Her Knight Till Night

Chapter 2

__Quiceleth's POV__

"Father!"

I clutched his clothes in panic. I wanted to ask then about what's happening. There were smokes and flames engulfing everything that our kingdom has. The brick walls that was once so strong to hold me have began to collapse. The paints are melting. The furnitures and wood carvings are starting to get burned and giving off that roasted smell.

My hands trembled by the sight of the fire. I'm afraid to come near it by the thought that I will be swallowed by it's heat, until it burned me completely.

"Quiceleth..." Father grabbed my sweaty hands in alarm.

Naguluhan naman ako sa takot na pinapakita niya sa akin. Wala akong alam kung ano na ang nangyayari. Lalo lang ako nagamba dahil ngayon ko lang nakita na ganoon ang mukha niya.

"Get out of here now..." he pleaded in a whisper that made my eyes watered with unknown reason.

Umiling ako at kumapit sa kanyang kamay.

"Father, please, what's happening!"

He didn't answer me.

Not soon enough, I heard bodies hitting the ground. A sound of metals and splurting wet thing were everywhere.

The screams were unbearable that I had to cover my ears.

"Father!" I cried as my eyes couldn't adjust with the thick smoke that is slowly covering and stinging my eyes.

Something shined in front of me, I had to cover my eyes to make up the sword that is slowly swinging up the air, about to cut through me.

Halos hindi na ako makahinga pagkagising ko. Pawisan ang aking katawan at hindi ko na rin alam kung nasa panaginip pa ba ako o wala.

"Quiceleth?"

I slowly got up from my bed as soon as I heard Queen Elicka's voice.

"Nightmare?"

Tumango ako ng dahan-dahan.

Nang huminga siya ng malalim ay hindi ko alam kung para saan iyon. Ngunit tulad ko ay parang mabigat rin ang kanyang kalooban.

"Come here." Yakag niya saka inangat ang magkabilang kamay at hinintay akong makalapit sa kanya.

Agad na gumaan ang pakiramdam ko nang sa wakas ay maikulong na niya ako sa kanyang bisig.

"It's scary. Please make them go away..." I pleaded in tears as I snuggled my head against her chest. "Once is enough! But they keep on coming back!"

"I don't know how to make it go away, Quice." She hopelessly said. "But I know how to make it less painful."

"Father must be tired for dying again and again!"

Gabi-gabi ko na lamang nasasaksihan ang pagkamatay ni papa. Hanggang ngayon ay paulit-ulit pa rin siyang sinasaksak, wala akong nagagawa para man lang sana iligtas siya.

Muli akong tumingin sa bintana at sinubukang hindi isipin ang nangyari noong gabing iyon. This what I do every day since I got here, staring a space, humming that familiar sound that my father used to sing whenever he would take me to sleep.

"Quiceleth, I need you to meet someone."

Tumingin ako sa kanya nang makita ko siyang nakangiti. I just blinked several times as I tried peering through the window once again.

"Come, I'll meet at your door after you changed."

Bumaba ang paningin ko sa kasuotan.

"Why? Is my dress not presentable enough?"

She lightly touched my hair and tucked it slowly at the back of my ear, her smile never leaving her lips.

"Come on, my dear, you really need to learn etiquettes and manners. Of course, it isn't presentable."

Yumuko ako at tinignan ang buong katawan, I think my night gown is presentable enough.

"But I—"

"Hmm...no buts, change now and we'll meet someone okay?"

Wala na akong nagawa nang lumabas na siya ng kwarto. Muli akong tumigin sa aking kasuotan at pinag-isipan kung sino ba ang makikilala ko.

Tumingin ako sa aking mga kasuotan at naghanap ng aking pwedeng maisusuot.

Nang matapos na ako ay agad kong sinalubong siya sa tapat ng aking pintuan. Her eyes moved from my head to toe first before nodding in approval for my look. She then gestured for me to walk beside her.

"Mother? Who is the person I should meet?"

"A young man."

Natigilan ako sa paglalakad nang sabihin niya iyon. Y-young man?

I felt the blood draining from my face when I remembered a horror story from my father about a young man eating his wives. About the story of Bluebeared.

"But mother...what if..." Dumilat-dilat ako at lumingon-lingon sa paligid upang alamin kung may nakikinig ba sa amin. "What if he'll eat me too?"

Sa sinabi ko ay bigla siyang tumawa na labis na pinagtaka ko. Being eaten isn't funny at all. Pinanood ko lang siya hanggang sa matapos siya sa pagtawa.

"Mother?"

She wiped tears on her eyes. "Quiceleth, I wondered what your father ever thought you." Napatingin ako sa kamay naming dalawa nang gagapin niya ito at hilain ako. "Come on, I'm sure that he won't eat you. What's the worst thing could he ever do to you?"

Yumuko ako. "Turn me into a puppet?"

"Really Quiceleth, is that how you think of men?"

Umiling ako. "No, I didn't think of it, it was true. Father told me to stay away from them."

Tumingin ako sa kamay niyang dumantay sa aking buhok at muling inipit sa likod ng aking tainga.

