The Blind Wife (Tagalog)

CHAPTER 1

I'm Abigail Molly Morgan and now will be Abigail Molly Morgan-Evans. I can't help it but to smile like I am the happiest woman in the world. I look myself at the mirror. I am wearing a strapless ball gown wedding dress.

But how can I be happy if this was just a setup? Kian Tyler Evans who will be my husband suddenly forced me to get married to him. Dapat nga ay matuwa ako dahil ikakasal na kami pero paano kung ang dahilan lang naman kung bakit niya ako pakakasalan ay dahil sa paninisi niyang ako ang dahilan kung bakit naman si Shalene?

Shalene Montano is her girlfriend, but something happened that caused her to die. Naalala ko pa noong araw na galit na galit na lumapit sa akin si Kian at bakas sa kanyang mamula-mulang mata dala ng pag-iyak. 

Ang higpit ng kanyang hawak sa aking braso at nagulat na lamang ako ng bigla na lang niya akong sinigaw-sigawan. We're fourth year college that time at pauwi na sana ako, nasa labas lang ako ng campus ng maganap iyon.

Sinisi sa akin ni Kian lahat ng nangyari. Sinisi niya na ako ang dahilan ng pagkamatay ni Shalene kahit wala naman akong alam sa nangyari. Naalala ko pa nga noon na sinabi sa kanya ni Shalana na nabundol daw ng isang sasakyan si Shalene habang tumatawid ito ng kalsada.

Kwento ni Shalana, she saw her sister crying and told her na nalaman nito ang about sa arranged marriage na pinaplano ng magulang nila ni Kian para sa aming dalawa. Walang nakakaalam no'n kaya hindi ko alam kung paanong nalaman ni Shalene iyon at dahil nga alam ni Kian na siya o ako lang ang nakakaalam naisip niya na sinabi ko ito kay Shalene para sirain sila.

I was innocent, but I cannot proved it. Puno ng galit ang tao sa paligid ko, Shalene's parents, Shalana, and Kian. They all blamed me sa kasalanang kahit kailan ay hindi ko ginawa. Wala akong nagawa hanggang sa nanatiling tikom ang aking bibig hanggang sa nangyari nga ito.

Alam ng magulang ko ang nangyari pero para sa reputasyon ko at ng pangalan ng pamilya ay ginawa nila ang lahat para mapagtakpan ang nangyari and kahit ganoon ang nangyari they still arrange my marriage to Kian.

Nais kong maging masaya dahil ikakasal na ako sa taong mahal ko pero hindi ko kaya dahil alam kong sobrang masasaktan si Kian at lalo niya akong kamumuhian.

Tumutol ako sa kasalang ito ngunit ano nga bang laban ko sa magulang ko? Sinabihan pa tuloy ako ni Kian na wala akong ginawa para pigilan ang kasal dahil ginusto ko naman ito, which is not.

Alam niya iyon dahil kahit sa magulang niya ay wala siyang laban. We cannot fight for something when we are this powerless.

I make a deep sigh. Here we are now. I am in the car waiting for the wedding to start.

"Relax honey," pagpapagaan ng loob sa akin ni mommy.

In our family, si daddy ang nasusunod. His Image and his company is important to him that's why he did this, while mom is powerless too at wala ring kakayahan para tutulan ang daddy.

"I can't help it mom."

Bumaba na kami ng sinabing ready na daw for the ceremony. And then the doors open. I will be the last to enter.

Penge ang ngiti akong naglakad papuntang altar. Ramdam ko ang tingin niya sa akin ngunit hindi ko ito magawang salubungin.

Sinalubong ako ni daddy na may seryosong tingin. Wala namin siyang sinabi sa akin at basta lang akong inalalayan patungong alltar.

"Take care of my daughter, Kian," habilin ni daddy kay Kian.

"Yes, Mr. Morgan. I will take care of my soon to be wife." Sabay tingin nito sakin wala na ang malalamig na tingin ngunit seryoso pa rin siya.

Kinilabutan naman ako sa kanyang pagkakasabi. Parang may iba pang pinararating ang kanyang mga mata at sinasabi.

Nagsimula na ang seremonya. Tumingin ako kay Kian ngunit tahimik at seryosong nakatingin lamang sa harap. I sighed. Nang makarating na sa katapusan ng seremonya.

"You may now kiss the bride," sabi ni father.

