เช็กของ
1909 Words
รถไฮเปอร์คาร์คันหรูขับขึ้นบนถนนมอเตอร์เวย์ด้วยความเร็วหนึ่งร้อยแปดสิบกิโลเมตรต่อชั่วโมง หัวใจแกร่งของมาเฟียหนุ่มรู้สึกสับสนและวุ่นวายไปหมด เรื่องเธอมีลูกติดถูกลืมไปซะเดี๋ยวนั้น หลังจากที่เขาได้เห็นเอกสารการหย่า
“ที่หายไปสองอาทิตย์ กลับไปหามันมาสินะ” เอ่ยถามคำถามที่ค้างคาใจขึ้นมาอีกครั้ง
“เปล่า”
“แล้วหายไปอยู่ที่ไหน”
“จะสนใจทำไม ที่ผ่านมาก็ไม่เคยจะใส่ใจกันอยู่แล้ว”
“รักมันมากจนอยากจะหย่าขนาดนี้?” ถามออกไปโดยไม่หันไปมองอีกคน หัวคิ้วหนาขมวดมุ่นขณะรอฟังคำตอบ
“อืม” กัดกรามแน่นเมื่อคำตอบที่ได้ ไม่ใช่สิ่งที่อยากได้ยิน
“แล้วมาหมั้นตั้งแต่แรกทำไมวะ”
“…” เป็นคำถามที่เธอเองมากกว่าที่อยากจะถาม แต่ก็ทำได้เพียงเบือนหน้าหนีแล้วมองไปยังวิวด้านนอกด้วยหัวใจที่เจ็บหน่วง เพราะตลอดระยะเวลาสามปีที่อยู่ด้วยกันมา เธอไม่เคยมีตัวตนในสายตาของเขาเลย
“ถ้าสองเดือนนี้ไม่ท้อง ฉันจะยอมหย่าให้” สิ้นเสียงทุ้ม รถไฮเปอร์คาร์คันหรูสีดำก็เร่งความเร็วขึ้นตามอารมณ์คุกรุ่นของคนขับ หญิงสาวได้แต่นั่งกอดอก กัดริมฝีปาก มองออกไปนอกกระจก สมองพยายามประมวลผลคำพูดและการกระทำของเขาที่ขัดแย้งกันสิ้นเชิง บางทีเขาก็ทำเหมือนรัก เหมือนหวง แต่บางทีก็เหมือนแค่ต้องการเอาชนะกันเพียงเท่านั้น
สี่ชั่วโมงผ่านไป รถไฮเปอร์คาร์สีดำคาดส้มก็เลี้ยวเข้ามาจอดยังหน้าเซฟเฮาส์หลังใหญ่ที่ตั้งอยู่ชานเมือง รอบบ้านมีเพียงป่าและภูเขาล้อมรอบ ลูคัสดับเครื่องเสร็จก็เดินลงไปด้านล่างทันที
เมื่อเปิดประตูบ้านเข้าไปก็เจอเข้ากับแม่บ้านที่มาทำความสะอาดและจัดเตรียมของไว้ให้กับพวกเขา
“ทุกอย่างเรียบร้อยหรือเปล่า”
“เรียบร้อยแล้วค่ะคุณผู้ชาย”
“เสร็จแล้วก็ออกไปได้” แม่บ้านวัยกลางคนค้อมศีรษะเล็กน้อยก่อนจะทำท่าเดินจากไป
“เดี๋ยว”
“คะ คุณผู้ชาย”
“ซื้อของเข้ามาให้อาทิตย์ละครั้งพอ ไม่ต้องเข้ามาทุกวัน”
“ค่ะ คุณผู้ชาย”
“ไปได้” ดวงตาน้ำตาลคมเข้มมองหาร่างหญิงสาวคนที่มาด้วย แต่ก็พบว่าเธอนั้นยังคงนั่งอยู่บนรถไม่ยอมลงตามมา
“จะนอนบนรถหรือไง”
“…”
“ลงมามิลด้า”
“…”
“ที่นี่ไม่มีสัญญาณ” เอ่ยขึ้นเมื่อเห็นเธอกำโทรศัพท์มือถือไว้แน่น
