คนกันเอง
1908 Words
หนึ่งเดือนต่อมา
Calling…
(“ครับเฮีย”)
“พรุ่งนี้อย่าลืมไปพบลูกค้าแทนกูหน่อยนะ”
(“ที่ไหนนะเฮีย”)
“โบซาคลับ”
(“โอเคครับ”)
“แล้วอย่าลืมแวะเข้าไปเอาตัวอย่างไปให้เขาลองด้วย เอาคนทดลองไปหนึ่งคน”
(“ผู้ชายหรือผู้หญิงเฮีย”)
“ชาย”
(“ครับเฮีย”)
(“แล้วนี่เฮียอยู่ที่ไหน”)
“มาคุยธุระกับหุ้นส่วนใหญ่” ตอบพร้อมกับเหลือบตามองหญิงสาวที่นั่งตักจ้องเขาอยู่
(“ครับ ยังไงเดี๋ยวผมติดต่อไปบอกอีกทีหลังคุยเสร็จ”)
“ฝากมึงด้วย” เมื่อวางสายน้องชายสายเลือดเดียวกัน ลูคัสก็หันกลับมาสนใจคนที่นั่งมองเขาด้วยแววตาสงสัย
“มองแบบนี้หิวน้ำหรือหิวไอติม” มาทิลด้าจิ๊ปากใส่ก่อนจะเบือนหน้าไปทางทีวี
วันต่อมา...
Bosa Club
เวลา 19:00 น.
ชายหนุ่มผู้มีส่วนสูงหนึ่งร้อยแปดสิบหกเซนติเมตรเดินเข้ามาในสถานที่อโคจรพร้อมกับลูกน้องสามคน เขาเดินขึ้นไปยังห้องวีไอพีชั้นสองตามที่คนเป็นพี่บอก ก่อนจะเคาะประตูห้องสองทีเพื่อเป็นสัญญาณ หญิงสาวที่นั่งดื่มไวน์อยู่วางแก้วลงอย่างมีจริตก่อนจะช้อนตาขึ้นมองคนที่เปิดประตูเข้ามา
“นะ นาย” / “ป้า” ทั้งสองเอ่ยเรียกกันอย่างตกใจ ก่อนชายหนุ่มวัยยี่สิบเจ็ดปี จะเปิดประตูออกไปพูดบางอย่างกับลูกน้องด้านนอก จากนั้นก็กดล็อกประตูแล้วเดินเข้ามานั่งตรงข้ามกับหญิงสาวเจ้าของเรือนผมสีแดง
“ผมไม่เคยรู้ว่าป้าทำการค้าขายกับเฮียด้วย”
“แล้วทำไมนายต้องรู้” เจ้าของดวงตาสีวอลนัตเข้มมองไปยังสาวมั่นผมแดงเรดโรเวดตรงหน้า พร้อมกับมือทั้งสองข้างที่วางประสานเท้าตรงหน้าขา
“ผมเตือนแล้วใช่มั้ย ว่ามันอันตราย”
“ไม่ใช่ธุระอะไรของนาย ฉันดูแลตัวเองได้”
“ถ้าไม่ใช่เฮีย ป้าอาจจะไม่ได้มานั่งอยู่แบบนี้”
“ไม่ต้องมาสอน ฉันโตแล้ว”
“เมื่อไหร่จะเลิกทำตัวให้ผมเป็นห่วงสักที”
“ไม่ได้ขอ” เถียงเขากลับทุกประโยค จนอีกคนเริ่มมันเขี้ยว
“มาเป็นเมียผม ป้าอยากได้เดือนเท่าไร”
“พูดจาไร้สาระ”
“ทำไม? คิดว่าผมไม่มีปัญญาเลี้ยงหรือไง”
“ถ้าจะมาคุยเรื่องอื่นงั้นฉันขอตัว” ขณะที่หญิงสาวลุกขึ้นหวังจะเดินออกไปจากห้อง ชายหนุ่มหุ่นนายแบบก็รีบสาวเท้าเดินตาม แล้วดันแผ่นหลังคนตัวเล็กติดกับผนังห้อง มือขวาโอบกอดเอวคอดไว้ ส่วนมือซ้ายค้ำผนังกันเธอหนี
“หลังจากคืนนั้นหลบหน้าผมทำไมครับ”
“ฉันไม่ได้หลบ”
“แต่ก็ไม่ออกมาเจอ”
“...”
