“ทำไม? เพราะพ่อไอ้เด็กคนนั้นที่เป็นรักแรกใช่ไหมถึงทำให้เธอกลับมาขอหย่ากับฉัน”
“…”
“ตอบ มาทิลด้า”
“ฉันก็คน ฉันก็มีหัวใจ ถ้านายไม่คิดจะรักกันเลยก็แค่ปล่อยกันไป”
“หึ ปล่อยงั้นหรอ ปล่อยแน่ แต่ปล่อยในนะ” พูดจบคนที่โมโห ก็ลากเธอไปที่รถก่อนจะขับออกไปยังเซฟเฮาส์ส่วนตัวที่ไม่มีใครรู้จัก บอดีการ์ดของหญิงสาวจะตาม แต่เธอยกมือขึ้นห้ามเพราะก็อยากรู้เหมือนกันว่าอีกคนต้องการจะทำอะไรและทำไปทำไม
“ที่หายไป กลับไปหามันมาสินะ”
“เปล่า”
“แล้วหายไปอยู่ที่ไหน”
“จะสนใจทำไม ที่ผ่านมาก็ไม่เคยจะใส่ใจกันอยู่แล้ว”
“รักมันมากจนอยากจะหย่าขนาดนี้?” ถามออกไปโดยไม่หันไปมองอีกคน หัวคิ้วหนาขมวดมุ่นขณะรอฟังคำตอบ
“อืม” กัดกรามแน่นเมื่อคำตอบที่ได้ ไม่ใช่สิ่งที่อยากได้ยิน
“แล้วมาหมั้นทำไมตั้งแต่แรกวะ”
“…” เป็นคำถามที่เธอเองมากกว่าที่อยากจะถาม แต่ก็ทำได้เพียงเบือนหน้าหนีแล้วมองไปยังวิวด้านนอกด้วยหัวใจที่เจ็บหน่วง เพราะตลอดระยะเวลาสามปีที่อยู่ด้วยกันมา เธอไม่เคยมีตัวตนในสายตาของเขาเลย
“ถ้าสองเดือนนี้ไม่ท้อง ฉันจะยอมหย่าให้” สิ้นเสียงทุ้ม รถไฮเปอร์คาร์คันหรูสีดำก็เร่งความเร็วขึ้นตามอารมณ์ครุกรุ่นของคนขับ หญิงสาวได้แต่นั่งกอดอก กัดริมฝีปาก มองออกไปนอกกระจกด้วยจิตใจที่สับสนและวุ่นวายไปหมด บางทีเขาก็ทำเหมือนรัก เหมือนหวง แต่บางทีก็เหมือนแค่ต้องการเอาชนะกันเพียงเท่านั้น