ความรู้สึกที่พังทลาย
1543 Words
สองปีต่อมา...
รถตู้วีไอพีคันหรูสีขาวมุกจอดเทียบข้างทางเท้า ดวงตากลมจับจ้อง มองไปที่ชายหนุ่มที่ปฏิบัติต่อหญิงสาวคนหนึ่งอย่างอ่อนโยนและอบอุ่น ภาพตรงหน้าทำให้หัวใจของมาทิลด้ากระตุกไปจังหวะหนึ่ง
“นายช่วยไปสืบมาหน่อยได้ไหมว่าผู้หญิงกับเด็กคนนั้นเป็นใคร”
“ผมสืบมาแล้วครับ”
“นายรู้อยู่แล้วงั้นเหรอ”
“ผมไม่อยากให้คุณมิลด้าไม่สบายใจครับ”
“ตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ตั้งแต่วันที่คุณลูคัสกลับมาจากไปช่วยคุณมาร์คัสครับ”
“ทำไมนายปิดบังฉัน”
“…”
“คงเห็นว่าฉันโง่มากเลยสินะ”
“ผมไม่เคยคิดแบบนั้นครับ”
“แล้วปิดบังฉันทำไม”
“ผมแค่ยังไม่มั่นใจ เลยยังไม่อยากรายงานออกไปมั่ว ๆ ครับ”
“…”
“คุณมิลด้าจะเอายังไงต่อครับ” เมื่อมองผ่านกระจกหลังแล้วเห็นสีหน้าเจ้านายสาวหม่นลงจึงเอ่ยถาม
“เธอเป็นใคร แล้วเด็กนั่นลูกของใคร”
“ผมไม่ทราบครับว่าเด็กเป็นลูกใคร ผมรู้แค่ว่าคุณลูคัสพาเธอมาตั้งแต่ยังไม่ท้องหรือท้องแล้วผมก็ไม่แน่ใจครับ”
“ลูกเขางั้นสินะ”
“…” ครูซลอบมองอีกคนผ่านกระจกหลัง เลือกที่จะไม่ตอบในสิ่งที่ตนยังไม่รู้แน่ชัด
“คิดถึงลูก้าจัง” น้ำเสียงเหนื่อยล้าเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบา ไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไรต่อจากนี้ จะให้ไปตบตีกับแม่ลูกอ่อนก็คงไม่ใช่สิ่งดีที่เธออยากจะทำ แถมหญิงคนนั้นก็ดูไม่ได้มีพิษมีภัยอะไร
“กลับเพนต์เฮาส์ไหมครับ”
“ไม่อะ ขับตามไปก่อน”
ซูเปอร์มาร์เกต
“อ๊ะ!!”
“ขอโทษค่ะ”
“ขอโทษเช่นกันค่ะดิฉันไม่ทันได้มอง” หญิงสาวที่เดินมากับเด็กผู้ชายตัวจ้ำม่ำหันมาก้มหัวขอโทษกลับ มาทิลด้ามองอีกคนอย่างพินิจพิจารณา ‘ดูจากการแต่งตัวสภาพหน้าผม คงจะเลี้ยงลูกจนไม่มีเวลาดูแลตัวเองเลยสินะ’
“ไม่เป็นไรค่ะ ลูกชายเหรอคะ” เธอถอนสายตาจากหญิงสาวตรงหน้าแล้วไปจับจ้องที่เด็กชายตัวน้อย ดวงตาสีน้ำข้าวค่อย ๆ สังเกตใบหน้าเล็กทีละจุดผ่านเลนส์แว่น
“อ๋อ ใช่ค่ะ”
“หล่อมากเลยครับ” มาทิลด้าถอดแว่นออกแล้วนั่งลงเสมอเด็กน้อยหุ่นหมีที่ยืนจ้องเธออยู่พร้อมกับเอ่ยชมอย่างเอ็นดู ริมฝีปากกระจับได้รูปฉีกยิ้มอย่างเป็นมิตร พลอยให้นึกถึงเด็กอีกคนขึ้นมา
“ขอบคุณฮับ” เธอส่งรอยยิ้มให้กับเด็กชายวัยกำลังหัดพูดก่อนจะลุกขึ้นพร้อมกับเอ่ยคำขอโทษอีกครั้งกับคนเป็นแม่
“ไม่เป็นไรเลยค่ะ ดิฉันเองก็ต้องขอโทษเช่นกันค่ะ”
“งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ” กล่าวจบมาทิลด้าก็เดินแยกออกมาทันทีก่อนจะตรงไปทางห้องน้ำ
เพียะ!!
