เวลา 06:40 น.
เมื่อเครื่องบินเจ็ตลำเล็กลงจอด ลูคัสก็รีบให้ลูกน้องขับรถตรงมาที่คฤหาสน์มัตชิเตโอทันที เจ้าของนัยน์ตาน้ำตาลเข้มมองตามรถตู้สีขาวที่ขับสวนกันออกไปด้วยดวงตาที่อิดโรย แต่เมื่อเห็นว่าคนขับไม่ใช่บอดีการ์ดคู่ใจของหญิงสาวคู่สมรส เขาจึงเลือกที่จะปล่อยผ่านไม่สนใจ
“สวัสดีครับคุณพ่อ”
“ลมอะไรหอบลูกเขยฉันมาถึงที่นี่แต่เช้า แล้วมิลด้าไม่ได้มาด้วยเหรอ” คิ้วหนาย่นเข้าหากันเมื่อได้ยินคำถาม
“เอ่อ คือ... ผมมาทำธุระ เลยแวะเข้ามาทักทายคุณพ่อครับ ส่วนมิลด้าไม่ได้มาด้วยครับ” ตัดสินใจโกหกออกไป พยายามเก็บสีหน้าแววตาที่มีความหวั่นวิตกไว้ ไม่ให้พ่อตาจับสังเกตได้ ภายในอกกระสับกระส่ายคล้ายลมพายุกำลังจะมา ปากพูดตอบแต่สมองครุ่นคิดตลอดว่าตอนนี้คนเป็นเมียไปอยู่ที่ไหนกัน สถานที่เดียวที่เขารู้ก็มีแค่คฤหาสน์หลังนี้เพียงเท่านั้น ถ้าไม่ได้กลับมาหาบิดาแล้วเธอจะไปอยู่ที่ไหนในตอนนี้
“นายดูสีหน้าไม่ค่อยดีนะมีอะไร
