มาเฟียกับเมียของตาย

ยอมเป็นของตาย

เวลา 02:05 น.

เพียะ!!

ฝ่ามือเล็กตบเข้าที่ใบหน้าของคนที่เดินเข้ามาในห้องเต็มแรง ลูคัสยกมือขึ้นปาดเลือดออกจากมุมปากขณะเหลือบตามามองหญิงสาวตรงหน้า

“เมื่อไหร่จะพอสักที”

“แล้วเมื่อไหร่จะออกไปจากชีวิตฉันสักที” เขามองเธอด้วยแววตาเย็นชาก่อนจะเดินชนบ่ามนเล็กเข้าไปด้านใน “อ๊ะ!” ร่างเล็กเซไปตามแรงชนจนเผลอลงน้ำหนักที่เท้าขวา

“ถ้าอยากมากนัก ทำไมไม่มาทำกับฉัน” ชายหนุ่มเดินปลดกระดุมเสื้อหายเข้าไปในห้องแต่งตัว ไม่แม้แต่จะหยุดฟังเสียงของคนที่ถาม ก่อนจะเดินออกมาด้วยเรือนร่างที่เปลือยเปล่าแล้วหายเข้าไปในห้องน้ำ ทำราวกับเธอไม่มีตัวตนสำหรับเขา มาทิลด้าทิ้งตัวนั่งลงบนปลายเตียงได้แต่มองไปทางห้องน้ำด้วยความรู้สึกเจ็บหน่วงกับการกระทำของอีกคน

ติ๊ง!!

Message | Pappa

Pappa : เป็นยังไงบ้างมิลด้า ไม่กลับบ้านมาหาป๊าเลย

มิลสบายดีค่ะป๊า : Matilda

Pappa : ลูก้าบ่นคิดถึงใหญ่แล้ว

มิล ก็คิดถึงลูก้าค่ะ : Matilda

Pappa : แล้วลูกจะกลับมาเมื่อไหร่

เดี๋ยวมิลขอคิดก่อนนะคะ : Matilda

Pappa : ถ้าเหนื่อยก็กลับมาหาป๊านะลูก

เพียงแค่อ่านข้อความประโยคนั้น หยาดน้ำใสก็หยดเผาะลงร่องแก้มทันที แต่แล้วก็ต้องรีบปาดออกเมื่อเห็นคนที่เข้าไปอาบน้ำเดินออกมาแล้วตรงมาทางฉัน ก่อนเขาจะแย่งโทรศัพท์มือถือจากมือแล้วเหวี่ยงมันทิ้งไปบนหัวนอน

“อื้อ ลุค”

“ฉันอยาก” เขาถอนจูบแล้วเอ่ยแค่เพียงคำสั้น ๆ

เพียงคำสั้น ๆ คำเดียวเท่านั้น ฉันกลับพร้อมที่จะให้เขาทั้งหมดอย่างง่ายดาย เพื่อที่เขาจะได้ไม่ไปทำกับคนอื่นและฉันก็ได้แต่หวัง หวังว่าเขาจะทำมันแค่กับฉันเพียงคนเดียวเท่านั้น

เช้าวันต่อมา...

ปลายนิ้วชี้เรียวสวยเขี่ยเส้นผมสีควันบุหรี่ที่ปรกลงมาบดบังใบหน้าหล่อของคนที่หลับอยู่ออกเบา ๆ ก่อนจะนอนตะแคงหนุนมือตัวเอง มองเขาด้วยแววตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรัก

“เมื่อไหร่จะมองเห็นกันสักทีลุค” เอ่ยขึ้นเสียงเบาราวกับกระซิบ แววตาเจือความเศร้าลงเล็กน้อย ใบหน้าสะสวยเลื่อนเข้าไปหอมแก้มนุ่ม ๆ ของคนที่หลับ ก่อนจะลุกขึ้นเพื่อไปเตรียมอาหารมื้อเช้าให้กับเขา

ดวงตาน้ำตาลเข้มลืมขึ้นมองไปยังแผ่นหลังของคนที่เดินขากะเผลกออกไป ก่อนจะปิดเปลือกตาลงอีกครั้ง

เวลา 09:00 น.

“ไม่กินอาหารเช้าก่อนเหรอลุค” ถามขึ้นเมื่อเห็นอีกคนเดินผ่านโต๊ะอาหารไป

“ไม่ทันแล้ว วันนี้มีนัดลูกค้า”

“แต่ฉันทำให้แล้ว เอาไปกินบนรถไหม”

“ไม่อะ เธอกินเถอะ” พูดจบเขาก็เดินออกไปทันที ฉันได้แต่มองอาหารตรงหน้าด้วยความรู้สึกเศร้าหมองก่อนจะยกมันไปเททิ้งลงถังขยะ

เราใช้เวลาร่วมกันแค่เพียงบนเตียงเท่านั้น เท่านั้นจริง ๆ เขาไม่เคยพาฉันออกไปเดินห้างฯ ดูหนัง กินข้าวนอกบ้านเลยสักครั้ง แม้กระทั่งวันเกิดของฉันก็ไม่เคยจำมันได้เลยด้วยซ้ำ

Rrrrr Rrrr

(“เปิดประตูให้ผมหน่อยครับ”)

แอ๊ด!!

