บทที่ 4 แค่กับคนที่ชอบ
1133 Words
หลังเลิกเรียก
"ลู่เอิน วันนี้เจ้าตั้งใจเรียนมากเลยนะ ข้าไม่เคยเห็นเจ้าตั้งอกตั้งใจเพียงนี้" ลู่เฟยเอ่ยขึ้นขณะที่เลิกเรียนแล้วกำลังจะกลับตำหนัก
"อืม เจ้ากลับไปก่อนนะเดี๋ยวข้าตามไป"
ลู่เอินบอกกับลู่เฟย ตอนนี้ทั้งคู่เริ่มมีสหายบางเเล้ว
"ได้เจ้ารีบกับจะข้าจะเดินไปพร้อมสหายข้า"
"อืม"
ลู่เอินรอจนทุกคนกลับหมดแล้ว และซีฮ่างก็เดินออกมา
"องค์หญิงปีศาจน้อย เจ้ายังไม่กลับอีกหรือ"
"ข้ารอท่าน แต่เรียกข้าว่าลู่เอิน เฉย ๆ ก็พอ องค์หญิงน้อยอะไร ข้าโตเพียงนี้เเล้ว"
"โตแล้วหรือ ไม่กี่ปีก่อนข้าเห็นเจ้ายังเป็นเด็กน้อยอยู่เลย"
ลู่เอินหน้ามุ้ยทันที (อะไรข้าโตแล้วสวยเพียงนี้ยังมองข้าเป็นเด็กอีก) นางคิดในใจ
ซีฮ่าวขำออกมาเบา ๆ ที่นางทำแบบนั้น
"ท่านขำอะไร" นางกล่าวเสียงเเข็ง ซีฮ่าวหยุดขำ ด้วยความสูงที่มากกว่านาง ชายหนุ่มโน้มตัวลงมา ใช้นิ่วดีดที่หน้าผากนางเบา ๆ
"ขำเจ้านั่นแหละเด็กน้อย"
"อุ้ย!! "นางใช้มือแตะที่นางผากตัวเองและทำหน้าบึ้งใส่
"ไหนบอกว่ารอข้า เจ้ามีเรื่องอะไร" ชายหนุ่มเอ่ยถามนาง เขาเอามือไพล่หลังไว้ใบหน้าเฉไฉมองไปทางอื่น
"ข้าจะบอกว่า ข้าชอบท่าน" ลู่เอินกล่าวออกมา จนซีอ่าวต้องหันหน้ากลับมามองใบหน้านางอีกครั้ง สีหน้านางที่ดูจริงจังยิ่งนัก ทำเอาหัวใจเข้าเต้นรัว แต่พยายามจะเก็บอาการไว้
"องค์หญิงน้อย เจ้ายังเด็กอยู่รู้จักความรักชายหญิงด้วยรึ"
"ข้าบอกอยู่ ว่าข้าโตแล้วไงทำไมชอบมาว่างข้าเป็นเด็ก ข้าอายุจะสิบเก้าแล้ว"
"แต่ข้าอายุหกหมื่นกว่าปีแล้วนะ"
"นั้นมันก็เรื่องของท่าน ท่านแก่เองส่วนข้าอายุเท่านี้คือโตเเล้ว และข้าก็รู้จักความรักด้วย ชิ ข้าบอกว่าข้าชอบท่าน ก็คือชอบท่าน และข้าก็จะทำให้ท่านมาชอบข้าให้ได้ด้วย " กล่าวจบนางก็เดินจากไปทันที ทิ้งให้ซีฮ่าวยืนอึ้งอยู่
จางหมิงที่แอบอยู่เมื่อครู่นี้ก็เดินออกมา
"เมื่อครู่ นางบอกว่าข้าแก่ เจ้าได้ยินไหม"
"เต็มสองหูขอรับ"
"......." ซีฮ่าวลูบไปที่หัวใจตัวเองที่เต้นแรงเมื่อครู่
"นางดูชอบท่านจริง ๆ นะขอรับ"
"แต่นางยังเด็กอยู่"
"ท่านก็อย่ามองว่านางเป็นเด็กสิขอรับ"
"นี้ เจ้าหมายความว่าไร"
"ท่านเทพ ท่านก็เปิดใจให้นางสิขอรับ"
"แต่ ข้าเชื่อว่านางยังไม่รู้จักความรักดีพอ"
"ข้าบอกว่าข้าโตแล้ว ๆ ยังจะเรียกองค์หญิงน้อย ๆ อยู่ได้ ค่อยดูเถอะข้าจะทำให้ท่านมาชอบข้าให้ได้ ชิ" ลู่เอินบ่นพึมพำขณะเเดินกลับตำหนัก
ทว่าจู่ ๆ ก็มีสตรีคนนึงเอ่ยทักทายนาง
"นี้เจ้า"
"โอ้ย ตกใจหมด" ลู่เอินมองหญิงที่เข้ามาทักทาย ดูภายนอกนางก็เป็นสตรีน่าตาน่ารักคนนึง
"เรียกข้าเหรอ" ลู่เอินเอ่ยถามนาง
