ตอนที่ 3 ขอโทษ

1686 Words

เจนนี่เดินคอตกกลับมาเอาออร์เดอร์อีกครั้ง ก็พบว่ามันยังคงห้อยอยู่ใต้ต้นไม้ เงยหน้าขึ้นมองไปยังออฟฟิศด้านบนด้วยความไม่สบายใจ รวบรวมความกล้าเดินขึ้นบันไดด้วยความตื่นเต้น จนไปหยุดอยู่หน้าห้องห้องหนึ่งบนชั้นสาม ประตูครึ่งบนเป็นกระจกสีดำ สามารถมองทะลุเข้าข้างในได้ ก็พบผู้ชายตัวสูง ยืนเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงอยู่ริมหน้าต่าง เขาสวมเสื้อยืดสีดำ กางเกงยีนพอดีตัว ผิวขาว กล้ามแขนเป็นมัด ๆ จะใครล่ะ ถ้าไม่ใช่ คุณเสกข์ แสนร้าย ลูกชายคนเดียวของ เจ๊เกลียว หมู่บ้านคุยยาวส่งเข้าประกวด พอฝ่ายนั้นมองมา ใจสาวเต้นแรงมาก รีบยกถุงของกินขึ้นให้เขาดู ทว่า เขากลับเมินหน้าไปทางอื่น ทำเธอใจแป้วลงไปทันที งานยากแล้วสิเจนนี่เอ๊ย! ตัดสินใจเดินไปเคาะประตู แล้วเปิดมันเข้าไปด้วยความเบามือ “ขะ...ขออนุญาตค่ะ เจนนี่เอาของมาส่งค่า....” ฝ่ายนั้นเงียบไม่ตอบ เธอจึงถือวิสาสะเดินเอาไปวางบนโต๊ะให้เขา แล้วถอยออกมา สองมือพนมยกขึ้นไหว้ “จะ...เจนนี่ขอโทษค่ะคุณเสกข์ขา เจนนี่ผิดไปแล้วค่ะ อย่าถือโทษโกรธเจนนี่เลยนะคะ เจนนี่...” “เธอทำงานที่นี่ได้กี่วันแล้วนะ?” เอ่ยถามเสียงเรียบ ส่วนตายังคงมองออกไปนอกหน้าต่าง ดูผู้คนมาใช้บริการในปั๊มน้ำมันของตัวเอง “อะ...เอ่อ...สองเดือนค่ะ” บอกพร้อมมือที่ค่อย ๆ ลดต่ำลง จับประสานกันที่ด้านหน้าเพราะกลัว กลัวคุณเสกข์จะไล่ออกอะ “มองที่อื่นไว้บ้างหรือยัง?” “ฮือคุณเสกข์ขา! อย่าไล่เจนนี่ออกเลยนะคะ เจนนี่ผิดไปแล้วค่ะ” นั่งคุกเข่าลงที่พื้นทันที พร้อมกับมือที่พนมขึ้นไหว้อีกครั้ง แล้วโค้งศีรษะลงไปงาม ๆ ถามมาขนาดนี้ ไม่ต้องบอกตรง ๆ ก็รู้ว่าคุณเสกข์ต้องการไล่เธอออกแน่ ๆ แต่เธอเพิ่งได้งานนะ อย่าไล่เธอออกเลย “ขอเหตุผลว่าทำไมฉันต้องเก็บพนักงานที่ไม่รอบคอบก่อนส่งของเอาไว้ด้วย?” “คะ...คือ...เจนนี่จะไม่ให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นอีกค่ะ” “ตอบไม่ตรงคำถาม!” ใบหน้าหวานเบ้ออกมา ก่อนจะคิดหาคำตอบใหม่อีกที “กะ...กฎของทางร้านมีอยู่ว่า ห้ามไม่ให้พนักงานขึ้นไปบนตึกของลูกค้า เจนนี่ก็เลยคิดว่า คุณเสกข์คงจะเป็นลูกค้าทั่วไป ก็เลยไม่ขึ้นมาส่งค่ะ” “ถามอย่างตอบอย่าง! คำถามของฉัน มันยากตรงไหน” เหลือบมองอีกคนเล็กน้อย พร้อมลมหายใจที่พรั่งพรูออกไป มันน่าโมโหจริง ๆ! “จะ...เจนนี่สะเพร่าเองค่ะ” เธอดูแค่ปักหมุดที่อยู่ แต่ลืมดูชื่อ หากเป็นลูกค้าคนอื่น ๆ เธอจำชื่อไม่ได้อยู่แล้ว แต่คราวนี้ดันเป็นคุณเสกข์ เจ้าของร้านสะดวกซื้อที่เธอทำงานอยู่ไง คนมันจะซวย ช่วยไม่ได้! “ก็แค่นั้น ตอบอะไรวกวน” เสกข์ดึงสายตากลับมาอีกที “แล้วคุณเสกข์...