Yatağa Davet [+21]

“Kardeşimi arıyorum,” diye itiraf ettim sesim titrek bir fısıltı gibiydi. “Irmak. O buradaydı ve... kayboldu.” Asil, parmağını içimden çekti soğuk havayı hissettim. Yerine elinin avucunu hâlâ ıslak olan külotumun üzerine koydu, baskı yaparak. “Kardeşin,” diye tekrarladı sanki kelimeyi ağzında yuvarlıyordu. Sonra ani bir hareketle, beni masanın üzerine döndürdü ve önüne çekti. Sırtım göğsüne dayanmıştı, kulağım ağzına yakındı. “Küçük, kumral Irmak... Ah, evet. Onu hatırlıyorum.” Siktir! Biliyordu! En başından beri benim neden burada olduğumu biliyordu! O tahmin ettiğimden çok daha zeki bir adamdı. Kalp atışlarım hızlandı, umutla dolmuştum. “O nerede? Ona bir şey oldu mu? Seninle bir anlaşma yapalım, sen benimle sahip ol ben de kardeşimi alayım. Lütfen...” “Kardeşin,” diye başladı sesi tehlikeli bir sakinlikle doluydu, “Benim en değerli ortaklarımdan birini öldürdü. Adamımın içkisine karıştırılmış bir madde... Çok acı verici bir ölümdü.” Dünyam başıma yıkıldı. “Hayır!” diye haykırdım onun kollarında debelenmeye çalışarak. “Bu imkansız! Irmak bir karıncaya bile zarar vermez! O sadece... sadece sevdiği adamı görmek için buraya gelmişti!” Asil, kollarını bir çelik kıskaç gibi sıktı hareket etmemi engelledi. “Sevdiği adam,” diye hırladı kulağıma, “Benim ölen ortağımdan başkası değildi. Ve küçük kardeşin, onun bıraktığı bir borcun kapanması peşindeydi. Yanlış ilacı, yanlış içkiye karıştırdı.” Gözlerimden yaşlar boşandı. Bu bir kâbustu. Irmak böyle bir şey yapmazdı. Yapamazdı. “Demek,” diye sürdürdü sesini daha da alaycı bir tona bürünerek, ilk söylediğim yeni dank etmişti anlaşılan. “Bedenini bana sunuyorsun. Kardeşinin canı karşılığında benimle yatmayı kabul ediyorsun, öyle mi?” Sesi o kadar soğuktu ki, içimi dondurdu. Çelik mavisi gözleri, ölümden bile daha soğuk bir his veriyordu. Ama kardeşimi kurtarmak zorundaydım. Bunun için bir kaltak gibi görünmem gerekiyorsa, seve seve görünürdüm. Göz yaşlarımı silmeye çalıştım, sesimi olabildiğince sabit tutarak konuştum. “Evet doğru duydun. Bir anlaşma yapalım. Sen bedenime sahip ol, ben kardeşimi geri alayım.” Bedenim titriyordu ama belli etmemek için üstün bir çaba sarf ediyordum. Her daim cesaretli bir yanım olsa da karşımdaki azılı bir mafyaydı. Üstelik herkesin vahşiliğinden korktuğu bir mafya. Seks esnasında bile bir kadını bir hafta kendine gelemeyecek hale getirdiğini duymuştum. Kardeşim ne halt etmeye buradaydı bilmiyorum, ama onun için bu ateşe atılmak zorundaydım. Asil, beni çevirdi ve yüzüme baktı. Yüzünde ne öfke ne de arzu vardı. Sadece... boşluk. “Pekala,” dedi sonunda sesi odanın lüks dekoruna tezat oluşturan bir vahşilik taşıyordu. “Kabul.” Sonra aniden sertleşti. “O HALDE SOYUN!” Sesi odayı çınlattı. Bir anda kapıya döndü ve kapı arkasında biz görmesek bile nöbet tutan iki adamına seslendi. “Çıkın dışarı! Kumarhaneye geri dönün.” Odaya gelmeden önce geçtiğimi diğer kapının kapanma sesi, bir mahkûmun hücre kapısının kapanması gibi geldi kulağıma. Artık hiçbir şeyin geri dönüşü olmadığını biliyordum.