“…”
“จะลงเองหรือให้อุ้ม” มาทิลด้าเหลือบตามองคนที่ยืนอยู่อย่างใช้ความคิด เธอไม่นึกว่าเขาจะพามาไกลขนาดนี้
“ไม่ต้อง ฉันลงเอง” เมื่ออีกคนทำท่าจะช้อนอุ้ม ขาเรียวเล็กก็ก้าวลงจากรถทันที ดวงตากลมมองสำรวจไปรอบ ๆ บ้านที่ตั้งอยู่ท่ามกลางป่าเขา วิวด้านหน้าและด้านหลังเห็นภูเขาที่แห้งแล้งมากมายราวกับเธออยู่ใกล้กับเหมืองแร่ของเมืองไหนสักเมือง
เมื่อทั้งคู่เดินเข้ามาในตัวบ้าน ลูคัสก็ปิดประตูแล้วเดินตรงไปยังโซนห้องครัวสไตล์ยุโรปสมัยเก่าที่ถูกตกแต่งอย่างหรูหรา มือหนาหยิบขวดไวน์ราคาแพงออกมาเปิด แล้วเทของเหลวสีแดงใส่จนเต็มแก้ว ก่อนจะกระดกมันทั้งหมดในทีเดียวทั้งที่ตนนั้นไม่ชอบการกินแอลกอฮอเลย
“อ๊ะ!!” ร่างที่หันหลังอยู่ถูกจับกดลงบนโซฟาตัวใหญ่สุดหรูอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว
แคว้ก!! อาภรณ์ด้านบนถูกฉีกออกจนขาดวิ่น ยกมือขึ้นมากุมสองเต้าแต่ก็ถูกมาคัสกดสองมือลงข้างศีรษะ
“นะ นายจะทำบ้าอะไร”
“ฉันจะเช็กของของฉัน” สายตาคมมองสำรวจเรือนร่างที่ขาวสะอาด ไร้ร่องรอยอย่างที่เขาคิด
“…”
“อ้าขามิลด้า” รวบข้อมือเล็กทั้งสองข้างกดใว้เหนือศีรษะเธอด้วยมือเพียงข้างเดียวก่อนอีกมือจะพยายายามล้วงเข้าไปจุดกลางกายของเธอ
“เป็นบ้าไปแล้วหรือไง”
“อย่าหนีบขามิลด้า”
“มันจะเกินไปแล้วนะลุค”
“ทำไม หรือว่าเธอกลับไปเอากับมันมาจริง ๆ”
“นายเป็นบ้าอะไร หยุดนะ อื้อ!! อย่าล้วงเข้ามานะ”
“คิดจะกลับไปหามัน เธอมีสิทธิ์อะไร”
“หยุดทำบ้า ๆ นะลูคัส”
เสียงหัวเราะหึในลำคอพร้อมกับมุมปากกระตุกยิ้มเมื่อได้ยินเธอเรียกเขาด้วยชื่อเต็ม
“ตราบใดที่ฉันยังไม่เซ็นใบหย่า เธอก็ยังเป็นเมียฉันมิลด้า เธอไม่มีสิทธิ์ไปเอากับหมาตัวไหนทั้งนั้น”
“อื้อออ หยุดนะลูคัส อย่าทำแบบนี้” จมูกโด่งก้มลงไปซุกไซ้ซอกคอที่หอมละมุนกลิ่นดอกไม้ ริมฝีปากอุ่นขบ เม้ม ไปตามจุดอ่อนไหวจนขึ้นเป็นรอยกลีบกุหลาบสีแดงระเรื่อ
“พ่อของเด็กอยู่ที่ไหน”
“ฉันถามว่าผัวเก่าเธออยู่ที่ไหนมิลด้า” ผงกหัวขึ้นมามองพร้อมกับตะเบ็งเสียงใส่ ดวงตาทั้งสองข้างแดงก่ำด้วยความหึงหวงโดยไม่รู้ตัว
“จะอยู่ที่ไหนก็ไม่ได้เกี่ยวกับนาย ปล่อย!!”