จะไล่เจนนี่ออกไหมคะ” ถามเสียงเศร้า ทำตัวน่าสงสารสุด ๆ ช่วยเห็นใจเธอที เสกข์เงียบไม่ตอบ ทำเอาพนักงานสาวร้อนใจขึ้นมา “จะ...เจนนี่มีพ่อป่วย มีแม่ที่ไม่สบายต้องดูแล หากเจนนี่ตกงานไป ไม่มีเงินพาพ่อกับแม่ไปหาหมอแน่นอนค่ะ” “เธอกำลังกดดันฉันว่างั้น?” เหลือบมองอีกคนเล็กน้อย เขาถามหรือยัง ก็ไม่ พ่อป่วย แม่ไม่สบาย หึ มาเป็นสเต็ป “ปะ...เปล่านะคะ เจนนี่แค่จะบอกว่า ช่วงนี้เจนนี่มีความจำเป็นต้องใช้ตังค์ ยังไม่อยากตกงานค่ะ คุณเสกข์ให้โอกาสเจนนี่อีกครั้งนะคะ เจนนี่สัญญาว่า ต่อไป จะไม่ให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นอีกค่ะ” เสกข์ถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะเดินมานั่งลงที่เก้าอี้ทำงาน ขายาวยกขึ้นไขว่ห้าง เอามือกอดอกมองหน้าเจนนี่นิ่ง เจนนี่รีบเขยิบเข้าใกล้เจ้านายทันที มือเรียวพนมขึ้นไหว้อีกครั้งอย่างอ้อนวอน “คุณเสกข์จะให้เจนนี่ไปล้างรถ ขัดส้วม หรือทำอะไรก็ได้ตามใจคุณ เพื่อเป็นการไถ่โทษ เจนนี่จะทำทุกอย่างเลยค่ะ ขอแค่คุณเสกข์ อย่าไล่เจนนี่ออกเลยนะคะ ถือเสียว่าสงสารเด็กตาดำ ๆ เถอะค่ะ ฮึก” ว่าจะไม่ร้องแล้ว แต่อดไม่ได้ เพราะเรื่องราวทั้งหมดที่เธอเล่ามา มันคือความจริงไง หนึ่งในสาเหตุที่เธอไปทำงานไกลบ้านไม่ได้ เพราะมีพ่อที่โดนรถชน แล้วเพิ่งออกจากโรงพยาบาลมา ส่วนแม่ ก็เจ็บป่วยออด ๆ แอด ๆ ทำงานไม่ได้ เธอไม่รู้เลยว่า หากเหตุการณ์ที่พ่อโดนรถชนเกิดขึ้นในตอนที่เธอยังเรียนไม่จบ เธอคงต้องออกจากวิทยาลัยกลางคันแน่นอน คนที่เคยเป็นเสาหลักของบ้าน ตอนนี้ยังลุกเดินไม่ได้ด้วยซ้ำ “ก็ได้ ฉันไม่ไล่เธอออกก็ได้” เล่าเรื่องเป็นตุเป็นตะ และเขาก็ขี้เกียจฟัง เพราะเขาเจอมานักต่อนัก ในฐานะผู้ว่าจ้าง พ่อป่วย แม่ไม่สบาย ยายตาย ตาอาการโคม่า เจนนี่หยุดร้อง เงยหน้าขึ้นมองอีกคนอย่างมีความหวัง “คุณเสกข์พูดจริงใช่ไหมคะ” สองมือปาดน้ำตาอาบแก้ม “ต่อไป ฉันจะให้เธอรับผิดชอบเอาอาหารขึ้นมาส่งฉันทุกวัน” “ได้ค่ะ” “แต่ฉัน จะไม่สั่งผ่านแอป” “คุณเสกข์จะเดินลงไปสั่งเองเหรอคะ?” ถามด้วยความแปลกใจ คุณเสกข์จะลงทุนเดินลงไปสั่งอาหารเองให้เสียเหงื่อเลยเหรอ เจ้าของร้านเชียวนะ! “เอาเบอร์เธอมา เดี๋ยวฉันโทรไปสั่งเอง” “คะ?” คุณเสกข์ไม่ได้จะเดินลงไปสั่งเอง แต่จะโทรมาสั่งกับเธอ “ไม่มีหู?” เจนนี่ทำหน้ายู่ ว่าเธออีกแล้วนะ ไม่คิดว่า ที่เธอว่าเขาไม่มีหูไปแค่ครั้งเดียว เขาจะจำ และนำกลับมาพูดให้เธอซ้ำแล้วซ้ำเล่าอยู่แบบนี้ “มีค่ะ” “มีก็เอามา” “อะ...เอ่อ...คุณเสกข์โทรไปที่เบอร์ของทางร้านดีกว่านะคะ เดี๋ยวเจนนี่จะรีบเอาขึ้นมาส่งให้ทันทีค่ะ” ฉีกยิ้มหวานจนตาหยี ยินดีบริการทุกระดับประทับใจ “ไล่ออกดีไหมฮึ?” เขาให้โอกาสขนาดนี้ ยังต่อรองนั่นนี่ หวงนักนะแค่เบอร์โทร หรือแฟนหวง? ห้ามแจกเบอร์ผู้ชายคนอื่น มีแฟนแล้วว่างั้น? ไหนเอาหน้ามันมาดู! “คะ มะ...