เมื่อมาเฟียหนุ่มเดินออกมาจากห้องน้ำก็โดนฝ่ามือเล็กตบเข้าจัง ๆ เต็มแรง จนใบหน้าสะบัดหันไปตามแรงตบ ลูคัสดุนลิ้นกับกระพุ้งแก้มก่อนจะปรายตามองผู้หญิงที่ตบเขาช้า ๆ
“เด็กนั่นคือลูกนายใช่มั้ยลุค”
“ฉันถามว่าเด็กนั่นเป็นลูกนายใช่มั้ย” ตะโกนใส่คนที่มีความสัมพันธ์ทางกฎหมายอย่างใส่อารมณ์โดยไม่สนใจคนที่เดินผ่านไปมา
สองปีที่ผ่านมา เธอเลิกส่งคนติดตามและเลิกตามอาละวาดเพราะเห็นว่าเขากลับมานอนที่ห้องตลอดและไม่เคยไปคุยธุรกิจดึก ๆ ดื่น ๆ เหมือนแต่ก่อน ไม่นึกเลยว่าจะโผล่มาอีกที จะมีลูกชายที่โตเดินได้ขนาดนี้
“จะไปไหน มาคุยกันให้รู้เรื่องลุค” เมื่อลูคัสจะก้าวเท้าหนี มาทิลด้าก็คว้าแขนเขาแล้วดึงกลับมา
“จะบ้าก็ไปบ้าที่อื่น ฉันอายเขา”
“ก็ตอบมาก่อนสิ นั่นลูกนายใช่มั้ย”
“เออใช่ พอใจรึยัง” ตวาดกลับด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดพร้อมกับสายตาที่กวาดมองไปยังผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมา
เพียะ!!
“ทำไมถึงมีแค่ฉันที่นายใจร้ายใส่ ทำไมอะลุค” คนตัวสูงหัวใจกระตุกวูบเมื่อได้ยินน้ำเสียงตัดพ้อ เขารีบหันหลังให้ ไม่สามารถสบตากับเธอได้อีก
“เลว นายมันเลวมากลุค นายทำแบบนี้กับคนที่รักนายได้ยังไง นายทำได้ยังไงกัน” สิ้นน้ำเสียงเศร้า หญิงสาวก็เดินชนแขนเขาออกไป สายตาคมเข้มมองตามแผ่นหลังเล็กด้วยความรู้สึกเจ็บหน่วงคล้ายมีคนโยนก้อนหินถ่วงหนักลงในใจเขา
“แม่งเอ๊ย” หมัดหนักต่อยเข้าที่กำแพงหนึ่งทีก่อนจะเดินกลับไปหาสองแม่ลูกที่รอเขาอยู่ มาทิลด้าหันหลังมามองคิดว่าอีกคนจะเดินตามมาง้อแต่เปล่าเลย เขากลับเลือกเดินไปอีกทาง
“นายเลือกเขาสินะลุค” ยกมือขึ้นปาดน้ำตาออกจากแก้ม ความน้อยใจ ความเสียใจถาโถมโหมเข้ามาราวกับกำลังเจอพายุมรสุมลูกใหญ่
เพนต์เฮาส์ลูคัส
เมื่อมาถึงเพนต์เฮาส์มาทิลด้าก็กดลิฟต์ขึ้นไปยังชั้นบนสุด เธอเดินตรงไปนั่งยังบาร์สูงก่อนจะสั่งเครื่องดื่มมานั่งดื่มตามลำพัง บรรยากาศภายในร้านมีเสียงเพลงเปิดเบา ๆ ผู้คนเบาบางตาเนื่องจากเพิ่งจะเป็นเวลาสี่โมงเย็น
เมื่อริมฝีปากเล็กจิบแอลกอฮอล์เข้าไป สมองก็หวนนึกถึงคำพูดในวันวานระหว่างเขาและเธอ
“ฉันเป็นเมียนายนะทำไมต้องใส่ถุงยางด้วย”
“ฉันไม่อยากมีลูก”
“งั้นให้ฉันไปฉีดยาคุมไหม นายจะได้ไม่ต้องลำบากใส่”
“ได้ก็ดี” แค่เพียงลองใจแต่คำตอบที่ได้กลับทำให้จุกไม่น้อย
“ไม่อยากมีขนาดนั้นเลยเหรอ”
“อืม”
“เดี๋ยวเราก็ต้องแต่งงานกัน นายไม่อยากมีทายาทหรือไง”
“เราแต่งกันเพราะผลประโยชน์ ฉันไม่ได้อยากมีลูกกับคนที่แต่งเพื่อผลประโยชน์ เด็กต้องเกิดจากความรักเท่านั้น”
