Kalbimizin anahtarını birinin ellerine bırakırken, ona sonsuz güvenmeniz gerekiyordu çünkü kalp durmayı bıraktığı an zaman da bizim için duracaktı. O anahtarı verdiğimiz kişi ya bizi göklere çıkartacak kadar güzel hissettirecek ya da mezara girmek isteyecek kadar acı verecekti. Ben yavaş yavaş elimdeki anahtarı Kuzgun’un ellerine bırakmak üzereydi. Bu kadar kısa sürede bu kadar beni kendine bağlayan ve bana kendimi dünyadaki tek kadınmış gibi hissettiren adamı hayatımda istemem kadar doğal bir şey yoktu.
Kuzgun sımsıcak gözleriyle bana bakıp tişörtünü ve altındaki eşofmanı çıkardı ve önce sağ sonra da sol ayağını içeri atarak hemen sol tarafıma yerleşti. Onun heybetli varlığı küvetin içinde bile güven vericiydi.
“Gel.” Dedi bacaklarını aralayarak. Ona doğru dönüp bacaklarımı bacaklarını
