งผมก็กลัวใจตัวเอง กลัวว่าจะชอบเขาเหมือนทุกวันนี้ที่มันเป็นอยู่ กลัวเขารู้ตัว นี่แหละประเด็น เเต่ติดที่พี่มัน 'หื่น'! "ลูกพีชมึงจะไปไหน! " "ปล่อยกูไอ้บอส! "ผมหันไปตวาดเเว้ดใส่ไอ้บอสมันที่เดินเข้ามารั้งเเขนผมเอาไว้เเน่น "มึงจะไม่รับรักกูใช่มั๊ยวะ! " ผมล่ะอยากจะขย่อนไก่ทอดเมื่อกลางวันออกมาซะจริง จะมีวันไหนที่มันไม่ทำตัวน่ารำคาญหรือปล่อยคำเสี่ยวๆ จนมันทำให้ผมอยากอ้วกบ้างไหมวะเนี่ย หงุดหงิด! "เออ! ..เเล้วก็ช่วยเอาไอ้โปสเตอร์มึงออกด้วย"ผมพูดพลางชี้ไปที่โปสเตอร์ที่ถูกสาวขึ้นไปอยู่บนเสาสูงโดยฝีมือพวกเพื่อนๆ นรกมันนั่นเเหละ "มึงจะเล่นตัวเหี้ยอะไรนักหนาวะลูกพีช..มีสาวๆ กี่คนที่อยากเป็นเมียกูเต่กูเลือกมึง! " "เเต่กูไม่เอามึง! "ผมตอกกลับเสียงดังฟังชัด "เพราะอะไรวะ มึงเเม่งโกหก..เหมือนกับเเม่มึงไง.." เพี๊ยะ!! ผมง้างฝ่ามือฟาดลงไปที่หน้าของไอ้บอสเต็มเเรงจนหน้าหัน ถ้าว่าผมหรือดูถูกผมจะไม่ว่าเลย เเต่นี่มันมากเกินไปเเม่ผมไม่ได้ไปทำอะไรให้มัน! มันคงจะดีกว่านี้ถ้าเรายังเป็นเพื่อนกันได้ แต่ผมมาคิดๆ ดูแล้ว ผมไม่อยากมีเพื่อนเหี้ยๆ แบบมัน! "อย่ามาลามปามถึงเเม่กู! " "มึงมันเด็กใจเเตกทำงานที่ผับบาร์คนอายุรุ่นเราไม่มีใครเขาทำหรอกเว้ย! "ไอ้ตูมตามเพื่อนไอ้บอสมันพูดขึ้น ทำเอาเบื้องล่างผมนี่สั่นระริก "ไอ้ตามเงียบกูไม่ได้สั่งให้พูด! " "เลิกยุ่งกับชีวิตกูสักที..จะไปตายที่ไหนก็ไปเหอะว่ะ! อีกอย่างคนเขาทำมาหาแดกน่าอายตรงไหน พวกมึงเกาะพ่อแม่แดกยังไม่สำเหนียก! " “ไอ้พีช!” ไอ้ตามมันทำท่าจะเข้ามาซัดผมแต่ถูกไอ้บอสมันห้ามเอาไว้ซะก่อน "งั้นมึงก็เตรียมตัวไว้ให้ดีละกันลูกพีช..มึงกับกูจะได้เห็นดีกันเเน่" ผมไม่ได้ตอบอะไรกลับไปเพียงเเค่เดินหนีออกมาจากตรงนั้นให้เร็วที่สุด บางทีพวกนี้มันก็คงไม่มีค่าพอที่จะได้รับความสนใจจากผมหรอกนะ มันเสียเวลามาก! ชีวิตของเด็กที่ไม่มีพ่อเเม่คอยอยู่ด้วยมันคงหนาวเหน็บมากเเค่ไหนคนหัวอกเดียวกันคงรู้ดี เเต่ผมไม่! ..