“คิดถึง”
“…” เหลือกตามองคนที่หลุบตามองเธอเพียงชั่วขณะ ก่อนจะหันหน้าหนีไปทางอื่น
“ดีลงานกับเฮียมากี่ครั้งแล้วครับ”
“ปล่อยก่อน” ยิ่งเธอดิ้นเขายิ่งกอดแน่นขึ้นจนหน้าอกทั้งสองแนบชิดติดเป็นหนึ่งเดียว
“เล็กซ์ซัสปล่อยยย”
“เฮียบอกให้เอาสินค้ามาให้ลอง พร้อมกับตัวทดลองหนึ่งคน เราเริ่มกันเลยดีไหมครับ”
“มะ หมายความว่ายังไง”
“ผมไม่คิดราคาเพิ่มครับ บริการฟรี ถือว่าคนกันเอง”
“ฉันไม่ได้อยากได้คนทดลอง ปล่อยนะ”
“นะ นายจะทำบ้าอะไรเล็กซ์ซัส” ยาผงละเอียดสีบริสุทธิ์ ถูกกรอกใส่ปากชายหนุ่มจนหมดซอง ก่อนเขาจะโน้มลงไปประกบริมฝีปากเธอ แต่อีกคนกลับเม้มริมฝีปากแน่นสนิทเพื่อไม่ให้เขารุกล้ำเข้าไปได้
“อ๊ะ!” กัดริมฝีปากล่างของคนที่ต่อต้านแล้วใช้ช่วงเวลาที่เธอเผยอปาก สอดเรียวลิ้นอุ่นชื้นเข้าไปพร้อมกับผงยาที่ละลายอยู่ในปาก แชร์หารสอง ไหลซึมลงลำคอพร้อมกับน้ำลาย เจ้าของเรือนผมสีแดงย่นคิ้วเข้าหากัน เมื่อสัมผัสได้ถึงรสชาติอมเปรี้ยวอมหวานจากตัวยา
“เฮียบอกว่าตัวนี้ทำงานเร็ว” มุมปากร้ายยกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
“ไอ้บ้า เอายาถอนมาเดี๋ยวนี้นะ”
“ผมไม่ได้พกมาด้วยครับ”
“ฉันไม่เชื่อ”
“งั้นก็ค้นดูสิครับ” ยกมือขึ้นเหนือศีรษะเพื่อให้เธอค้น
“จะไปไหน” รีบคว้าแขนคนที่กำลังจะเดินหนีแล้วดันติดกับบานประตูห้องอีกครั้ง
“ฉันจะกลับห้อง ปล่อยนะเล็กซ์ซัส”
“ได้ไง ผมต้องโทรไปรายงานเฮียเกี่ยวกับความเห็นของลูกค้าหลังการทดลองก่อนครับ”
“เล็กซ์ซัส มันใช่เวลามาเล่นมั้ย”
“ผมไม่เคยเล่นกับป้าอยู่แล้ว”
“…”
ข้อมือเล็กถูกตรึงเหนือศีรษะ เจ้าของเรือนผมสีแดงเบือนหน้าหลบปลายจมูกโด่งที่ก้มลงมาดอมดม ไม่พอยังจุมพิตอย่างแผ่วเบา จนเธอขนลุกชันไปทั้งตัว
“ยังหอมเหมือนเดิม คืนนี้ผมไปนอนด้วยนะครับ”
“อะ อื้ออ ยะ อย่าทำรอยนะเล็กซ์ซัส”
“ทำไมเสียงสั่นจังครับ”
“ละ เล็กซ์ซัส อ๊ะ”
“ป้า...”
