EP2ของเล่นนายแฟนเก่า
866 Words
#2 ของเล่นนายแฟนเก่า
"กินไม่ลงเหรอให้เชิญผัวมาป้อนให้ไหม"
"ไอ้ดอน"
เป็นอีกครั้งที่พี่ ๆ ต่างพากันร้องเรียกชื่อพี่ดอนเสียงดังลั่นแต่ทว่าพี่เขาก็หาสนใจไม่ยังคงเหยียดยิ้มเย้ยหยันมองมาที่ฉันที่กำลังมองหน้าเขาอยู่เหมือนกัน
"ว่าไงให้เชิญไอ้งั่งนั่นมาป้อนให้ไหมจะได้กินข้าวสักทีเห็นแล้วมันเกะกะลูกตา" เขาเลิกคิ้วถามฉันด้วยใบหน้าเบื่อหน่าย
"ไม่เป็นไรค่ะ" ฉันเอ่ยปฏิเสธไปก่อนจะหยัดตัวลุกขึ้นเตรียมที่จะลุกออกจากโต๊ะไปเมื่อไม่อาจทนต่อคำพูดถากถางของพี่ดอนได้อีก "หนูกลับห้องดีกว่า"
"จะรีบไปไหนพูดแค่นี้ทำเป็นรับไม่ได้หรือไง หรือว่าคนอื่นพูดถึงผัวเธอไม่ได้จะตายขึ้นมา" พี่ดอนลุกขึ้นยืนประชันหน้ากับฉันคำพูดร้ายกาจยังคงถูกพ่นออกมาจากปากของเขาไม่หยุด
"เฮ้ย ไอ้ดอนมึงยังไงวะกูบอกว่าอย่ามาพูดแดกดันน้องกูไง มึงจะพูดให้ได้อะไรขึ้นมาในเมื่อเรื่องของมึงกับแซนมันจบไปนานแล้วอดีตมันก็คืออดีตดิว่ะ" พี่โซ่พูดอย่างไม่พอใจก่อนจะลุกเดินมายืนคั้นกลางระหว่างฉันกับพี่ดอนเมื่อเห็นว่าพี่ดอนกำลังคุกคามฉันมากจนเกินไปไม่ว่าจะคำพูดหรือการกระทำ
"อดีตที่ตามหลอกหลอนกูอะนะ" พี่ดอนเหยียดยิ้มพลันเอาลิ้นดันกระพุ้งแก้ม "ต่อให้มึงจะบอกว่ามันเป็นอดีตแต่สำหรับกูมันไม่ใช่ สำหรับกูมันเหมือนเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานมึงไม่ใช่กูมึงไม่รู้หรอก ทั้งที่กูรักมันฉิบหายขนาดนี้ยังร่านนอกใจกูไปคบกับคนอื่น" ประโยคหลังพี่ดอนพูดเสียงดังขึ้นกว่าเก่ามองมาที่ฉันด้วยแววตาแดงก่ำเพราะความโกรธ
"ไอ้ดอน" พี่โซ่ถลาเข้าไปกำคอเสื้อพี่ดอนไว้แน่น "ก็ถ้ามึงจะมาพูดจาหมาไม่แดกแบบนี้ก็กลับไปเลยไป" เอ่ยไล่พร้อมผลักพี่ดอนอย่างแรง
ฉันได้แต่ยืนมองเหตุการณ์ตรงหน้าเงียบ ๆ ไม่กล้าแม้แต่จะพูดอะไรออกมา
"ทำไมมึงต้องเข้าข้างน้องมึงด้วยวะไอ้โซ่ทั้ง ๆ ที่น้องมึงเป็นคนทำเหี้ยใส่กูก่อน" น้ำตาฉันไหลออกมาเสียดื้อ ๆ เมื่อได้ยินคำพูดนี้ของพี่ดอน
"กูไม่ได้เข้าข้างแต่เรื่องมันเป็นอดีตไปแล้ว"
"กูบอกว่าไม่ใช่อดีตไงวะ" เสียงทุ้มตวาดลั่นพลางจ้องมองมาที่ฉันอย่างคนเคียดแค้น "ร้องไห้ทำซากอะไร แสดง"
"ไอ้เหี้ยดอน"
"ปล่อย" พี่ดอนผลักพี่โซ่ออกหากก่อนจะเดินออกจากร้านไป
"อย่าไปใส่ใจคำพูดมันเลยมันก็ปากเสียแบบนั้นแหละ" พี่โซ่หันมาพูดกับฉันตบไหล่ฉันเบา ๆ เชิงให้กำลังใจ
"แต่น้องก็นอกใจเขาแบบที่เขาว่าจริง ๆ มันก็สมควรแล้วที่จะโดนเขาว่าแบบนั้น" ฉันยิ้มบาง ๆ ออกมาอย่างนึกสมเพชตัวเอง "งั้นน้องกลับห้องดีกว่า"
"แล้วข้าวอะ"
"เดี๋ยวกลับไปต้มมาม่ากินเอา" ฉันบอกพี่โซ่พลันหันไปยิ้มบาง ๆ ให้พี่คิมกับพี่ยิมแล้วหันหลังเดินออกจากร้านมา
"อ๊ะ" ในขณะที่ฉันกำลังจะเปิดประตูขึ้นรถก็ต้องร้องเสียงหลงออกมาด้วยความตกใจเมื่อจู่ ๆ ก็มีคนผลักฉันชนกับประตูรถอย่างจังเมื่อเอี้ยวหน้าไปมองก็เจอเข้ากับพี่ดอนที่กำลังยืนมองฉันอยู่ ฉันหันตัวกลับมาเผชิญหน้ากับเขา "พี่ผลักหนูเหรอ"
".........."
"ทำไมต้องทำรุนแรงขนาดนี้ด้วยคะ"
"มันไม่ตายหรอกน้า อย่าสำออย"
".........." ฉันเงียบมองหน้าเขานิ่ง ๆ
"ก็ดูมีความสุขดีไม่เสียใจหน่อยหรือไงที่เลิกกัน หรือดีใจที่ออกจากชีวิตฉันไปได้กันแน่" พี่ดอนเลิกคิ้วถามฉัน
"พูดเพื่ออะไรคะในเมื่อเราจบกันไปแล้ว พูดให้มันได้อะไรขึ้นมากัน"
"ก็พูดย้ำให้คนแบบเธอฟังและจำให้ขึ้นใจไงว่าเธอมันเหี้ยแค่ไหน"
ฉันเม้มปากแน่นมองคนตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่หลากหลายพี่ดอนเมื่อก่อนที่ฉันรู้จักเขาไม่เคยที่จะพูดจาหยาบคายแบบนี้กับฉันเลยสักครั้งมีบ้างที่เขาพูดกูมึงแต่มันก็ไม่ได้หยาบคายเท่าตอนนี้ ตอนนี้เขาดูเปลี่ยนไปมากจริง ๆ ทั้งคำพูดและการกระทำไม่เหลือคราบพี่ดอนคนเก่าเลย
"ก็ถ้าตอนนั้นพี่สนใจหนูบ้าง หนูก็คงไม่นอกใจพี่ไปคบกับคนอื่นหรอก"
"ข้ออ้าง" พี่ดอนปรี่เข้ามาบีบคางฉันแน่นจนฉันต้องเบ้หน้าออกมาด้วยความเจ็บ "อย่ามาพูดว่าต้นเหตุที่เธอนอกใจมันเป็นเพราะฉัน ต้นเหตุจริง ๆ ของมันเป็นเพราะว่าเธอร่านต่างหากอีผู้หญิงไม่รู้จักพอ"
- Writer