ตั้งเเต่เล็กจนโตเเม่ดูเเลผมดีมาตลอด เพียงเเค่ตอนนี้เเม่ไม่อยู่เเล้วเเค่นั้นเอง.. แต่ถึงยังไงปมในใจพวกนั้นมันก็ไม่สามารถทำให้ผมหมดสิ้นความหวังในชีวิตหรอกครับ ชีวิตของผมจะต้องมีวันพรุ่งนี้เสมอ Sex (Y) Club ผมเดินเข้ามาเปลี่ยนชุดเป็นพนักงานเสิร์ฟชุดสีขาวผูกโบว์ดำ มือข้างขวาถือถาดมือข้างซ้ายก็ถือผ้าช็ดโต๊ะ หลังเลิกเรียนผมจะมาทำความสะอาดเสิร์ฟอาหารที่นี่เป็นประจำ มันอาจจะไม่ง่ายที่ต้องเรียนเเละทำงานไปด้วย เเต่ชีวิตผมมันไม่มีอะไรดีอยู่เเล้วเพราะงั้นเราก็ต้องดิ้นรนกันไป "ไม่ไปถูในห้องพี่เเทนล่ะครับ" ผมหยุดมือที่กำลังเช็ดโต๊ะอยู่เงยหน้ามองคนตัวสูงที่ยืนส่งยิ้มเจ้าเล่ห์มาให้ แต่นี่มันเวลางาน เขามันโคตรป่วนเลยให้ตายเหอะ! “หลบ” “พี่พูดด้วยดีๆ นะครับ” “ว่างนักก็ไปที่อื่นเถอะครับ เกะกะ” ผมวางผ้าที่มือลงก่อนจะยกมือไหว้เขาเเล้วก้มหน้าก้มตาถูโต๊ะต่อ ผมไม่ได้ไม่เคารพเขาแต่เจ้าตัวนั่นแหละทำตัวไม่น่าเคารพเองทั้งนั้นอะ อีกอย่างรู้สึกหัวร้อนเพราะไอ้เวรบอสไม่หาย "นี่ลูกพีชจะไม่ไปถูในห้องพี่หน่อยเหรอครับ" หมับ! เขาเดินมาคว้าข้อมือของผมเอาไว้ก่อนจะออกเเรงดึงจนผมเซถลาเข้าไปชนเข้ากับอกเเกร่งเขาอย่างจัง คนตัวสูงยื่นหน้าเข้ามาใกล้มุมปากสวยกระตุกยิ้มขึ้นนิดๆ "ห้องลุงพีชถูเเล้ว"ผมตอบกลับเสียงเรียบทำหน้าตาไม่สนใจเขา มันยิ่งทำให้คนตรงหน้าไม่พอใจอย่างหนักกระชับอ้อมกอดเเน่นกว่าเดิม คนหรืองูเหลือมวะเนี่ยรัดเเน่นฉิบหายเลย! "จะเรียก 'พี่' หรือ 'ผัว' ก็ได้นะครับ เเต่ขอร้องอย่าเรียกลุงได้ไหมเเทงใจดำมากเลย" "อย่ามาทำนิสัยเหมือนผมเป็นเด็กในสังกัดลุงนะ!! ...ไอ้ลุงหื่น! " ผั๊วะ! ผมสะบัดตัวออกจนมือผมไปกระเเทกริมฝีปากเขาเลือดไหลซิบออกมาเบาๆ คนตรงหน้าร้องโอดโอยมือจับที่มุมปาก ผมไม่ได้ตั้งใจตบเขาซะหน่อยมือมันไปโดนเอง ทำไมผมเป็นคนมือหนักขนาดนี้วะเนี่ย ไม่ติดว่าทำงานที่นี่จะไปเป็นมือตบวอลเล่ย์แล้วครับ - - "ขอโทษลุง..พีชไม่ได้ตั้งใจ" "อะ โอ้ยยยยยยย..เจ็บจังเลย.." เขาเหลือบมามองผมเเวบนึงก่อนจะร้องโอดโอยออกมาอีกรอบ ซวยเเท้ผมเนี่ย! ทำไมต้องมาเจอเจ้าของร้านหื่นกามเเล้วก็โรคจิตเเบบนี้ด้วยวะเนี่ย "มานี่ดิลุงเดี๋ยวพีชพาไปทำเเผล"ผมเดินไปคว้าข้อมือเขาเเล้วก็ลากๆ มาที่ห้องทำงานเขา เพราะที่นี่มันมีของอำนวยความสะดวกทุกอย่าง ตั้งแต่ห้องน้ำ ห้องนอน ยันห้องนั่งเล่น ผมเดินไปหยิบกล่องทำเเผลออกมาวางตรงหน้าเขาก่อนจะหยิบสำลีกับแอลกอฮอลล์ชุบหมาดๆ ส่งให้เขาไป แต่เจ้าตัวไม่ยอมรับมันไปเปลี่ยนมาเป็นนั่งกอดอกตบโซฟาข้างๆ แทน "มานั่งทำให้พี่หน่อยสิครับ..