แก้มหวานอ่อยราม #1
1081 Words
ตกกลางดึกหลังจากที่ทานข้าวเย็นกันเสร็จแล้ว รามก็ได้มานั่งคุยเล่นกับแก้มหวานสักพักก่อนที่จะแยกย้ายกันไปอาบน้ำเตรียมตัวนอน จากนั้นไม่นานเสียงเคาะประตูห้องของรามก็ดังขึ้น เขามองดูนาฬิกา ดึกขนาดนี้แล้วคนที่จะมาเคาะห้องของเขาเวลานี้ได้ก็คงมีแค่แก้มหวานคนเดียวเท่านั้นแหละ เขาตะโกนตอบเสียงเคาะนั้นไปว่า
"เข้ามาได้เลยค่ะ"
สิ้นเสียงอนุญาต ร่างบางของหญิงสาวก็เปิดประตูแล้วก้าวเข้ามาในห้อง เธอกวาดสายตามองรอบ ๆ ห้องแล้วเอ่ยขึ้นอย่างอารมณ์ดี
"บรรยากาศห้องพี่รามน่านอนที่สุดเลยค่ะ หนูหวานชอบ"
รามเงยหน้าขึ้นมองขณะที่หญิงสาวเดินเข้ามาในห้อง เมื่อเห็นชุดนอนเสื้อสายเดี่ยวเนื้อผ้าซาตินสีดำที่เธอสวมมาเขาก็ถึงกับขมวดคิ้วมุ่น
“หนูหวานใส่ชุดอะไรมาคะ"
"ก็ชุดนอนของหนูหวานไงคะ" แก้มหวานยิ้มให้ พลางเดินไปนั่งบนเตียงข้างราม เธอกอดแขนเขาแน่น เอียงศีรษะเล็กพิงไปที่ต้นแขนแกร่ง สายเดี่ยวที่เธอสวมนั้นเห็นไปถึงเนินอก ขณะที่เบื้องล่างเลิกขึ้นมาเห็นต้นขาอ่อนดูแล้วล่อแหลมไม่น้อย
"ไปเปลี่ยนดีกว่าไหมคะหนูหวาน" ชายหนุ่มท้วง หากแต่แก้มหวานส่ายหัวเบา ๆ
"ทำไมคะ อากาศมันร้อน ใส่แบบนี้นอนสบายกว่าค่ะ" รามไม่ว่าอะไรอีก เขาก้มลงมองหญิงสาวที่เกาะแขนตัวเองอยู่
"ดึกแล้ว นอนได้แล้วค่ะ"
"แล้วพี่รามจะนอนหรือยังคะ หนูหวานอยากนอนพร้อมกับพี่ราม"
"ค่ะ พี่รามก็จะนอนพร้อมกัน” รามตอบ ทำให้แก้มหวานแย้มยิ้มออกมา "ง่วงหรือยังคะ หื้มม"
“เริ่มแล้วค่ะ นิดนึง" พอรู้ว่าตัวเองจะได้นอนกับรามแล้ว แก้มหวานก็อดตื่นเต้นไม่ได้ เพราะกว่าจะได้ใกล้ชิดกับเขาแบบนี้นั้นยากมาก เขาเอาแต่พยายามตีตัวออกห่างจากเธออยู่เรื่อย
"ให้พี่กล่อมไหมคะ เหมือนตอนเด็ก ๆ” รามถาม เขาจำได้ว่าตอนที่แก้มหวานเข้ามาอยู่ที่นี่ช่วงแรก ๆ เธอก็นอนไม่หลับ มีแต่เขาที่คอยตบก้นกล่อมเธอให้นอนหลับ แม้ว่าจะเป็นการหลับไปพร้อมกับน้ำตาเพราะได้รู้เรื่องราวที่น่าสลดน่าเสียใจเกี่ยวกับครอบครัวของเธอเองก็ตาม
แก้มหวานรีบพยักหน้าหงึก ๆ ให้แทนคำตอบทันที
"งั้นก็มานอนดี ๆ ค่ะ เดี๋ยวพี่กล่อม" ชายหนุ่มเรียก เขาเลี้ยงดูแลแก้มหวานมากว่าสิบเอ็ดปี เห็นเธอมาตั้งแต่ตัวน้อย ๆ จนตอนนี้โตเป็นสาวแล้ว ยิ่งโตก็ยิ่งสวยแถมยังขี้อ้อนมาก เรียกร้องความสนใจจากเขาไม่หยุดไม่หย่อน
"หนูหวานรักพี่รามนะคะ" แก้มหวานขยับตัวลงไปนอนบนหมอน พลางกอดรามแน่น ซุกหน้าเข้ากับหน้าอกแกร่งของเขา ฝ่ามือหนาลูบที่หลังเธอเบา ๆ พร้อมทั้งพูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่น