ไม่ไล่ออกค่ะ เอาเบอร์เจนนี่ก็ได้ค่ะ” หญิงสาวรีบล้วงโทรศัพท์มือถือออกมาจากในกระเป๋ากางเกงทันที แล้วกดหมายเลขเบอร์โทรของตัวเองลงบนหน้าจอมือถือ ก่อนจะวางบนโต๊ะให้เขาดู “คุณเสกข์โทรมาเบอร์นี้นะคะ” บอกพร้อมส่งรอยยิ้มหวาน ๆ ให้ไป เสกข์หยิบมือถือตัวเองขึ้นมา แล้วกดเบอร์โทรตาม ก่อนจะบันทึกลงในซิมการ์ด โดยใช้ชื่ออีกคนว่า ‘เจนนี่คนสวย’ เขาไม่ได้ชม แต่เธอเคยแนะนำตัวกับเขาเองว่าเธอชื่อ ‘เจนนี่คนสวย’ แล้วสวยไหม? ก็... หุ่นดี ผิวขาว ตากลมโต ผมยาว หน้าผากโหนกนูน ใบหน้าเนียนได้รูปไข่ ปากเรียวกระจับ ฟีลนางรำ นางป้าย หรือตัวแทนหมู่บ้านอะไรทำนองนั้น แต่สงสัยจะชอบถักผมเปียมากมั้ง วันแรกที่เจอ ก็ถักผมเปียทั้งสองข้าง วันนี้ก็เช่นกัน ปิ๊งป่อง! เสกข์ละสายตาออกจากใบหน้าของอีกคน มองอะไรบางอย่างสีเขียวเด้งเข้ามาในมือถือ จึงกดเข้าไปดู เจนนี่ขมวดคิ้ว เมื่ออยู่ ๆ ได้ยินเสียงแจ้งเตือนจากแอปพลิเคชันไลน์ ทำไมมันถึงเด้งขึ้นมา “ขออนุญาตนะคะ” หยิบมือถือตัวเองกลับมาดู ตาโตตกใจเมื่อพบว่าเบอร์โทรที่ให้คุณเสกข์ไป มันลิงก์กับแอปพลิเคชันสีเขียว บ้าเอ๊ย! ผิดเบอร์!! แล้วเธอเพิ่งเปลี่ยนรูปโพรไฟล์ในไลน์ไปเมื่อเช้าด้วยเนี่ย เป็นรูปที่เธอไปเที่ยวกับทางวิทยาลัยก่อนเรียนจบ เงยหน้าขึ้นมองเขาขวับ ก็เห็นฝ่ายนั้นมองเธออยู่ก่อนแล้ว “อะ...เอ่อ...” “ลงไปทำงานได้แล้ว เดี๋ยวมีอะไรฉันโทรไป” บอกก่อนจะวางมือถือลงแล้วเอามือกอดอกตัวเอง เจนนี่อยากให้เขาบันทึกอีกเบอร์มาก แต่ไม่รู้จะบอกยังไงดี “ทำไมยังไม่ลงไปอีก หรือกินแรงเพื่อน อยากโดนไล่ออกว่างั้น?” กับแค่ไลน์เพิ่มเพื่อนอัตโนมัติ ทำไม? หรือมีปัญหามาก? “ไม่ค่ะ ๆ” เจนนี่ส่ายหัว จำต้องลุกเดินออกจากห้องมา เอามือปิดหน้าตัวเองแล้วกรี๊ดเบา ๆ ปกติแล้ว เธอจะให้ไลน์เพียงแค่คนที่สนิทด้วยเท่านั้น อย่างเช่น เพื่อนสมัยเรียนวิทยาลัย เพื่อเอาไว้พูดคุย นัดเจอกัน ขนาดพนักงานที่ร้านสะดวกซื้อด้วยกัน เธอยังไม่ให้เลย มันพลาดได้อย่างไรยัยเจนนี่! เสกข์วางมือออกจากอก ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดูใหม่อีกที แล้วเอนหลังไปหาพนักพิงเก้าอี้ในท่าสบาย ๆ กดเปิดหน้าจอ ก็ปรากฏรูปโพรไฟล์ในวงกลมเล็ก ๆ พอเอานิ้วแตะ มันก็ขึ้นรูปใหญ่ให้ดูได้ชัดเจนเต็มสองตา ‘บิกินีสีขาว’ ที่ห่อหุ้มอะไรบางเอาอย่างไว้ไม่มิด เหมือนเอาลูกโป่งสองลูกใส่น้ำมาห้อยไว้ที่คอ ถ้าไม่ใช้แอปจนเกินงาม เขาคิดว่า ของแท้แม่ให้มาแน่นอน ขาว และเนียนไปหมด ความจริงแล้ว เจนนี่ก็นมใหญ่เหมือนกันนะ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more