Asil Denizhan
Tüm gün, Esila ve Yağmur’dan haber bekledim. Kumarhanede bitmek bilmeyen toplantılar, anlaşmalar... Her şey o kadar sıradan ve anlamsız geliyordu ki. Sonunda dayanamadım. İşi bitirip korumaların bildirdiği adrese o sıradan, tozlu sokağa doğru yöneldim arabamla. Gece olanlar aklıma geldi. Yağmur’u o halde, öfkeyle ve... istekle bırakmak zorunda kalmak sinirimi bozmuştu. Ama ona karşı bağırıp çağıracak, zayıflığımı gösterecek kadar değerli biri değildi. En iyisi hiç yaşanmamış gibi yapmaktı. Kontrol her zaman bende olmalıydı.
Sokağa girdiğimde ilk gördüğüm şey, Hüseyin’in bir şeylere doğru koştuğu oldu. Sonra daha ileride, bir dönercinin önündeki daracık aralıkta bir karaltı... Yağmur’du. Ve bir adam ona vuruyordu. O kısa, sıska adam ona vuruyor, o da iki büklüm olmuş acı içi