“…”
“ของผมแข็ง” น้ำเสียงแหบพร่าเอ่ยขึ้น
“อะ ไอ้บ้า”
“ขอผมดูดหน่อย คิดถึงใจจะขาดอยู่แล้ว”
“เล็กซ์ซัส... อย่าทำบ้า ๆ นะ” มือหนาไม่รอช้ารีบถกเดรสเกาะอกของอีกคนลงทันที ก่อนจะโน้มใบหน้าลงไป
“โอ๊ยยย!!” กางเป้าถูกเข่ากระทุ้งเข้าเต็มแรง จนคนตัวสูงล้มนอนฟุบ กุมส่วนกลางกายไว้ด้วยความจุก
“ดะ เดี๋ยวป้า เดี๋ยววว” ไม่ทันแล้วคนตัวเล็กได้เปิดประตูวิ่งออกไปเป็นที่เรียบร้อย
“บ้าเอ๊ย โอ๊ยย! จุก” เมื่อแอนนาวิ่งขึ้นรถไปได้ก็รีบสำรวจตัวเองว่ามีอาการผิดปกติอะไรอีกไหม “แต่นี่ก็ปาเข้าไปจะยี่สิบนาทีแล้วนี่ ทำไมยายังไม่เห็นออกฤทธิ์ หรือว่าคุณภาพไม่ดี?” เธอสลัดศีรษะไล่ความคิดทิ้ง หยุดความสงสัยทั้งหมดแล้วรีบบึ่งรถออกไปทันทีเพราะกลัวว่าคนด้านในจะตามออกมา
ช่วงสาย ๆ ของวัน
ReadMarket
Rrrr Rrr
“ค่ะป๊า”
(“พรุ่งนี้อย่าลืมไปพบคุณฟิลลิปส์แทนป๊านะลูก”)
“มิลไม่ลืมค่ะป๊า”
(“มีอะไรลูกตัดสินใจแทนป๊าไปได้เลยนะมิล”)
“ค่ะ ป๊า”
(“โอเค งั้นป๊าเข้าประชุมก่อนนะ”)
“มิลรักป๊านะคะ”
เมื่อวางสายคนเป็นพ่อ มาทิลด้าก็หันกลับมาหาคนที่ยืนกอดอกพิงชั้นวางของมองเธออยู่
“พรุ่งนี้มิลมีนัดคุยงานแทนป๊า”
“ที่่ไหน”
“สนามกอล์ฟแอนด์คันทรีคลับ”
“…”
“เรากลับกาลยารีกันเลยได้ไหม กลัวไปไม่ทันนัด”
“นัดกี่โมง”
“เก้าโมงเช้า”
“เดี๋ยวออกไปส่งแต่เช้า”
“แต่ชุดกอล์ฟกับถุงกอล์ฟอยู่ที่เพนต์เฮาส์”
“เดี๋ยวพาไปซื้อใหม่”
“เดี๋ยวมิลต้องเอาครูซไปด้วย”
“…”
“กลับกันเถอะนะ น้า” เดินเข้ามาเกาะแขนเขาแล้วทำเสียงออดอ้อน
“อืม ถ้าเธออยากกลับก็กลับ”
“นายตอนนี้ น่ารักที่สุดรู้ตัวหรือเปล่าลุค” เขย่งปลายเท้าหอมแก้มคนที่ยืนแสดงสีหน้าไม่ค่อยปรีดี เขาคิดว่าเธอจะชวนไปด้วยแต่เปล่าเลย
เช้าวันต่อมา
Golf & Country club
“สวัสดีครับคุณมาทิลด้า”
“สวัสดีค่ะคุณฟิลลิปส์”
“คุณมาทิลด้าสวยมาก ๆ เลยนะครับวันนี้”
“ในชุดกอล์ฟนี่หรือคะ” เอียงคอถามด้วยรอยยิ้ม
“ชุดไหนก็สวยครับ”
“ปากหวานนะคะคุณฟิลลิปส์”
“ไปข้างในกันดีกว่าครับ ผมซื้อกรีนฟรีให้แล้ว”
“อ่าวคุณฟิลลิปส์ไม่ได้เพิ่งมาถึงหรอกเหรอคะ”
“ถึงสักพักแล้วครับ ผมออกมารอคุณมาทิลด้า”
“ไม่เห็นต้องลำบากเลยค่ะคราวหน้ารอด้านในได้เลยนะคะ”
“ไม่เป็นไรครับ ผมเต็มใจ” ชายหนุ่มยิ้มอย่างสุภาพ ก่อนจะผายมือให้กับหญิงสาวหุ่นอรชรเดินเข้าไปยังคลับเฮาส์ โดยมีบอดีการ์ดของทั้งสองแบกถุงกอล์ฟตามเข้าไป เพื่อไปรับรถกอล์ฟจากด้านหลัง
วันนี้บรรยากาศในสนามกอล์ฟค่อนข้างเงียบเนื่องจากไม่ใช่วันหยุดจึงมีก๊วนกอล์ฟค่อนข้างบางตา
“นั่นเมียมึงไม่ใช่เหรอวะ”
“อืม”
ป๊อก!! ลูกกอล์ฟถูกหวดออกจากจุดสตาร์ต อย่างสวยงาม พร้อมกับร่างหญิงสาวที่บิดเว้าอย่างเซ็กซี่
“ไนซ์ชอต” เสียงปรบมือพร้อมคำชมดังขึ้นทำลูคัสรู้สึกไม่พอใจแต่ก็ต้องเก็บอาการเอาไว้
“ขะ…” มาทิด้ากำลังหันมาจะขอบคุณนักธุรกิจหนุ่มแต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นใบหน้าของคนคุ้นเคย ยืนรอตีในก๊วนต่อไป
“ขอบคุณนะคะ” เรียวขายาวสวยเดินลงมาจากจุดทีออฟตรงมายังนักธุรกิจหนุ่ม แอบประหม่าเล็กน้อยกับสายตาที่จับจ้องมาจากด้านหลัง
“มีอะไรหรือเปล่าครับ” โน้มใบหน้าเข้าไปใกล้หญิงสาวแล้วเอ่ยถามอย่างสนิทสนม
“ปะ เปล่าค่ะไม่มีอะไรค่ะ เชิญคุณฟิลลิปส์ตีได้เลยค่ะ”
“ชื่อฟิลลิปส์”
“อะไรของมึง” ลูคัสหันไปถามเพื่อน
“คนนั้นอะชื่อคุณฟิลลิปส์”
“…”
“ที่แท้ตามกูมาตีกอล์ฟเพื่อมาเฝ้าเมีย?”
