EP1ของเล่นนายแฟนเก่า
848 Words
#1 ของเล่นนายแฟนเก่า
"ก็สมควรที่จะไม่มีงานทำเพราะคนแบบเธอมันจะทำอะไรเป็นนอกจากนอกใจแฟน"
ฉันมองพี่ดอนด้วยความรู้สึกจุกอกกับคำพูดของเขาก่อนจะเบือนหน้าหนีมองไปทางอื่นเมื่อไม่อาจทนกับสายตาเกลียดชังที่เขามองมาได้
แววตาของเขามันเต็มไปด้วยความแค้นและเกลียดชังฉันอย่างเปิดเผย
และต้นเหตุที่เขาจงเกลียดจงชังฉันขนาดนี้เป็นเพราะว่าตอนที่เราเป็นแฟนกันฉันนอกใจพี่ดอนไปคบหากับผู้ชายคนอื่น
และความผิดครั้งนั้นก็ไม่ใช่ความผิดพลาดฉันตั้งใจนอกใจเขาจริง ๆ
ก็เพราะว่าเขามัวแต่ทำงานไม่สนใจฉันเลยสักนิดปล่อยทิ้งฉันราวกับฉันเป็นเพียงสิ่งของมีไว้ประดับห้องแค่นั้น เขาไม่เคยจะสนใจหรือใส่ใจฉัน เราเคยทะเลาะกันใหญ่โตเรื่องที่เขาไม่มีเวลาให้แต่สุดท้ายก็จบลงเหมือนเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง เขายังคงบ้างานอยู่อย่างนั้นเดินทางไปดูงานต่างจังหวัดเป็นอาทิตย์ในหนึ่งเดือนเขามีเวลาให้ฉันแค่สี่วัน ทุกคนคิดว่ามันเพียงพอไหม ฉันไม่เคยอยากได้อะไรจากเขาเลยด้วยซ้ำไม่ว่าจะสิ่งของหรือเงินทอง ฉันต้องการแค่เวลาจากเขาเท่านั้น
แต่ในเมื่อเขาไม่มีให้กัน ฉันเลยต้องหามันจากคนอื่นแทน....
ความรักสามปีของฉันกับเขาจบลงต้นเหตุของมันก็คือฉันนอกใจเขา
หลังจากเลิกกันพี่ดอนก็หายออกไปจากชีวิตของฉัน เราต่างหายออกไปจากชีวิตของกันและกันฉันไม่รู้ข่าวคราวของเขา ไม่รู้ว่าเขาหายไปไหน ไม่มีใครพูดถึงเขาให้ฉันฟังจนวันนี้ฉันมาเจอเขาอีกครั้ง....เขาดูเปลี่ยนไปมากเลยทีเดียว
"แล้วยืนอยู่ทำซากอะไรมานั่งเดี๋ยวเด็กมันยกข้าวมาให้" พี่โซ่ที่เพิ่งเดินกลับมาหันมาพูดกับฉันด้วยใบหน้าไม่สบอารมณ์ ซึ่งเขามักจะหยาบคายแบบนี้กับฉันเสมอทั้งคำพูดและการกระทำ แต่ฉันก็ไม่คิดถือสาเขาหรอกนะไม่คิดจะโกรธด้วยซ้ำก็เขาเป็นคนแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรฉันจะไปนึกโกรธเขาให้ได้อะไรขึ้นมา
"เดี๋ยวน้องนั่งแยกอีกโต๊ะก็ได้" ฉันไม่อยากนั่งร่วมโต๊ะกับพี่ดอนบอกตามตรงว่าฉันอึดอัดกับสายตาที่เขามองมา
"เกะกะลูกค้าเขา"
ซึ่งคำพูดต่อมาของพี่ชายทำให่ฉันเดินไปนั่งลงที่โต๊ะอยากจำใจ ตรงที่นั่งฉันมันตรงข้ามกับพี่ดอนแบบพอดี เขามองฉันพลางเหยียดยิ้มเย้ยหยันออกมา
"น้องแซนว่างงานเหรอครับ"
"แซนก็พูดไปงั้นแหละค่ะจริง ๆ แล้วแซนไม่ได้ว่างงานอะไร ช่วงนี้แซนผันตัวเองมาเป็นนักเขียนนิยายน่ะค่ะ" ฉันตอบพี่คิมด้วยรอยยิ้มกว้างบอกเล่าเกี่ยวกับงานที่ฉันทำอยู่ตอนนี้ด้วยความภาคภูมิใจ
ฉันเขียนนิยายอาชีพที่ฉันใฝ่ฝัน และตอนนี้ฉันเองก็กำลังมุ่งมั่นทำมันอยู่ด้วยความตั้งใจ
"ไอ้นั่นมันไม่มีปัญญาเลี้ยงหรือไงถึงได้มาเขียนนิยายกระจอกกระจอกขาย"
ฉันหันมองหน้าพี่ดอนอีกครั้งทันทีที่เขาพูดประโยคนั้นออกมา ทุกคนภายในโต๊ะพร้อมใจกันหันไปมองพี่ดอน
ไอ้นั่นที่พี่ดอนหมายถึงก็เป็นคนที่ฉันนอกใจเขาไปคบหาด้วย ซึ่งฉันเองเลิกยุ่งกับเขาคนนั้นตั้งแต่วันที่พี่ดอนจับได้แล้ว
"มองหน้ากูทำไม กูพูดอะไรผิดงั้นเหรอ" พี่ดอนถามอย่างไม่แยแสกับคำพูดของตัวเองที่พูดออกมาก่อนหน้านั้น
ฉันเองก็ไม่อยากจะต่อปากต่อคำกับเขาเลยทำได้เพียงนั่งเงียบให้เขาพูดแดกดันอยู่อย่างนั้น
อะไรที่ยอมเขาได้ฉันก็จะยอมเผื่อว่ามันจะไถ่โทษเรื่องในอดีตที่ฉันนอกใจเขาได้บ้าง
"แล้วมึงจะมาพูดแดกดันน้องกูทำไม" พี่ชายของฉันที่นั่งเงียบอยู่นานพูดขึ้นมาบ้างด้วยใบหน้าที่ไม่ค่อยสบอารมณ์ "อดีตที่มันผ่านไปไม่ควรรื้อฟื้นมาพูดให้มันเจ็บใจเล่น"
"เหอะ" พี่ดอนแค่นหัวเราะก่อนจะเบือนหน้าหนีมองไปทางอื่น
ดูก็รู้ว่าตอนนี้เขากำลังไม่พอใจ
ในเวลาต่อมาข้าวที่โซ่เป็นคนสั่งให้ฉันมาเสิร์ฟแต่ทว่าฉันดันกินมันไม่ลงซะงั้นทั้งที่หิวจนไส้จะตายเพราะตั้งแต่เช้ายังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลยสักนิด
"เอ้า นั่งมองอยู่ทำไมกินดิ" พี่โซ่พยักพเยิดหน้ามองมาที่จานข้าวผัดตรงหน้าฉัน
"กินไม่ลงเหรอให้เชิญผัวมาป้อนให้ไหม"
"ไอ้ดอน"
- Writer
