Chapter 1.2
842 Words
อนาวินตั้งใจเดินทางสู่เป้าหมายในทันที เมื่อลงจากรถโดยสารประจำทางที่นั่งจากสถานีขนส่งจากเมืองหลวงมายังตัวจังหวัด เขาก็โบกมือเรียกรถรับจ้าง เจรจาสถานที่เป้าหมายแล้วตกลงราคา จนพอใจเขาก็ขึ้นไปนั่งข้างๆ คนขับ รถสองแถวกลางเก่ากลางใหม่สีฟ้าหม่นๆ ถูกเขาเหมาเพียงคนเดียว มันใช้ระยะเวลาแล่นราวๆ ชั่วโมงครึ่ง ก็มาถึงจุดหมายอันเป็นรีสอร์ทใหญ่โต และบรรยากาศงดงาม หากเงียบสงบร่วมรื่นไปด้วยไม้ดอกไม้ประดับสีสันสวยงามและอวดกลิ่นหอมล่อแมลงภู่ภมร เขามองไปรอบๆ อย่างนึกทึ่งและเปี่ยมความหวังในแววตา
“ถึงแล้วครับ รีสอร์ทบ้านสวนสวย... สถานที่ๆ คุณอยากจะมาพักครับ ที่นี่คนนิยมมาเที่ยวกันเยอะ สวนกระแสเศรษฐกิจมากครับ หลายๆคนว่ากันว่าเพราะเมียเจ้าของรีสอร์ทสวย ลูกสาวก็สวย คนที่มาพักส่วนใหญ่ก็มีผู้ชายทั้งนั้น”
“มันเกี่ยวด้วยเรอะ”
“คงคิดว่ามาบ่อยๆ เผื่อได้เป็นเขยรีสอร์ทมังครับ” คนขับรถตอบขำ
“งั้นเรอะ สงสัยต้องพิสูจน์ซะแล้วว่าสวยจริงหรือเปล่า”
“ว่าแต่ที่นี่ไกลความเจริญและตัวเมืองหน่อยนะลูกพี่ จะเอาเบอร์ผมไว้มั้ยเผื่อจะเรียกใช้บริการ”
“เบอร์โทร.?”
“ครับ”
“ผมไม่มีอะไรพรรค์นั้นหรอก”
“นี่อย่าบอกนะว่าพี่ไม่ใช้มือถือน่ะ”
“ใช่ ฉันไม่มีอะไรแบบนั้นหรอก”
“โธ่พี่... นี่พี่ไปอยู่ไหนมา สมัยนี้มันกลายเป็นอวัยวะที่สามสิบสามของมนุษย์แล้วนะพี่ ไว้ว่างๆ เข้าเมืองผมจะพาไปซื้อ” คนขับรถสาธยาย พร้อมก้มหาปากกาในรถพร้อมฉีกเศษกระดาษมาเขียนเบอร์โทรศัพท์ตัวเอง เสร็จยื่นให้อนาวินอย่างยื่นไมตรี
“นี่ครับ ใช้โทรศัพท์รีสอร์ทโทรหาผมก็ได้ เผื่อเรียกใช้ ผมจะพาพี่ไปได้ทุกที่ละครับ”
“ขอบใจนะ”
“ผมเห็นในนี้มันห่างเมือง เผื่อพี่อยากตะลุยราตรีหรือหาความสุขอย่างว่า... ผมพาไปได้นะพี่ครับ”
“เออ ขอบใจ” เขาตอบ “ที่นี่ที่ว่าสวนกระแส มันยังไง”
“อ๋อ... เรื่องเมืองนี้หรือพี่”
“ใช่”
“อ๋อ... ไม่ค่อยมีนักท่องเที่ยวมาเมืองนี้หรอกครับคุณ มันเงียบทั้งจังหวัดแหละช่วงนี้”
“แต่ผมมาที่นี่ ตัดสินใจไม่พลาดใช่มั้ย”