Humarap naman siya sa akin at lumapit hindi para humalik kundi ang bumulong.

"I maybe married to you, but you will never get my heart," pagkasabi niya non ay lumayo na siya sa akin at ngumiti ng peke sa harap ng mga tao na tila wala siyang sinabi na dumurog ng aking puso.

Pinigil ko ang luha na maaaring tumulo sa aking mata anumang oras. Alam ko naman yun pero masakit talagang harap-harapan pa niyang sinabi sa akin at sa harap pa ng altar. 

Pagkatapos ng kasal ay sa reception na kami dumeretso. Tahimik lang akong nakatingin sa kanila na nagkakasiyahan.

"Uy! Bff anong mukha yan. Araw ng kasal ang lungkot-lungkot mo." Si Freya ang girl bestfriend ko.

"This is nothing. Pagod lang 'to," palusot ko na lang. 

"Asus. Ano yan malungkot ka dahil sa pagod? Naku 'wag ako ang utuin mo. Alam ko na si Kian Tyler Evans nanaman ba?" 

Alam niya rin kasi ang lahat ng pinagdadaan ko, mga problema at saloobin. Siya ang laging nandyan 'pag malungkot at nasasaktan ako. Alam niya rin na matagal ko ng mahal si Kian since the first time I met him.

Doon ko na nagustuhan si Kian. Ang sweet at lagi kasi siyang nandyan sa lahat ng oras. Pinagtatanggol kung hindi naman ay pinapasaya.

Gusto ko sanang umamin na gusto ko siya matagal na nung una nag-aalangan pa ko dahil ayaw ko masira ang pagkakaibigan namin.

Nalala ko pa noon ang araw na umamin ako at ang araw na hindi ko inaahasan na pinaka masasaktan ako.

Nandito ako ngayon sa garden ng university na pinag-aaralan namin ng bestfriend ko.

'Hoo! Kaya mo yan Abigail Molly, magagawa mong umamin sa kanya. Sabihin mo lang na gusto mo siya matagal na.' Pagpapanatag ko sa aking isipan.

Kaya naman wala na akong sinayang pa na oras lumapit ako sa kanya ng makita ko siya.

"Oy Tyler!" tawag ko sa kanya. Mas gusto kong banggitin ang second name niya. Because I think it looks special.

"Hey! Aby. Sakto kanina pa kita hinahanap." Nakangiti siyang lumapit sa akin.

We look at each other as if we're waiting who's going to talk first. Ngayon na kaharap ko siya ay parang umurong na ang aking dila at hindi na magawang magsalita. But I made a lot of confidence for this. I have to do this, so it's now or never.

"May sasabihin ako sayo" Sabay pa naming sabi."Ano yun?" Siya

"You first."  Muli nanaman kaming nagkasabay magsalita.

"Ikaw na muna." Udyok ko sa kanya.

Parehas naman kaming natawa at hindi makapaniwala. "Sabay pa talaga tayo magsalita." Natatawang sabi niya.

"Ganito na lang sabay na lang tayo ng sasabihin." Tumango ako sa sinabi niya. Kung ano man ang kanyang sasabihin ay siguro naman mas mahalaga kaysa sa aking sasabihin. Ngunit mas ayos na rin iyon para matapos na.

Bumilang kami na parang bata at naghanda para sabay na magsalita. "Game, 1, 2, 3"

"Gusto kita, Tyler."  

"May girlfriend na ko." 

Kahit magkasabay kaming nagsalita ay hindi naman iyon naging hadlang para hindi magkaintindihan. Napaamang naman kaming pareho sa isa't isa. Gulat na gulat sa isiniwalat.

"Anong sinabi mo?" Una siyang nakabawi pero ako tila natulala na lamang. Just what did I just hear? What did he said? Girlfriend? 

I just confessed and this is what will happened?  I thought this is the right time to confess but what bad luck is this?

Lumapit pa siya sa akin at nais kumpirmahin ang aking sinabi. Should I tell him? He just said that he has a girlfriend, but should I just stop? If I confessed what will happened? What will he say?

"Ulitin mo ang sinabi mo." Muli kong narinig ang kanyang boses.

Napakurap-kurap ako at doon na lamang ako nagising. It's now or never. Matapang ko siyang hinarap. Maybe I'll still have the chance. "Gusto kita, Tyler. Matagal na kitang gusto." Walang kurap kong pag-amin.