“เปล่ากูว่าง แค่อยากมาตีกอล์ฟ”
“บังเอิญเนอะ สนามเดียวกับเมียเลย”
“มึงเป็นคนพูดมากตั้งแต่เมื่อไรไอ้มาร์ค”
“ระวังไว้เถอะมึง คุณฟิลลิปส์โพรไฟล์ไม่ธรรมดานะไอ้ลุค”
“จิ๊!!” ทำท่ารำคาญเมื่อเห็นเพื่อนยังจุดไฟสุมให้เขาไม่หยุด
“โทรเรียกกูมาตั้งแต่ตีห้า ยังเสือกมาทำหงุดหงิดใส่กูอีกไอ้เวร”
สองชั่วโมงผ่านไป
“กูว่าหยุดตี แล้วขับรถตามเขาเถอะ จะได้จบ ๆ”
“จิ๊!!”
“ตีห่าอะไรก็ไม่รู้ ตีทิ้งตีขว้าง มึงหาลูกตัวเองเจอบ้างไหมไอ้เวร” ลูคัสเอาแต่มองตามหญิงสาวก๊วนหน้า จนแทบไม่มีสมาธิตีกอล์ฟเลย ลำบากมาร์โค่ต้องมาคอยชี้จุดลูกกอล์ฟตก ราวกับเป็นแคดดี้คนหนึ่งไปแล้ว
อีกก๊วนด้านหน้า
“ผมว่ากอล์ฟก๊วนหลังแปลก ๆ นะครับ”
“ยังไงเหรอคะ”
“เหมือนมีคนหนึ่งมองมาที่เราตลอด”
“คุณฟิลลิปส์คิดมากไปหรือเปล่าคะ”
“ผมว่าไม่นะครับ”
“มิลว่าอย่าไปสนใจเลยดีกว่าค่ะ”
สองชั่วโมงต่อมา...
“ผมฝากทักทายคุณพ่อคุณด้วยนะครับ”
“ได้เลยค่ะ”
“วันนี้ผมสนุกมากเป็นการคุยธุรกิจที่สนุกไม่เคยน่าเบื่อเลยจริง ๆ ครับ”
“ยังไงเดี๋ยวมิลจะรีบจัดส่งเอกสารสัญญาไปให้นะคะ”
“โอเคครับ” เมื่อตีหลุมสุดท้ายเสร็จเรียบร้อย ทั้งสองก็แยกกันไปชำระล้างร่างกาย เปลี่ยนเสื้อผ้า
“อุ๊ย!!” เมื่อออกมาจากห้องแต่งตัวก็ต้องตกใจเมื่อเจอลูคัสที่ยืนกอดอกมองเธออยู่ด้วยสายตาไม่พอใจ
“ตีเสร็จแล้วเหรอ” แกล้งถามออกไป
“ทำไมต้องทำสนิทสนมกันขนาดนั้น”
“ก็เคยออกก๊วนด้วยกันมาหลายครั้งแล้ว”
“…”
“ทำไมมองแบบนี้ มิลมาคุยงานนะ”
“ยังไม่ได้ว่าอะไร”
“แล้วมองแบบนี้ทำไม”
“แค่กำลังคิด”
“คิดอะไร”
“คิดว่าจะเอาเธอในชุดที่ใส่มาตีกอล์ฟวันนี้ ท่าไหนดี”
“โรคจิต”
“โทรบอกไอ้ครูซกลับไปก่อน เดี๋ยวเธอกลับกับพี่”
“แล้วเพื่อนไปไหนแล้ว”
“เรียกแท็กซี่ไปส่งสนามบินแล้ว”
“…” ได้แต่เงียบรู้สึกน้อยใจขึ้นมานิดหน่อย ที่เขาไม่คิดจะแนะนำเธอให้เพื่อนได้รู้จักเลย
- Writer