"ใช่ ข้าชื่อหนิงอัน คือพี่ข้าหนิงเห่อน่ะ เดินไปกับพี่ชายเจ้า ข้าก็เลยมารอเจ้าเดินกลับเป็นเพื่อนนะ"
"อ๋อ ข้าชื่อลู่เอิน เจ้ามาจากไหนหรอ"
ข้ามาจากเผ่าจิ้งจอก ที่อยู่ทางเหนือของเผ่าเทพนี้แหละ แต่อยู่ไกลออกไป ข้าก็พึงมาที่นี่ครั้งแรก" หนิงอันเล่าให้ลู่เอินฟัง
"ส่วนข้า…" ลู่เอินกำลังจะเล่าให้หนิงอันฟังบ้าง
"ส่วนเจ้าข้ารู้แล้วพี่เจ้าบอกข้าหมดแล้ว องค์หญิงน้อยเผ่าปีศาจ"
"องค์หญิงน้อยอีกแล้ว ข้าโตเพียงนี้แล้วยังเรียกองค์หญิงน้อย ๆ กันอีก แล้วหนิงอัน เจ้าอายุเท่าไหร่"
"ข้า สองพันกว่าปี"
"แม่เจ้า สองพันกว่าปี เจ้าดูเหมือนอายุรุ่นเดียวกับข้าเลย" ลู่เอินอุทานออกมา
"เจ้าพูดเหมือนคนเผ่ามนุษย์เลย"
"แม่ข้านางเป็นมนุษย์นะ ข้าเลยได้ไปเผ่ามนุษย์บ่อย ๆ จึงติดคำพูดมาบ้าง"
"แล้วเจ้าล่ะอายุเท่าไหร่" หนิงอันถามกลับบ้าง
"ข้าสิบแปดนะย่างสิบเก้า"
"โอ้โหเจ้าเด็กมากเลย" หนิงอันอุทานออกมา ลู่เอินหน้ามุ้ยทันที
"ขอโทษ ๆ แต่อายุสิบแปดของมนุษย์ก็โตเป็นผู้ใหญแล้วเนอะ"
"ใช่ไหมล่ะ ข้าบอกแล้วว่าข้าโตแล้ว"
"จ้า ๆ แต่เจ้าก็เข้าฌาณบำเพ็ญเพิ่มตบะอยู่บ้างใช่ไหม อายุจะได้ยืนเหมือนเผ่าปีศาจท่านพ่อเจ้า"
"อืมของเข้าฌานบำเพ็ญกับท่านแม่บ่อย ๆ อยู่แล้ว "
"ดี ไม่งั้นนะอีกไม่กี่สิบปีเจ้าจะแก่หนังเ**ยวเดินหลังค่อมแบบนี้" หนิงอันทำท่าเรียนแบบคนแก่ที่เดินหลังค่อมให้ลู่เอินดู นางก็หัวเราะสนุกสนานด้วยกัน
"ถึงตำหนักข้าแล้วเจ้าเข้าไปก่อนไหม" ลู่เอินเอ่ยถามหญิงอันดมืาอเดินมาถึงหน้าตำหนักพอดี
"อ๋อนั่น พี่ชายข้าออกมาพอดี" หนิงอันชี้ไปยังด้านหลังของลู่เอิน นางจึงหันมองตามที่หนิงอันชี้ไป ก็พบลู่เฟยกับชายอีกคนก็คงจะเป็น หนิงเห่อพี่ชายหนิงอัน
หนิงเห่อก้าวออกมาจากตำหนักแต่สายตา
ยังคงมอง ลู่เอินตาไม่กระพริบ นางก็มองเขากลับด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย
"แล้วพรุ่งนี้เจอกันนะ"
"อือ แล้วเจอ" ลู่เฟยกับหนิงเห่อร่ำลา
กัน นางกับหนิงอันก็ร่ำลากันเช่นกัน
"เจ้ามีเพื่อนแล้วเหรอ" ลู่เฟยถามนาง
"เจ้าก็มีเพื่อนแล้วนิ" ลู่เอินถามกลับ
" ข้าถามเจ้าก่อน "
"ใช่ นางกับข้าคุยกัยถูกคอดี"
"นางเป็นน้องสาวของสหายข้าที่ออกไปเมื่อกี้"
"ข้ารู้แล้ว" ลู่เอินตอบกลับไป
"แต่เมื่อครู่หนิงเห่อ มองเจ้าตาไม่กระพริบเลยนะ แต่ดูเจ้าทำหน้าใส่เขาสิ"
"ข้าทำหน้ายังไง" ลู่เอินถามกลับ
"บึ้งตึง ไม่ยิ้มแย้มเลย"
"ทำไมข้าต้องยิ้มแย้มให้เขาด้วย ข้าก็เห็นเจ้ามองหนิงอันตาไม่กระพริบเลย"
"แต่หนิงอันนางยังรู้จักเขินอาย ยิ้มตอบบ้าง"
"ทำไมข้าต้องยิ้มด้วย ข้าจะยิ้มให้คนที่ข้าชอบคนเดียว"
"ใคร"
- Writer