His jaw clenched. Hindi makapaniwala sa kanyang narinig. "What?"

Kabado man ay lakas loob akong nagsalita. ""I kept it a secret because you're my friend."

"Exactly, that's why kung ano man ang nais mong sabihin or kung anoman ang nasa isip mo please just forget it. I treated as a friend."

"But that's not how I think of you now. I like you at hindi mo ako mapipigilan na patuloy ng mag-isip sa taong gusto ko. Ngayon pa na nalaman kong may girlfriend ka then I won't just give up." Alam kong may tyansang masira ang relasyon namin bilang magkaibigan ay ayaw ko rin namang basta na lang sumuko at hayaan siya mapunta sa iba na hindi ko man lang napaglalaban.

"Aby please stop this. May mahal na akong iba and she's my girlfriend now. I don't want to ruin our friend ship but if you do something that I will not like then I'm sorry." Bakas ang pagmamakaawa sa mukha niya. Kinukumbinsing tumigil na ako pero kung titigil ako anong mangyayari?

"If I did something what are you sorry for? Puputulin mo ang pagkakaibigan natin? If I did something to your girlfriend what will you do?" paghahamon ko.

Ang kaninang maamong mukha niya ay biglang bumangis at tila hindi nagustuhana ng sinabi ko. 

"If you did something to her then I won't forgive you. I'll forget that you're my friend. I treated you as my sister, but I can forget that." 

Nasaktan ako sa sinabi niya. 'Treated me as a sister'? A friend? He can even forget me just for her? Sa tagal naming magkasama bilang magkaibigan kaya niyang putulin iyon ng ganon lang? 

I scoffed. "I don't even know her. Ni hindi ko nga alam na may nililigawan ka and to think that you can even end our friendship just for her."

"I won't if you don't do something." Natahimik kami ng ilang saglit.

"What's her name?" Wala sa sariling tanong ko.

Bakas ang pag-aalinlangan sa mata niya. Kaya muli akong nagsalita. "Do you really think I'll hurt her? Ganyan ba ang tingin mo sa akin?"

"Shalene. That's her name," sagot niya.

Nangunot ang noo ko ng marinig ko ang pangalan na iyon. Her name is familliar. Napayuko ako at napaisip. Where did I heard that name?

Napaangat ako ng tingin nang maalala ko na. Shalene is a scholar. One of the scholar sponsored by Kian's foundation and to think she's girlfriend. Hindi na ako magtataka kung paano sila nagkakilala. Hindi ko man siya literal na kilala or nakausap, pero alam kong mabait siyang babae. She's very genius and responsible too. Naalala ko ring isa rin siyang secretary ng Student Body Organization. Aside from that, she's simple yet pretty. So no wonder, Kian fell for her.

Kung pagkukumparahin kaming dalawa ay mas lamang siya sa akin. Aside from my looks and wealthiness, I have nothing. I'm so called a brat, hindi matalino, walang ibang inisip kung hindi ang maglustay ng pera. 

Napatango-tango ako at wala ng nasabi. Tumalikod na ako at nais na lang umalis. Hindi na kinakaya ng emosyon ko at alam kong anumang oras ay bibigay na ako. I don't want him to see me crying and hurting.

And that's when everything falls apart.

Naputol lamang ako sa aking pagkakaalala nang may tumikhim.

"Come on, I am tired already I want to go home," pag-aaya sa akin ni Kian.

Nagtatakang tumingin ako sa kanya.  "Pero 'di pa tapos 'tong party. What should we do if hinanap nila tayo?"

"Tss. Then stay here if you want. I just want to sleep," walang pakialam niyang sabi. 

Napabuntong hininga na lang ako at sumunod na lang sa kanya. Nauna na siya sa kotse samantalang nagpaalam na muna ako sa magulang namin at sa kaibigan ko. Ayaw ko namang maiwan dito dahil ayaw kong may maisip sila na kung ano.

Naintindihan naman nila at tinukso pa nga kami dahil sa honeymoon na sinasabi nila. Namula naman ako at umalis na rin sa venue.

When we got home. Kian headed to his room as if nothing happened. I am expecting this, but somehow I'm still hoping that he'll do something. Pero umasa lang pala ako sa wala. In the end, we slept in separate room. 

The feeling of emptiness filled my heart.