"Then you will soon change your perception towards them."

Tumango ako. "My father is good though."

Ngayon ay tumingin siya sa akin. Giving me a funny look.

"Okay."

Hindi na kami nagsalita pa nang nilakad namin ang kahabaan ng pasilyo. Habang naglalakad kami ay hindi ko mapigilang maisip ang maaaring maging mukha ng lahi ni Adan. Sa sobrang dami ng mga naiisip ko ay parang babatohin na ako sa kinakatayuan ko.

Hanggang sa may marinig akong tinig na napakalalim. Dahil doon ay parang naestatwa ako.

Para sa akin ang matinis na boses ay mababait at ang malalalim ay ang mga masasama. Kaya ang mga babae ay mababait.

"M-mother—"

"Come on, Quiceleth. He won't bite."

Kumurap-kurap ako. "Is he tamed?"

She smiled, more like she giggled. "Probably."

Nang hindi pa rin ako gmalaw sa aking kinakatayuan ay hinila na niya ako at sa wakas ay nakalapit na kami. Ngunit pinili ko ang magtago sa kanyang likod at hindi humrap. Kaya hindi ko pa nakikita ng tuluyan ang itsura ng lahi ni Adan.

I kept hearing his bad deep voice so I put my hands on my ears. Hear no evil, hear no evil...

Matagal ako na nasa ganoong lagay nang maramdaman ko nalang basta ang kamay ni stepmother sa aking kamay at hilain ako bigla. Now I was exposed. I wanted run away but my knees started trembling because I felt a gaze protruded against my skin, making me nervous. I felt like I was being judged.

It took all of my strength to master the courage to take a look at him.

I was greeted by a set of deep blue and piercing eyes. There was no grudge on those eyes but I could tell that there was danger in his eyes.

I got scared at him because he looked like a dragon when he shouted suddenly. Napahawak ako sa damit ng aking inay dahil nanginig ako bigla sa titig niya. Tumingin ako sa aking ina-inahan at ningitian niya lang ako na parang ipinapahiwatig na magiging mabuti lang ang lahat.

"Quiceleth, magiging ligtas ka pag sa kanya ay sumama ka."

Nagbabadyang tumulo ng aking luha dahil ayaw kong sumangayon sa kanyang sinabi. Mas lalo na nang tumingin siya sa akin ng masama kahit wala naman akong ginagawa sa kanyang masama. With that, I even thought that all the monsters inside the fairy tale books I have read have come to live.

"Clacesier..." Narinig kong tawag ng kanyang ina sa kanya at nakita ko na lumaki ang mata ng ina niya habang tinititigan ang lalaking halimaw.

"But mother--"

"Say sorry to princess Quiceleth or you'll get a whipping?!"

Mas lalo akong napahawak sa damit ng aking ina-inahan nang marinig ko ang tunog na nilikha ng halimaw. He growl! I'am scared already...

Hindi ko na namalayan ang iba pa nilang pinag-usapan dahil nakatuon ang aking atensyon sa aking paa dahil nanginginig ako sa sobrang takot sa halimaw na iyon. Then I felt a light tug. In an instance I was placed dangerously in front of the monster.

"Now! Say what you should say!"

My lips quivered as my eyes looked at his scary face, there's nothing beautiful about him. His blue eyes intently looked at me as it darted upside down as if his eyes are dislocating. At nang makita ko ang paglunok niya ay napaatras ako dahil pakiramdam ko ay gusto niya akong kainin.

Ngunit bigla siyang lumuhod gamit ang isang tuhod at yumuko.

"F-forgive me Princess Quiceleth."

Nagtaka ako sa ikinikilos niya bigla, bakit humihingi ng tawad sa akin ang isang halimaw?

Tumawa ang kanyang ina at nagulat ako ng tapik-tapikin niya ng malakas ang likod nung halimaw.

"That's my son!" At masaya silang tumawa, ano kayang nakakatawa? Kailangan ko din bang tumawa? "Now we shall leave both of you since I and your mother have some discussions to deal with in private."

Tumango na lamang ako at itinuon ang paningin sa halimaw na nakayuko pa rin ang ulo. Halimaw siya ngunit parang gusto kong haplosin ang kanyang buhok.

"Tsk!" The monster growl once again that have taken me aback. I trembled once again as it raised his head and stared at me, his eyes were menacing and I don't know why. "Sino sa tingin mo ang kaharap mo?"

Ano? Tinatanong niya ba kung anong pangalan niya? Sasagotin ko ba siya?

"It's not appropriate for me, Prince Clacesier, to be bowing my head over a scaredy cat!" Napahigpit ang hawak ko sa aking suot na kasuotan. Hindi ko naintindihan ang kanyang sinabi...

I lowered my head to prevent myself from looking at his scary face.

And when he growled again, I thought I might die.

He may not look like one, his face may be beautiful but I can sense in his aura that he is somewhat dangerous. I don't know why I felt that way, but it scares me.

My father was right. Man are all dangerous, and a very nasty creature!