“หึ แตะต้องไม่ได้เลยสินะ”
“อื้ออ มันเจ็บนะ อย่ากัด” เต้าอวบทั้งสองข้างโดนบีบเต็มความแรงพร้อมกับเขี้ยวฟันที่งับกัดราวกับต้องการจะลงโทษเธอ ลูคัสเลื่อนริมฝีปากขึ้นไปที่ลำคอก่อนจะเม้มดูดอย่างรุนแรง นี่เป็นครั้งแรกที่เขาทำตัวป่าเถื่อนใส่เธอแบบนี้
“ยังกลับไปเอากับมันอยู่หรือเปล่า”
“…” มาทิลด้านอนแน่นิ่งไม่แม้แต่จะมองใบหน้าของคนด้านบน
“ถามก็ตอบดิวะ ปากอมอะไรอยู่ฮะ” เผลอบีบกรามคนตัวเล็กอย่างลืมตัว ก่อนมาทิลด้าจะสะบัดหน้าหนีออกจากมือเขา
“อยากทำอะไรก็ทำ” น้ำเสียงเย็นชาเอ่ยขึ้น
“ก็ดี ก้อยากจะรู้ว่าจะนิ่งได้แค่ไหน”
ลูคัสก้มลงไปงับเข้าที่จุกชมพูสีหวานด้วยความแรงอีกครั้ง ก่อนจะตวัดปลายลิ้นระรัวไปมาบนตุ่มไตที่แข็งตั้ง มาทิลด้ารู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาจนต้องบิดกายเร่าเพื่อหนีสัมผัสของเขา แต่ไม่นานความเจ็บนั้นกลับถูกความเสียวเข้ามาแทนที่ จนร่างกายที่ต่อต้านในคราแรกเกิดตอบสนองความป่าเถื่อนของเขาขึ้นมา
“หึ คิดว่าจะเก่ง เสียวก็ครางออกมามิลด้า” มาทิลด้ายังคงนิ่งไม่แม้แต่จะพูดกับเขา
มือหนาเลื่อนลงไปด้านล่างก่อนจะล้วงเข้าไปใต้แพนตี้ตัวจิ๋ว จุดอ่อนไหวบนและล่างถูกปรนเปรอขึ้นพร้อมกันจนมาทิลด้าสติเริ่มหลุดลอย ตัวอ่อนระทวยไปหมดเธอหลับตาลง รู้สึกโกรธตัวเองที่ร่างกายกลับตอบสนองความป่าเถื่อนของเขา
ลูคัสค่อย ๆ ปล่อยมือบางเล็กให้เป็นอิสระ ก่อนจะผงกหัวขึ้นมามองคนที่กลั้นเสียงครางแต่ลำตัวกลับแอ่นโค้งรับสัมผัสของเขา
“ฉันถามว่ายังกลับไปเอากับมันอยู่ไหม” สะกดชัด ๆ ทีละคำ สีหน้าฉายชัดถึงความไม่พอใจเมื่อเห็นอีกคนเลี่ยงที่จะตอบ
“จะถามทำไม ในเมื่อนายบอกเองว่าฉันจะไปเอากับใครก็ได้”
“หึ เอากับใครกก็ได้งั้นหรอ”
“อะ อื้อออ” สองนิ้วเรียวยาวกดเข้าไปในโพรงสีหวานจนมิดเมื่อได้ยินคำตอบประชดประชั้น
“ตอนอยู่กับฉันที่บอกกลับบ้านทุกศุกร์ เสาร์ อาทิตย์ ไปเอากับมันมา?”
มาทิลด้าเงียบไม่ตอบ
“ถามก็ตอบดิวะแม่ง จะโกหกห่าอะไรก็โกหกออกมา”
ใบหน้าเล็กถูกอีกคนจับให้หันมาสบตา หยาดน้ำใสเริ่มไหลออกจากหางตาเมื่อเห็นสีหน้าของคนที่ถาม สองมือเล็กยกขึ้นมาจับข้อมือแกร่งที่บีบกรามเธอไว้แน่น
“ไปเจอผัวเก่าลับหลังผัวใหม่งั้นหรอมิลด้า” ถามน้ำเสียงนิ่ง สีหน้าฉายชัดถึงความไม่พอใจในคำตอบ
“อืม”
“เลว เธอมันเลว เธอต่างหากที่สำส่อนไม่ใช่ฉัน มิลด้า”
“ถ้าคิดแบบนั้น งั้นก็ปล่อยกันไป จะมาทำแบบนี้อีกทำไม จะมาแตะต้องตัวคนสกปรกแบบฉันทำไมลุค” เหมือนถูกเข็มนับพันเล่มทิ่มแทงเข้าไปซ้ำ ๆ รู้สึกผิดหวังที่เขาดูถูกความรักที่เธอมีให้มาตลอด ดวงตากลมค่อย ๆ ปิดลงพร้อมกับหยดน้ำตาที่ค่อย ๆ ไหลออกจากหางตา ไม่อยากแม้แต่จะมองหน้าเขาอีกต่อไป
“เธอเป็นเมียฉันมิลด้า อย่าฝันที่จะได้กลับไปหามัน” พูดเสียงลอดไรฟันขณะถอยไปปลดเสื้อผ้าตัวเองออก
ตุบ!!