“นายจะพาฉันไปไหน”

“นั่งก่อนครับผมจะประคบเท้าแล้วทายาให้ครับ”

“ทำไมมันบวมกว่าเมื่อวาน ผมว่าไปหาหมอกันดีกว่าครับ”

“ไม่อะ ช่างมันเถอะ เดี๋ยวก็หาย” มาทิลด้าบอกอย่างไม่ใส่ใจ มือหนาของบอดีการ์ดหนุ่มยังคงทายาคลายกล้ามเนื้อให้กับเธออย่างเบามือ ก่อนจะพันข้อเท้าด้วยผ้าพันเคล็ดเพื่อพยุงอาการปวดกล้ามเนื้อและบรรเทาอาการเจ็บ

“ขอบใจนายมากนะครูซ”

“ช่วงนี้อย่าลงน้ำหนักที่ข้อเท้ามากนะครับ”

“อืม”

“แล้วกินข้าวหรือยังครับ”

“…”

“คุณมิลด้าครับ”

“ฉันไม่หิว”

“ไม่หิวก็ต้องกินครับ เดี๋ยวโรคกระเพาะจะกลับมาอีก”

“นี่ฉันหนีป๊าแล้วยังมาเจอนายอีกหรือไง”

“นายใหญ่ให้ผมดูแลคุณมิลด้านี่ครับ”

“…”

“อยากกินอะไรครับเดี๋ยวผมไปซื้อให้”

“ตอนเย็นค่อยกิน”

“ไม่ได้ครับอาการมันจะกำเริบขึ้นมาแล้วก็จะปวดท้...”

“โอ๊ยยย รู้แล้ว ๆ กินก็ได้”

“กินอะไรดีครับ” ยืนกุมมือไว้กลางเป้า มองเจ้านายสาวเพื่อรอคำตอบ

“ซื้อมาเถอะ กินได้หมดแหละ”

“ครับ” เมื่อครูซออกไปฉันก็เดินกะเผลกขามานั่งลงที่โซฟาห้องรับแขก

เพนต์เฮาส์นี้เป็นของลูคัส ฉันย้ายเข้ามาอยู่กับเขาได้สองปีแล้ว สองปีที่ฉันจมอยู่กับความเหงา ความโดดเดี่ยว สองปีที่ฉันพยายามยอม พยายามที่จะทำให้เขารัก และสองปีที่ฉันตามตบตีกับผู้หญิงที่เข้ามาพัวพันกับชีวิตเขา เหนื่อยนะ บางทีก็อยากหยุด แต่อีกใจก็ยังอยากสู้ให้มันเจ็บเสียให้พอ

หลังจากกินข้าวที่ครูซซื้อมาให้เสร็จ ฉันก็ถูกบังคับให้กินยาจากนั้นก็หลับยาว ตื่นมาอีกทีก็มืดแล้ว เมื่อขยับเท้าจะลงจากเตียงก็พบว่าข้อเท้าถูกเปลี่ยนผ้าพันเคล็ดเป็นผืนใหม่และรู้สึกว่าอาการเจ็บที่ข้อเท้าจะบรรเทาลงด้วย ฉันโดนบังคับกินยานอนหลับเข้าไปคงไม่แปลกที่จะไม่รู้สึกเวลาครูซมาเปลี่ยนผ้าพันเคล็ดให้

“แต่เอ๊ะ!! ครูซเข้ามาได้ยังไงนะ” ยังไม่ทันได้คลายความสงสัย คนที่อาศัยอยู่ร่วมห้องเดียวกันก็เดินเช็ดผมออกมาจากห้องน้ำ

“กลับมาตั้งแต่เมื่อไร” // “ตื่นแล้วเหรอ” เราพูดขึ้นพร้อมกัน

“คืนนี้ไม่มีนัดคุยกับลูกค้าเหรอ”

“จะหาเรื่องทำไม”

“เปล่าหาเรื่อง แค่ถาม”

“ถามหรือจ้องจะหาเรื่อง”

“…” ได้แต่มองเขาเดินผ่านไปด้วยสีหน้าหงุดหงิด ก่อนฉันจะตัดสินใจลุกจากเตียงเดินตามออกไป

“อ๊ะ!!”

“แล้วจะเดินตามมาทำไม”

“แล้วจะไปไหน ดึกแล้ว”

“ถามไม่ดูสภาพ ถอดเสื้อ เช็ดผมแบบนี้ จะให้ออกไปไหนได้”

“แล้วกินข้าวมาหรือยัง”

“กินแล้ว”

“แล้วจะไปไหน ขาเจ็บอยู่ไม่ใช่หรือไง”

“ไปกินข้าว หิวข้าว”

“อืม” คิดว่าจะช่วยอุ้มลงไปแต่เปล่าเลย สุดท้ายก็ต้องเดินเกาะราวบันไดลงไปเรื่อย ๆ ตรงไปยังห้องครัวขนาดใหญ่สไตล์ยุโรป กะว่าจะทำกับข้าวกินแต่พอมองไปบนโต๊ะ ก็พบว่ามีอาหารถูกเทใส่จานวางรอไว้อยู่แล้ว ครูซคงเตรียมไว้ให้ ถ้าไม่มีครูซ ชีวิตฉันก็แทบไม่มีเพื่อนเลยบนเกาะแห่งนี้

เมื่อหย่อนก้นนั่งลงกินข้าว เขาก็เดินลงมาจากชั้นบนก่อนจะตรงมาที่ตู้เย็น

“ถุงยางหมด ออกไปข้างนอกอย่าลืมซื้อเข้ามาให้ด้วย”

“อืม” เพิ่งตักข้าวกินได้เพียงสองคำแต่กลับรู้สึกอิ่มราวกับกินหมดไปแล้วหนึ่งจาน