“ถ้าไม่มีกับฉันแล้วนายจะมีกับใคร”
“กับคนที่ฉันรัก”
“ทำไมนายใจร้ายจังลุค”
“หรือว่าเธออยากมีกับฉัน”
“…”
“ทำใจเถอะ มันไม่มีวันนั้นหรอกมิลด้า”
“…”
“ถ้าเธออยากไปมีอะไรกับใครก็ได้นะฉันไม่ติด”
“ใจกว้างหรือเพราะไม่เคยรักกันเลย” ถามออกไปเสียงแผ่วเบาไม่รู้ว่าอีกคนจะได้ยินไหม
ห้าชั่วโมงผ่านไป
“ผมว่าคุณดื่มไม่ไหวแล้วนะครับ ให้ผมติดต่อคุณลูคัสมารับไหมครับ”
“ฉันบอกให้เอามาอีกแก้วหนึ่ง” น้ำเสียงยานเอ่ยบอกกับบาร์เทนเดอร์หนุ่ม
“แต่…”
“อย่ามาขัด... บอกให้ทำมาก็ทำมาฉันมีเงินจ่าย” บาร์เทนเดอร์หนุ่มได้แต่ส่ายหัวหย็อย ๆ ก่อนจะหันไปทำออร์เดอร์ให้เธออีกหนึ่งแก้ว
กระทั่งเวลา 23:07 น.
“ฮัลโหล”
(“สวัสดีครับ คือตอนนี้คุณผู้หญิงเมาอยู่ที่บาร์ครั...”) สายถูกตัดไปทั้งที่บาร์เทนเดอร์หนุ่มยังพูดไม่จบ และไม่เกินห้านาที ร่างสูงหุ่นกำยำสมส่วนก็ปรากฏตัวยืนอยู่ด้านหลังของคนเมา
“เธอมาตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ประมาณสี่โมงเย็นแล้วครับ”
“ขอบใจมาก” กล่าวจบก็ทำการจ่ายเงินพร้อมกับทิปให้พนักงานหนุ่ม ก่อนจะอุ้มร่างที่เมามายกลับยังห้องพัก
เมื่อมาถึงก็วางร่างเล็กลงบนเตียงอย่างเบามือ นิ้วเรียวยาวเขี่ยปอยผมออกจากใบหน้าสวยก่อนจะค่อย ๆ ขยับลงไปถอดรองเท้าและถุงน่องออก จากนั้นก็หายเข้าไปในห้องน้ำแล้วออกมาพร้อมกับอุปกรณ์เช็ดเครื่องสำอาง
“ลูก้า” ขณะเช็ดเครื่องสำอางออกจากแก้ม เสียงละเมอเรียกชื่อใครบางคนก็เล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากเล็ก
“ใครวะ”
“ลูคัส”
“คนนี้กู แล้วคนเมื่อกี้ตัวผู้ที่ไหนวะ”
“มิลด้า” ตบแก้มเรียกเธอเบา ๆ ยังข้องใจกับชื่อแรกไม่หาย
“ลูก้าคือใครมิลด้า”
“ไอ้คนใจร้าย ไอ้คนสาระเลว” มือคนเมาฟาดงวงฟาดงาฟาดใส่หัวชายหนุ่มไปสองทีจัง ๆ
“แม่ง น่าจับตอกให้จมเตียง”
“ฉันจะหย่า ฉันจะไม่ทนอีกต่อไปแล้ว ไอ้คนเฮงซวย ไอ้บ้าลูคัส” มือหนาที่ซับผ้าไปตามกรอบหน้าเรียวรูปไข่ หยุดชะงักเมื่อได้ยินประโยคนั้น
“เธอมีสิทธิ์ได้แค่ฝัน มิลด้า”
เช้าวันต่อมา
“หายไปไหนแต่เช้าวะ” เมื่อลูคัสตื่นขึ้นมาก็ไม่เจอคนที่เขาดูแลเมื่อคืนนี้แล้ว ลองเดินลงไปดูชั้นล่างก็ไม่พบแม้แต่ร่องรอยของอีกคน เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดต่อสายหาเบอร์ที่คุ้นเคยแต่กลับไร้สัญญาณตอบรับตอบกลับมาแต่อย่างใด
ReadApp | Matilda
Lucas : อยู่ที่ไหน
Lucas : มีเรื่องจะคุยด้วย
ลองกดโทรศัพท์ออกหาเธออีกครั้ง ‘ไม่สามารถติดต่อเลขหมายที่ท่านเรียกได้ในขณะนี้’
- Writer
