“ทำไมหนูถึงไม่เคยบอกแม่”
คนถูกถามนั่งก้มหน้าร้องไห้ไม่กล้าสบตามารดา นาเดียสะอื้นราวกับเป็นเด็กน้อย เวลานี้เธอไม่รู้จะทำอย่างไร ไม่รู้จะเดินไปทางไหน ทุกทางมันดูตันไปเสียหมด
“หนูปิดบังแม่ทำไม เรื่องแบบนี้หนูไม่ควรปิดบังแม่นะลูก”
มาดามเธียน่ามองลูกสาวด้วยความสงสาร อยากช่วยอะไรให้ได้มากกว่านี้ แต่จิตใจของนาเดียคงยากเกินกว่าที่เธอหรือใครจะเยียวยาได้
“นาเดีย”
“เพราะว่าเรื่องแบบนี้ เพราะมันเป็นเรื่องนี้ หนูจึงไม่สามารถบอกคุณแม่ได้ ฮึก”
เสียงหวานพูดไปก็สะอื้นไป ยิ่งทำให้คนฟังสงสารจับหัวใจ มาดามเธียน่าเดินเข้าไปสวมกอดร่างเล็กที่นั่งอยู่ตรงข้าม
“โธ่ลูกแม่” มือเหี่ยวย่นตามวัยลูบศีรษะเล็ก “ทำไมถึงเอาแต่ห่วงคนอื่น ทำไมไม่ห่วงตัวเองบ้าง”
“คุณแม่ไม่ใช่คนอื่นสำหรับหนู คุณแม่คือผู้มีพระคุณ คุณแม่คือคนที่ให้ชีวิต ให้ความรัก ให้การศึกษา ให้ทุกสิ่งทุกอย่างกับหนู หนูทำร้ายคุณแม่ไม่ได้ หนูยอมเจ็บ