"GOODBYE, Quiceleth..." Ngumiti ako sa aking ina-inahan at gumanti ng yakap sa kanya. Kahit na gusto kong sabihin na manatili na lamang sa kanyang tabi.

I seldom talk. Because of the trauma I have when I was still a child.

I was wearing a red cloak that covered all of my body, I had my hood on to keep everyone from seeing my face. But inside I wore something I haven't ever wear before.

At hindi ako komportable sa aking suot. Ito tinatawag na damit ng mga modernong tao, ani ng Reyna Ravisha. Nais ko pa sanang magtanong patungkol sa mundong ilabas dahil ngayon pa lang ako makakatapak sa mundong iyon ngunit ngumiti na lamang siya at sinabing,

"Ang anak ko na lamang ang magsasabi sa iyo."

Lumingon ako sa kinaroroonan ni Dragon. Kinakabahan na ako sa kaalamang makakasama ko siya simula sa araw na ito. Hindi ko maiwasang maawa sa aking sarili kung gaano kapanganib ang aking buhay sa kamay niya...

Nang nagpaalam na kami sa aming mga magulang ay nagsimula na kaming maglakad palabas ng palasyo. At dahil takot ako sa kanya ay halos tatlong talampakan ang layo ko sa kanya, hindi naman siya nagrereklamo dahil parang galit pa rin siya sa akin.

The moment my foot set on the ground I felt as if I'am being pulled out of my solitude. My eyes almost twinkled as I caught me breath, mesmerized about the world that was not given to me. Then I looked at the people who are walking at the ground where I was stepping.

It's my first time to see this so many people! It relieved me but at the same time it scared me. Nang magsimula na kaming maglakad sa gitna ng ganoong kadaming tao ay nanginginig ang aking tuhod.

Lumingon ako sa gawi nung halimaw at sa gulat ko ay wala na siya at nilamon siya ng mga naglalakad na tao. Nawawala na ako! Nagpalingon-lingon ako sa paligid dahil hindi ko na alam kung saan ako pupunta at kung anong gagawin ko!

Nagsisimula na akong kabahan at manginig nang hindi malaman kung nasaan na ang halimaw na iyon.

Nang may makabangga sa akin ay napahampas ako sa isa pang katawan kaya't natakot ako nang makita ko ang galit nila sa kanilang mukha. A-anong problema nila?

Nilapitan nila ako na parang balak akong kainin kaya't napaatras ako sa sobrang takot.

"Could you watch where you're about to went?"

"Such an ill-mannered girl! Didn't even beg for forgiveness!"

Hindi ako nakapagsalita sa sobrang takot sa kanila. Nang hablotin ng isa sa lalaking nakabangga sa akin ang aking kamay ay napaigik ako sa sobrang sakit no'n.

"Now, how shall I punish thy lady?"

Paiyak na ako nang biglang may kumuha sa kamay ng lalaking humablot sa aking braso at itulak iyon.

"You who touched her majesty should be punished."

"Who art thou?!" Naasar na tanong ng lalaki at inamba ang kamao upang suntukin si Halimaw gnunit nasalo niya ang kanyang kamao.

"Who I am?" Inalis niya ang kanyang hood at tinitigan ng masama ang lalaki. Pati ako ay nanginig sa pagkakatitig niya. "Can't you tell?"

"It can't be!" Napaatras sila habang naktitig sa mata niya. "Eyes blue as the sea, It drowns you inside its perilous stare! Y-you must be Prince--"

"I forbid you to speak thy name." He tugged his hood down to prevent more people to see his face. Madami na ding tao ang napapatingin sa aming gawi.

Hinila na niya ako gamit ang aking braso upang makalayo na sa dalawang iyon.

"Don't wonder around without me by your side." Aniya habang hila ang akinh braso. "I understand that you haven't seen the outside world of your kingdom. However, you should understand by now that in this world..." Tumigil siya sa paglalakad at tumitig sa akin gamit ang asul na kanyang mata, makamandag iyon at nakakatakot dahil iba ang paraan ng pagkakatitig nito sa akin.

"...all those weak can't survive."

Saka niya ako binitawan at tumalikod upang maglakad. Natakot ako at baka mawala na naman ako kaya't binilisan ko ang lakad ko palapit sa kanya.

Then without thinking, I clutched his clothes.

Lumingon siya sa akin dahil sa ginawa ko. His eyes wide as if he was surprised about what I did.

Ngunit bigla niyang iniwas ang tingin niya sa akin at hinayaan na lamang ako na hawakan ang kanyang damit.

Naglakad na lamang kami nang naglakad habang kinakabahan na nagpalinga-linga ako sa aking paligid. Minsan ay napapatingin ako sa kanya at baka mamaya nakatingin na pala siya ng masama sa akin.

Hindi ko alam kung paano ako napunta sa sitwasyon ito. Poprotektahan niya ako ngunit sa ugali niya sa akin na sinlamig ng yelo, hindi ko alam kung magiging ligtas pa ako sa mga kamay niya.