“ลูกพี่มาที่นี่เพื่ออะไรล่ะ เพื่อติดต่อการค้าอย่างนั้นหรือคุณ”
“ก็... เอ้อ... ประมาณนั้นแหละ มาหาช่องทางทำมาหากินน่ะ”
“ที่นี่มันไม่เหมือนที่อื่น ไม่มีทองให้ขุดหรอก คนไม่มีเงินกัน อีกอย่างอะไรที่ดีๆ คนมีอิทธิพลก็จับจองเป็นเจ้าของกันหมด”
“ที่ดินอย่างนี้รึเปล่า”
“ครับเพ่”
“ทำไมคุณคิดอย่างนั้นล่ะ” เขาถาม
“คุณดูสิว่า ที่คุณเดินทางมาที่นี่ มีร้านค้าสักกี่ร้าน นับร้านได้เลย ทุกอย่างทรุดโทรมถนัดตาแบบนี้ คนรวยก็รวยเอาๆ ส่วนประชาชนคนธรรมดาก็หากินเหนื่อยกันถ้วนหน้า อย่างกระผมเป็นต้นครับลูกเพ่” คนขับแสดงภูมิรู้ ท่าทีมองเขาเยาะๆ
“เงินมันอยู่ในอากาศ จะหาได้หรือไม่ มันต้องใช้สมองด้วยนะ” เขาหยุด หันไปมองซ้ายทีขวาทีรอบๆ ตัวราวสำรวจ “สำหรับผมคิด... ที่นี่คือขุมเงินขุมทองเลยเชียวละ”
“ถ้างั้นละก็โชคดีนะครับเพ่”
“ขอบใจนะ” โชคดีงั้นหรือ แน่นอนเขาโชคดีแน่ๆ ในเมื่อทรัพย์สินที่เขาได้มาเหลือเฟือ จนแทบไม่ต้องทำอะไรเลยด้วยซ้ำ หากเขาขายทุกอย่างในเป้ แน่นอนเงินล้านจะไปไหนเสียเล่า
“ใครเป็นคนแนะนำคุณมาที่นี่ครับ”
อนาวินยิ้ม “เพื่อนสนิทของผมเอง” เขาหมายถึงกิตติศักดิ์ เพื่อนร่วมห้องขังที่จากมา ในเมื่อเขามีพี่ชายฝาแฝดเป็นเจ้าของที่นี่ เขาก็จะอ้างความเป็นเพื่อนมาขออาศัยและดูลู่ทางสักหน่อย คนมือเปล่าอย่างเขาจะไม่ได้อะไรกลับไปเลยก็คงจะดูแย่ไม่สมศักดิ์ศรี
“พระเจ้า ให้ฟ้าผ่าเถอะพี่ คนแนะนำพี่มาท่าทางจะประสาทไม่ดีแล้วมั้งครับ”
“อ้าวทำไมว่าอย่างนั้นล่ะ”
“ไม่ได้เรื่องสักอย่าง ความสะอาดหายาก ผมว่าทางที่ดี พี่ต้องลองสัมผัสเองละกัน แต่ก็ลองหาที่ใหม่ๆไว้ด้วยนะ พี่จะรอดก็นอกจากว่าได้เป็นเขยที่นี่เท่านั้นล่ะ แต่ถ้าโชคดีอย่างนั้นก็อย่าลืมผมนะครับพี่”
เขาส่ายหน้า “เห็นจะไม่ล่ะ ผมจะบุกเบิกที่นี่ดีกว่า นายรอดูก็แล้วกันว่าผมจะทำสำเร็จหรือเปล่า”
“ขอบคุณ” เขาเอ่ยขณะยื่นเงินให้คนขับรถรับจ้างที่พามาส่ง
“ยังไงละก็ผ่านมาแถวนี้มาแวะเยี่ยมกันบ้างนะ อ้อ... ผมชื่ออนาวิน นามนี้อีกไม่นานคุณจะคุ้นหูไม่เลิกรา จำคำของผมเอาไว้ก็แล้วกันครับ คุณโชเฟอร์รถรับเหมา
- Writer