ขณะที่เขากำลังจะถอดกางเกงออก มาทิลด้าก็งอเข่าแล้วยันเข้าที่หน้าท้องแกร่ง จนคนตัวสูงเสียหลักหงายหลังตกโซฟาไป เธอใช้โอกาสนั้น วิ่งหนีเข้าไปในห้อง ห้องหนึ่งก่อนจะกดล็อกประตูไว้
“เปิดประตูมิลด้า” ร่างเล็กนั่งลงกับพื้นที่เย็นเฉียบกอดเข่าตัวเอง ปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมาอย่างที่ไม่เคยจะเป็น
การกลับมาครั้งนี้ก็เพื่อขอหย่า เธอจะไม่ปล่อยให้พลาดท้องเป็นครั้งที่สองของชีวิตอีกแน่นอน ไม่ใช่ว่าไม่อยากมีลูกกับเขา แต่สถานการณ์ตอนนี้มันเปลี่ยนไปแล้ว หากเขามีลูกกับคนอื่นจริง ๆ เธอจะไม่ยอมอยู่เป็นโลกอีกใบของเขาเป็นแน่
“ออกมามิลด้า”
ปัง ปัง ปัง!!
“มิลด้า” เสียงเคาะประตูดังรัว ๆ พร้อมเสียงเอ่ยเรียกอย่างฉุนเฉียว
“เธอเลือกแบบนี้เองนะมิลด้า รับให้ไหวละกัน” เสียงชายหนุ่มเงียบไปสักพัก มาทิลด้าลุกขึ้นแต่ยืนแล้วมองบานประตูอยู่เงียบ ๆ ภายในความมืด
แกร่ก!!
เมื่อประตูถูกไขกุนแจเปิดเข้ามา เท้าเรียวเล็กก็รีบวิ่งสวนออกไป หวังจะหนีแต่ลูคัสกลับคว้าเอวเล็กนั้นไว้ทัน
“มิลด้า”
“อ๊ะ!!”
“คิดว่าจะหนีได้เหรอห้ะ” สองมือแกร่งกอดเอวเล็กไว้แน่นก่อนจะอุ้มเธอไปกดลงบนโซฟา
“ปล่อยฉันนะลูคัส”
“ปล่อยแน่ ไม่ต้องกลัว”
“ไอ้บ้า ไอ้คนนิสัยไม่ดี นายทำแบบนี้ทำไม ไม่ได้รักแล้วมาทำแบบนี้ทำไม”
“อย่าดิ้นมิลด้า”
“อย่านะลูคัส”
“ถ้ายังเรียกลูคัสอีก พรุ่งนี้อย่าหวังว่าจะได้ลุกออกจากเตียง”
“นายทำแบบนี้ทำไม นายเองก็มีลูกมีเมียของนายอยู่แล้วนะ” พยายามกระถดตัวหนีเมื่ออีกคนแทรกกายเข้ามากลางหว่างขา
“อย่าพูดอะไรโง่ ๆ”
“ยะ อย่าใส่มันเข้ามานะ”
“อย่าหุบขามิลด้า”
“ฉันก็ยอมหย่าให้แล้วนี่ไง จะเอาอะไรอีก”
“แล้วใครบอกให้เธอยอม”
“นายต้องการอะไรกันแน่ลุค นายโกรธเกลียดอะไรฉันขนาดนั้น” ถามน้ำเสียงตัดพ้อ มองใบหน้าอีกคนผ่านม่านน้ำตา เธอไม่เข้าใจว่าตัวเองไปทำอะไรให้เขาเกลียดนักหนา ถึงอยากทรมานกันด้วยวิธีแบบนี้ เพียงแค่อยากเอาชนะถึงกับต้องผูกมัดกันไว้ด้วยวิธีนี้อย่างนั้นหรือ
- Writer
