“พี่ก็คิดถึงน้องนาเดียครับ” ไม่พูดเปล่าแต่ยังจุมพิตลงบนหน้าผากเกลี้ยงนูน
ปัง!
เสียงแก้วน้ำกระทบกับโต๊ะทานข้าว เซนเหลือบตามองคนทั้งคู่ก่อนจะเดินกระแทกเท้าขึ้นไปข้างบน รอยยิ้มสะใจผุดขึ้นบนริมฝีปากของคริสเตียน ทำไมเขาจะดูไม่ออกว่าเจ้าเพื่อนตัวดีคิดอย่างไรกับน้องสาว (นอกไส้) ของตัวเอง เพียงแต่คนปากแข็งและติดร้ายอย่างเซน ไม่คิดจะยอมรับมันก็เท่านั้น
“เขามาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ” นาเดียถามหน้าซีด ตกใจไม่น้อยที่เห็นใบหน้าคมคายจ้องมองเธอด้วยความดุดัน
“ก่อนหน้าพี่” คริสเตียนยักไหล่ “ว่าแต่วันนี้ทำอะไรทานครับ หอมเชียว” ชายหนุ่มรีบเปลี่ยนเรื่องคุย
“อาหารไทยของโปรดของคุณแม่น่ะค่ะ เห็นท่านบ่นว่าอยากทานหนูเลยทำให้”
“ขอบคุณนะครับ ที่โทร. เรียกให้พี่มาทานข้าวด้วย”
“ก็หนูไม่ได้เจอพี่คริสตั้งนาน คิดถึงน่ะค่ะ เลยอยากให้มาทานข้าวด้วยกัน” นาเดียจะรู้ตัวหรือไม่ว่าคำพูดของเธอนั้นหากผู้ชายบ้าอำนาจอย่างเซ
