มาเฟียกับเมียของตาย

“ทำไม? เพราะพ่อไอ้เด็กคนนั้นที่เป็นรักแรกใช่ไหมถึงทำให้เธอกลับมาขอหย่ากับฉัน” “…” “ตอบ มาทิลด้า” “ฉันก็คน ฉันก็มีหัวใจ ถ้านายไม่คิดจะรักกันเลยก็แค่ปล่อยกันไป” “หึ ปล่อยงั้นหรอ ปล่อยแน่ แต่ปล่อยในนะ” พูดจบคนที่โมโห ก็ลากเธอไปที่รถก่อนจะขับออกไปยังเซฟเฮาส์ส่วนตัวที่ไม่มีใครรู้จัก บอดีการ์ดของหญิงสาวจะตาม แต่เธอยกมือขึ้นห้ามเพราะก็อยากรู้เหมือนกันว่าอีกคนต้องการจะทำอะไรและทำไปทำไม “ที่หายไป กลับไปหามันมาสินะ” “เปล่า” “แล้วหายไปอยู่ที่ไหน” “จะสนใจทำไม ที่ผ่านมาก็ไม่เคยจะใส่ใจกันอยู่แล้ว” “รักมันมากจนอยากจะหย่าขนาดนี้?” ถามออกไปโดยไม่หันไปมองอีกคน หัวคิ้วหนาขมวดมุ่นขณะรอฟังคำตอบ “อืม” กัดกรามแน่นเมื่อคำตอบที่ได้ ไม่ใช่สิ่งที่อยากได้ยิน “แล้วมาหมั้นทำไมตั้งแต่แรกวะ” “…” เป็นคำถามที่เธอเองมากกว่าที่อยากจะถาม แต่ก็ทำได้เพียงเบือนหน้าหนีแล้วมองไปยังวิวด้านนอกด้วยหัวใจที่เจ็บหน่วง เพราะตลอดระยะเวลาสามปีที่อยู่ด้วยกันมา เธอไม่เคยมีตัวตนในสายตาของเขาเลย “ถ้าสองเดือนนี้ไม่ท้อง ฉันจะยอมหย่าให้” สิ้นเสียงทุ้ม รถไฮเปอร์คาร์คันหรูสีดำก็เร่งความเร็วขึ้นตามอารมณ์ครุกรุ่นของคนขับ หญิงสาวได้แต่นั่งกอดอก กัดริมฝีปาก มองออกไปนอกกระจกด้วยจิตใจที่สับสนและวุ่นวายไปหมด บางทีเขาก็ทำเหมือนรัก เหมือนหวง แต่บางทีก็เหมือนแค่ต้องการเอาชนะกันเพียงเท่านั้น