"พี่ก็รักหนูหวานค่ะ ฝันดีนะคะหนูหวาน"
"ฝันดีเหมือนกันค่ะพี่ราม" แก้มหวานยิ้ม จากนั้นยกศีรษะขึ้นไปขโมยจุมพิตที่ริมฝีปากหยัก เขาดุใส่เธอทันที
"เอาอีกแล้วนะหนูหวาน" เมื่อตอนเย็นเธอก็หอมแก้มเขาไปทีหนึ่งแล้ว
"หนูหวานแสดงความรักไงคะ"
รามส่ายหน้าไปมา
"ไม่เอาค่ะ พี่เคยบอกแล้วไงคะ ไม่ดื้อนะคะหนูหวาน"
"หนูหวานไม่เข้าใจ ตอนเด็กทำได้ แล้วทำไมโตขึ้นถึงทำไม่ได้ล่ะคะ" แก้มหวานทำหน้ามุ่ยใส่อย่างไม่พอใจเมื่อโดนห้าม ตอนเด็ก ๆ รามก็หอมแก้มเธอบ่อย ๆ ไป ทว่าพอมาตอนนี้เธอจะทำบ้างแต่เขากลับมาห้ามเสียอย่างนั้น
"ก็เพราะหนูหวานโตแล้วไงคะ พี่รามเคยอธิบายให้หนูฟังหลายรอบแล้วนะ" รามบอก เขาอธิบายไปหลายรอบแล้วแต่เธอก็ไม่เคยเข้าใจสักที
"โตแล้วมันเป็นยังไงคะ หนูหวานไม่น่ารักไม่น่าเอ็นดูเหมือนตอนที่เป็นเด็กเหรอคะ" แก้มหวานเม้มริมฝีปากแน่น "หนูหวานต้องทำยังไง ต้องอยู่ในสถานะไหนเหรอคะถึงจะจับแตะเนื้อแตะตัวของพี่รามได้ บอกหนูหวานหน่อยสิคะ"
แค่จะกอดบางครั้งยังโดนต่อว่าเลย ยิ่งขอหอม ขอจุ๊บหน่อยยงล้วใหญ่ โดนดุตลอด
"นอนเถอะค่ะหนูหวาน ดึกแล้ว" รามตัดบทสนทนาลงทันควัน หลังจากคิดว่าคุยไปก็คงมีแต่เสียเวลา ทว่าแก้มหวานกลับร้องงอแงอย่างเอาแต่ใจ
"ตอบหนูหวานสิคะ ต้องอยู่ในสถานะไหน"
"ถ้าหนูหวานยังไม่เลิกดื้อใส่พี่ จะโดนไม่ใช่น้อย ๆ นะคะ" รามส่งเสียงเข้มดุอีกครั้ง
"ทำไมคะ จะตีหนูหวานเหรอ" แก้มหวานเชิดหน้าถาม
"หนูหวานคะ" คราวนี้เมื่อเจอทั้งสายตาและน้ำเสียงดุ ๆ ของราม แก้มหวานก็รีบขยับซุกใบหน้าตัวเองไปที่แผ่นอกกว้างทันที เขาไม่ได้อยากดุเธอเลยสักนิดแต่เธอพูดไม่รู้เรื่องเอง กระทั่งพอเห็นเธอเลิกต่อล้อต่อเถียงแล้วเขาจึงกลับมาใช้น้ำเสียงปกติ "นอนได้แล้วค่ะ ดึกแล้วนะ พรุ่งนี้หนูหวานมีเรียนเช้าด้วย"
"พรุ่งนี้พี่รามว่างไหมคะ" แก้มหวานถามเสียงแผ่ว ขณะที่รามเหยียดแขนข้างซ้ายออกให้เธอหนุน
"ว่างค่ะ มีอะไรหรือเปล่าคะ"
"พรุ่งนี้หนูหวานจะทำขนมบุหลันดั้นเมฆ หนูหวานเลิกเรียนตอนเที่ยงค่ะ พี่รามไปรับและไปทานข้าวมื้อเที่ยงกับหนูหวานได้ไหมคะ"
รามพยักหน้า
"ได้ค่ะ พรุ่งนี้เดี๋ยวพี่จะไปรับและส่งหนูหวานเอง"
"จริงเหรอคะ !" หญิงสาวเบิกตากว้างด้วยความดีใจ
รามพยักหน้าเบา ๆ วลาผ่านไปสักพักเขาคิดว่าจะลุกจากเตียงไปทำงานต่อเสียหน่อย ทว่าพอได้กลิ่นสบู่จากแก้มหวาน ก็ทำให้เขาเคลิ้มจนเปลือกตาทั้งสองข้างค่อย ๆ ปิดเข้าหากันและนอนหลับไปพร้อม ๆ กับกอดเธอเอาไว้
- Writer