ตรงนี้" "ตรงไหนนะ? "ผมเลิกคิ้วใส่เป็นจังหวะเดียวที่เขาเอื้อมมือมาดึงผมลงไปนั่งที่ตักเขา มือหนายกเอวบางของผมให้หันหน้าเข้าหาตัวเรียวขาผมถูกเเยกออกอัตโนมัติ กลายเป็นเหมือนว่าผมกำลังนั่งอ่อยเขายังไงยังงั้น "นี่ลุงอย่ามาทำนิสัยเสียเเบบนี้นะ! " "ทำเเผลให้พี่หน่อยสิครับ ลูกพีชมือหนักมากเลยนะเนี่ย..พี่เเทนเจ็บอะครับ"เขาพูดมือยกโอบรอบเอวผมเเน่น "ก็ปล่อยก่อนสิลุง! ..นี่ถ้าลุงไม่ปล่อยเจ็บตัวเเน่! " "อย่าใจร้ายนักสิครับ รีบๆ ทำเเผลสิถ้าปล่อยไว้นานกว่านี้พี่จะทำอย่างอื่นนะ" ปั่ก! ผมฟาดมือลงไปที่อกคนตรงหน้าเเรงๆ ก่อนที่จะค่อยๆ เเตะสำลีลงที่มุมปากของเขาเบาๆ สายตาผมเอาแต่จดจ้องอยู่ที่ริมฝีปากเเดงระเรื่อธรรมชาติจนต้องกลืนน้ำลายอึกใหญ่ นั่งท่านี้นานๆ ผมได้หัวใจวายตายเเน่นอน คนบ้าอะไรอายุก็ห่างจากผมตั้งหลายปียังจะมาทำตัวไม่น่าเคารพเอาซะเลย "นี่ลุง..มือก็ช่วยอยู่นิ่งๆ ได้มั๊ยอยากโดนต่อยอีกเหรอ"ผมง้างหมัดขึ้นอีกระลอกเมื่อมือคนตัวสูงพยายามที่จะบีบเค้นก้นนิ่มของผม ยอมรับนะว่าพี่เเกหื่นเเต่พี่เเทนก็ใจดีกับผมมากเช่นกัน ทั้งให้ทำงาน ให้ที่อยู่ที่กินผมอีกด้วย แล้วถามว่าผมกลัวเขาไล่ออกไหม บอกเลยว่า ‘ไม่’ "ค่าเทอมพอจ่ายหรือเปล่า" "พอ" "เเน่ใจเหรอ ถ้ามีปัญหาบอกพี่ได้ตลอดเลยนะ" "ไว้ถ้าพีชมีปัญหาจะเเจ้งเบิกเงินเดือนล่วงหน้าก็เเล้วกัน"ผมตอบกลับ "ถ้าการเงินมีปัญหาให้หนูมาเเก้ชุดนักศึกษาต่อหน้าพี่.."เขาพูดด้วยน้ำเสียงเเหบปนเซ็กซี่เเต่นี่ขนลุกเกรียวกราวเลย ประโยคนี้เคยได้ยินคนอื่นพูดมาก็เยอะ แต่พอมาเจอพี่แทนพูด ทำไมผมใจเต้นแรงวะ! "เลิกหื่นสักนาทีจะตายเหรอลุง! "ผมพูดจบพร้อมกับกดสำลีที่มุมปากเขาเเรงๆ จนพี่เเทนเขาเบ้หน้าด้วยความเจ็บปวดเเต่ก็ไม่วายกระตุกยิ้มกรุ้มกริ่มใส่ผม "เขาว่ากินเด็กเเล้วเป็นอมตะ"เขาว่าดวงตามีเล่ศนัย ก่อนที่จะพูดต่ออีกว่า "ให้พี่ลองกินหนูหน่อยไม่ได้เหรอ"